Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

Remember remember the 6th of December



Παρέλυσα αυτές τις ημέρες και εξαφανίστηκα.
Στον απόηχο των πορειών, των τηλεοπτικών πάνελ και του μελανιού της ευαισθησίας που χύθηκε όλες αυτές τις ημέρες, που βρισκόμαστε?

Πέρα από το θυμό, τη θλίψη , το σοκ και την πληθώρα των συναισθημάτων που μας κατέκλυσαν όλους?

Πέρα από τα ελάχιστα σωστά και τις άπειρες μπούρδες που ειπώθηκαν πάλι, καπηλευόμενοι τηλεοπτικά ένα θάνατο και ένα μετέπειτα …φαινόμενο….
Χειραγωγώντας για άλλη μια φορά, τον δρόμο της σκέψης, τους δρόμους των συναισθημάτων μας.
Παρεξήγηση ήταν …Εξοστρακισμός…
Παρεξήγηση βαφτίστηκε η εκτέλεση, η ανθρωποκτονία, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Παρεξήγηση ήταν, αυτοάμυνα…βαφτίστηκε η ψυχοπαθολογική πράξη του ειδικού φρουρού. Το περιμέναμε να συμβεί είπαν κάποιοι. Τετράμηνη εκπαίδευση, γελώ με το εκπαίδευση, εκπαίδευση σε τι?

Το σώμα αυτό συστάθηκε για φρούρηση κτιρίων. Σιγά σιγά του δόθηκαν και άλλες αρμοδιότητες οι οποίες υπογράφηκαν , μέσα σε αυτά τα χρόνια και από τους πράσινους και από τους γαλάζιους. Όχι δεν θέλουμε να ενσωματωθούν στην Αστυνομία είπαν οι δε.
Συνέβη λοιπόν. Ευθύνες ? ναι !
Το είπαν και παράπλευρη απώλεια. Με εκνευρίζει αυτή η έκφραση . Αυτό το παρα- με εκνευρίζει. Οι άνθρωποι και οι ζωές τους είναι ύψιστη απώλεια, όχι παράπλευρη, αμελητέα, υπολογίσιμη σε ένα στατιστικό πόρισμα. Δεν αποτελούμε στατιστικά στοιχεία. Δεν είμαστε αριθμοί σε ένα χαρτί.

Που στεκόμαστε τώρα?

Στεκόμαστε πουθενά?
Όχι , τίποτα δεν θα φέρει αυτό το παιδί πίσω. Ούτε οι αναλύσεις, ούτε τα βαλιστικά πορίσματα , ούτε οι δίκες. Ναι φυσικά όλα αυτά λειτουργούν και πρέπει, σε ένα έννομο δημοκρατικό κράτος. Μόνο που η εμπιστοσύνη έχει χαθεί προ πολλού όχι μόνο στο έννομο, αλλά και στο δημοκρατικό.

Athens burn έγραψαν στους τοίχους.

Τους έβλεπα και είχα διχαστεί. Μαζί σας παιδία και εγώ από τον καναπέ….
Όχι ρε παιδιά μην καίτε, μην καταστρέφετε , δεν σας φταίνε οι άλλοι.
Μαζί σας και εγώ στους δρόμους , σας καταλαβαίνω.
Όχι ρε παιδιά τις βιβλιοθήκες , μην καίτε την γνώση. Μην καίτε τα ελάχιστα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που δεν απαλλοτριώθηκαν ακόμη.


Ο θυμός μου παρέα με τον θυμό τους. Για τον θάνατο του Αλέξη. Για ένα μέλλον που φαντάζει ζοφερό και εκεί θα ζήσει και το δικό μου παιδί, για ένα παρόν ακρωτηριασμένο. Μαζί τους. Όχι βία παιδιά, φούσκωσαν οι καρδιές , ούρλιαξαν και τα έκαψαν όλα.
Αθώοι την πλήρωσαν.

Έτσι είναι αυτές οι ηλικίες. Ναι βέβαια, στους δρόμους έτρεχαν διαφορετικές ομάδες με διαφορετικά θέλω και συμφέροντα. Ειπώθηκαν πολλά εξ’ άλλου όλες αυτές τις ημέρες !

Κάψαμε το μέλλον τους , θα μας φάνε ζωντανούς τα παιδιά μας, είπε ο Σαββόπουλος.
Να χτίσουμε κάτι μέσα από όλο αυτό.
Δεν πάει άλλο.

