Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Νήσος Πάσχα

Από το il sola di Pasqua , εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα !

Να βιώσετε αυτές τις ημέρες όπως επιθυμείτε.

Εώς τώρα, θέλω να πω ένα ευχαριστώ, για ότι με διδάξατε, για όπως με συγκινήσατε, για τις δυσκολίες που μου προβάλλατε, για τους ορίζοντες που μου ανοίξατε.

Αυτό τον καιρό απέχω λίγο. Χρειάζομαι και την απόσταση των πραγμάτων...

Με ένα περίεργο τρόπο όμως, σας κουβαλώ όλους μέσα μου. Λόγια, εικόνες, ήχους...

Θα λείψω για λίγο καιρό.

Μέχρι να τα ξαναπούμε, να είσαστε όλοι καλά :)


Ακούω το Cancao do Mar
με την θεϊκή φωνή της Dulce Pontes



(...dance with me...)


Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Λεωνίδας ο 3ος



Λεωνίδα, το είχε βάφτισε το χρυσόψαρο. Από τη μάχη στις Θερμοπύλες. Από τους τριακόσιους. Εκείνο που πρωτοήλθε στο σπίτι.
Και το δεύτερο και το τρίτο. Λεωνίδας όλα. Οι δύο πρώτοι Λεωνίδες δεν «προσαρμόστηκαν» και πέθαναν…
Το έχουν οι Λεωνίδες φαίνεται αυτό.

Δεν «προσαρμόζονται».


Δεν το ήξερε.
Το πεντάχρονο μυαλουδάκι του δέχθηκε εύκολα την ύπαρξη του μυστήριου ξενοδοχείου των ψαριών….Αν και αναρωτιέμαι…

Ήταν ο τρίτος Λεωνίδας που κολυμπούσε μέσα στη γυάλα .
Αύγουστος. Καύσωνας.
Το πρώτο μέλημά μου το πρωϊ. Η ματιά. Εάν είναι εντάξει. Η ψαροτροφή του. Η αλλαγή του νερού.
Γειά σου Λεωνίδα, και έκλεινα την πόρτα του σπιτιού πίσω μου.
Μέλος του σπιτιού ο Λεωνίδας ο 3ος .

Τα χρυσόψαρα δεν έχουν μνήμη ή μάλλον έχουν ελάχιστη για ελάχιστο χρόνο.
Έτσι λένε.
Αύγουστος λοιπόν. Σαββατοκύριακο. Ο Λεωνίδας έπλεε στο καθαρό του νερό , με τροφή για τις ημέρες που θα έμενε μόνος.
Γειά σου Λεωνίδα. Και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.


Κυριακή βράδυ. Επιστροφή με την γεύση της θάλασσας στα χείλη.
Πρώτη ματιά. Η γυάλα.
Χωρίς τον Λεωνίδα.
Τον βρήκα πίσω από την πόρτα. Ένα τσαλακωμένο πορτοκαλόχρυσο πραγματάκι.
Αρνήθηκα να τον αναγνωρίσω. Έκλαψα.
Ο Λεωνίδας πήδηξε.
Δεν ήξερα ότι τα χρυσόψαρα πηδούν έξω από την γυάλα.
Ίσως πηδούν μόνο οι Λεωνίδες.
Τι δεν άντεξε άραγε ; Την μοναξιά ή την φυλακή ;


Υ.Γ. εξ αιτίας του ποστ του helorus http://helorus.blogspot.com/2008/04/blog-post.html

Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Αμφιλύκη




Σήκωσε τη φούστα κι’ ανέβηκε τα σκαλιά , τρεχάλα.
- Ήρθε μάνα, ήρθε .
- Ποιος παιδί μου ;
- Ο Νικήτας μάνα. Είδα το πλοίο από μακρυά.
- Ντύσου, μη σε δεί έτσι αναμαλλιασμένη.

Πλύθηκε στα γρήγορα, χτενίστηκε, έβαλε και το κοκαλάκι από ταρταρούγα που της είχε κάνει δώρο, το φόρεμα με τα κόκκινα λουλούδια.
Μιαν άνοιξη έγινε , να του δωριστεί για το καλώς ήρθες.

Το πλοίο άραξε. Φωνές , χαμόγελα από την προβλήτα.
Φωνές και χέρια και κορμιά ν’ ανεμίζουν πάνω στη σκάλα.

Ήρθε και η ώρα του Νικήτα να φανεί.
Μα ανάμεσα στις αγκαλιές, τα κιβώτια, τις βαλίτσες, δεν φαινόταν.
Ορθάνοικτα τα μάτια της, να μετράνε τα κεφάλια.
Στις μύτες των ποδιών η ψυχή της.