Ο ξένος τύπος αναλύει και ξαναναλύει τα γεγονότα στην Ελλάδα. Φοβούνται μήπως παραδειγματιστούν οι νέες γενιές, τα νέα παιδιά των χωρών τους και ζήσουν τα ίδια.
Οι Γάλλοι δίνουν ποσοστό 42% σε αυτή την πιθανότητα. Μιλούν για ΕλληνοΙταλικοΙσπανικό τόξο δράσης που οδηγείται και εμπνέεται από σκληρούς αναρχικούς πυρήνες !!!!!
Αναλύσεις επί αναλύσεων.
Οι στόχοι της Παγκοσμιοποίησης όμως , είναι δεδομένοι και άτεγκτοι.
Είμαστε αναλώσιμοι.
Τα παιδιά μας είναι αναλώσιμα.
Το μέλλον μας είναι αναλώσιμο.


Αυτά τα περίεργα , μετέωρα, συγκεχυμένα Χριστούγεννα που έρχονται, ας αναρωτηθούμε όλοι. Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Εμείς, τα μικρά γραναζάκια του συστήματος , τι μπορούμε να είμαστε αύριο, τώρα ?



Οι αξίες και τα ιδανικά που καθορίζουν τον άνθρωπο σταδιακά εξαφανίζονται.
Γίναμε εχθροί , ενώ είμαστε αδέλφια.
Σκύβουμε το κεφάλι και αποδεχόμαστε καταστάσεις αλλότριες.

Παραχωρούμε τις ελευθερίες μας, χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, γινόμαστε σκλάβοι χωρίς την χαρά της ζωής, χωρίς φωτεινά πρότυπα.
Παθητικοί δέκτες σε μια πραγματικότητα που σιχαινόμαστε.
Αποχαύνωση αγκαλιά με ένα τηλεκοντρόλ.

Ξυπνήσαμε τώρα?
Μας ξύπνησαν τα παιδιά μας?

Γιατί μόνο αυτά μπορούν, με όλη την καθαρή ματιά των ηλικιών τους, αμφισβητώντας , αντιδρώντας, απαιτώντας, τι πιά?…Τα αυτονόητα !!!!
Ξεκουνήθηκε ο χοντρός κώλος της συνείδησης από τον βαθουλωμένο καναπέ ή ακόμη?
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο πλατιά, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ψηλά?
Γιατί, γίναμε κουφοί στα λόγια τους.
Γιατί, γίναμε τυφλοί στις αδικίες.
Γιατί, γίναμε μουγκοί , αναίσθητοι ,χοντρόπετσοι, κοντόφθαλμοι και βολεμένοι.

Εκεί ανάμεσα σε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολίδια, δώρα τυλιγμένα σε πολύχρωμες κορδέλες, αναμενόμενες ευχές, όμορφες ευχές, κόκκινα κραγιόν και βραδυνά παπούτσια, μαζί με το glitter των ημερών , που θα το ξαναπακετάρουμε για του χρόνου τέτοια εποχή, ας επανακαθορίσουμε το νόημα όχι μόνο αυτών των ημερών αλλά της ύπαρξής μας.
Για να έχει ένα νόημα αυτή η ύπαρξη. Να δικαιωθεί μέσα μας. Να μπορούμε στο μέλλον να τα κοιτάμε στα μάτια.
Τα μάτια των παιδιών γίνονται πολύ σκληρά όταν ρωτούν …. γιατί...
Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Περίεργα και δύσκολα τα φετινά Χριστούγεννα. Πικρά.
Ας τα γλυκάνουμε όπως μπορούμε.

Κλείνω τα σχόλια γιατί θα λείπω. Λείπω εξ’ άλλου από τα blog καιρό τώρα. Είμαι σε μια κατάσταση "αφωνίας" από τις 6 του μήνα. Έτσι δεν μπαίνω στα blog σας.
Συχωρήστε με.
Εύχομαι σε όλους σας να είστε καλά.
Να έχετε πολλούς λόγους να χαμογελάτε αυτές τις ημέρες και να χαρείτε την αγάπη των δικών σας ανθρώπων.



Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας !!!!!!!!!