-Μάρω…
Η φωνή του καθισμένη σε ένα καροτσάκι. Aναπηρικό.
Άδειο το παντελόνι από τα γόνατα και κάτω.
-Ήρθα Μάρω…





"Αμφιλύκη
Το ημίφως κατά την αυγή (λυκαυγές) ή κατά τη δύση του ηλίου (λυκόφως).

Πρόκειται για την αρχ. αμφιλύκη (κατά παράλειψη του ουσιαστικού νύξ = νύχτα) < αμφί (= κατ’αμφότερα τα μέρη, εκατέρωθεν, πέριξ) + *λύκη (απαρχαιωμένη λέξη, που επιβιώνει κυρίως στα σύνθετα) = πρωινό φως, χάραμα. Για τη σημασία του συνθέτου ο Ιω. Σταματάκος σημειώνει: κατά το αμφί δείλην δύναται και το αμφιλύκη να νοηθή ως αμφί την λύκην. Το δεύτερο συνθετικό της λέξης προέρχεται από Ι.Ε. ρίζα *leuk- (= φωτεινός, λαμπρός) Από την ίδια ρίζα ο λευκός και ο λύχνος (= το λυχνάρι) και τα λατινικά luna (-ae = σελήνη) και lux (-cis = φως)."
http://www.asprilexi.com/

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Τα γραφεία του Google στην Ζυρίχη



Αυτό το ποστ θα μπορούσε να αποτελέσει και προσωπικό παιχνίδι για όσους εργάζονται - δουλεύουν σε γραφεία.


Θα μπορούσε να αποτελέσει και ένα προσωπικό τεστ.


Το ερωτηματολόγιο μπορεί να το φτιάξει ο καθένας μόνος του.


Προτείνω όμως να περιέχει τις λέξεις:

φαντασία

χιούμορ

αποδοτικότητα

αξιοπρέπεια του εργαζόμενου

ανθρώπινοι παράγοντες

σεβασμός

χαρά

αύξηση παραγωγής

ψυχολογία

και ότι άλλο σκεφθεί ο καθένας :)


Πρώτα κυττάμε το γραφείο μας καλά.

Μετά βλέπουμε τις παρακάτω φωτογραφίες από τα εμπνευσμένα γραφεία του Google στη Ζυρίχη.

Τέλος ξανακυττάμε το γραφείο μας και γενικότερα (δια της φαντασίας) του χώρους εργασίας και τις συνθήκες όπου/όσοι εργαζόμαστε.

Κλείνουμε τα μάτια και αφήνουμε σκέψεις και συναισθήματα να μας πλημμυρίσουν!



Η είσοδος στα γραφεία της εταιρίας.

Το meeting

Ένας από τους χώρους εργασίας και ιδεών.

Ε! έχει και από αυτά....



και τέτοια...

και κάτι για τους κουρασμένους ...


αίθουσα χαλάρωσης



αίθουσα πλήρους χαλάρωσης με ενυδρεία !!!


όλοι κρύβουμε το παιδί μέσα μας...

..εδώ όμως όχι ...!




το εστιατόριο


....έτσι λένε είναι τα πιάτα τους....
να τους πιστέψουμε?






Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Κι' όμως ...υπήρξε!

One of former Bogotá Mayor Antanas Mockus' many inspired strategies for changing the mindset - and, eventually, the behavior - of the city's unruly inhabitants was the installation of traffic mimes on street corners. (Photo courtesy of El Tiempo)



Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη.

Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα.


Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση.

Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους
περίεργους τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του.

Γενικά δηλαδή, εφεύρισκε αστείους και εντελώς
ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.


Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε "υπερπολίτης" και αμολύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν.

Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους.


Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.


Σιγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται στα τέτοια τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροιδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους κατατσίτσιδος live, κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό.
Και βουαλά! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη.


Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδι.

Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το ξεφτιλίσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζίδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας (χαχαχαχαχα) και είχαν την προσωπική του υποστήριξη.



Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν παραπάνω χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά και μάζεψε χρήματα.
Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.




Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μποκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας.


Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές!


Όλο το άρθρο και τα αποτελέσματα των πρακτικών του σε νούμερα, εδώ: (κλικ
<http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html> )


Y.Γ. το έλαβα με mail.

οι φωτογραφίες είναι από το παραπάνω λινκ.

εάν το κείμενο είναι από κάποιο blog ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.

Ας θεωρηθεί δανεισμός και ας μου γνωστοποιηθεί για να βάλω λινκ προς τα εκεί.