Υ.Γ. Μου μάθατε πολλά όλον αυτό το χρόνο και σας ευχαριστώ από την ψυχή μου :)



Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

Truly




1) Tα βράδυα φεύγω κρυφά εκεί που κανείς δεν με βλέπει, ντύνομαι όνειρα και φτιάχνω καιρούς άλλους, ανεβαίνω σε ένα αερόστατο, σε ένα διαστημόπλοιο , πιάνω τις κλωστές του χρόνου , τις βάφω με χρώματα δικά μου , δένω φιόγκους τις σκέψεις μου κι΄όλα αυτά

2) Τα κρύβω μέσα σε ένα κουτί χρυσό που πάνω έχει ένα αστέρι και ένα φίδι, να τρέχει το ένα ξωπίσω από το άλλο σε παιδικές χαρές και χαρακώματα με σκελετούς που χαμογελάνε μέσα στο όνειρό τους. Και το κουτί σε μυστικό συρτάρι κρυμμένο , τρίζει όταν το ανοίγω, μα έχει ένα άρωμα που φωτίζει τα μάτια μου.

3) Τα μάτια μου είναι πράσινα αλλά άλλοι τα βλέπουν γαλάζια κι’ άλλοι γκρίζα, εγώ όμως τα βλέπω απλώς πιο σκληρά, και μερικές φορές φοβάμαι να τα κοιτάξω, αλλά μετά κάνω τσουλήθρα στις ρυτίδες του γέλιου μου και ξαναγίνομαι παιδί με μόνιμα ματωμένα γόνατα, αλλά καθόλου δεν με πειράζει γιατί τρέχω και μου αρέσει να τρέχω και να ανεβαίνω σε μάντρες και να κρεμιέμαι σε δένδρα.

4) Τα δένδρα τα χαϊδεύω και τα αγκαλιάζω όταν κανείς δεν με βλέπει και τους μιλώ ψιθυριστά και ξέρω ότι με ακούνε και με νοιώθουνε, γιατί με πλημμυρίζει ένα υπέροχο συναίσθημα και τα κοιτώ και εκείνα λάμπουν γιατί νοιώθουν ότι τα αγαπώ , νοιώθουν τις λέξεις μου, δεν είναι ξύλινα τα δένδρα απλώς έτσι μας είπαν και εγώ δεν θέλω να μου λένε, θέλω να ανακαλύπτω μόνη μου και αυτό που ανακαλύπτω είναι η μόνη πραγματικότητα γιατί είναι η δική μου.

5) Η δική μου, όταν το λέω την κατέχω, αλλά τίποτα δεν είναι δικό μου πραγματικά αφού όλα αυτά που λέω δικά μου, απλώς ήρθαν για να μου μάθουν κάτι που ακόμη δεν το έχω μάθει. Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω μάθει ακόμη, ίσως γιατί μετά δεν θα έχουν λόγω ύπαρξης στη ζωή μου και θα φύγουν όπως ήρθαν έτσι τυχαία και εγώ τα θέλω, και ξέρω ότι όταν χάνονται τα ξεχνώ και δεν θέλω να ξεχνώ, θέλω να θυμάμαι.

6) Θυμάμαι βέβαια, αυτά που με βολεύουν, και μου έδωσαν χαρά, αλλά τελευταία άρχισα να θυμάμαι και τα άλλα και τότε δένω τα μάτια και παίζω τυφλόμυγα με όλα εκείνα τα άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι και τελικά γελώ μαζί τους και τα αγκαλιάζω και μ’ αγκαλιάζουν παίζοντας και κυλιόμαστε όλοι μαζί στα χώματα, και γίνομαι ένα με το χώμα που χώνεται στους πόρους του δέρματός μου και μυρίζω γη.

7) Η γη γονιμοποιείται από το νερό που το σβήνει τη φωτιά αλλά μπορεί και να την κατευθύνει, που δυναμώνει από τον αέρα αλλά μπορεί και να τη σβήσει και υπάρχει και ένα πέμπτο στοιχείο που το ονομάζουν αιθέρα, αλλά η σύγχρονη επιστήμη δεν αποδέχεται την ύπαρξή του ακόμη αλλά και εγώ δεν ξέρω, γιατί ακόμη δεν έχω διαβάσει γι’ αυτό και πώς να διαβάσω για όλα τα θαυμαστά που υπάρχουν γύρω μας έξω και μέσα μας , πώς να προλάβω, που τα βράδυα τελειώνουν και γυρνώ πίσω εκεί που όλοι με βλέπουν και ντύνομαι ρούχα της νιογέννητης μέρας και φτιάχνω όλα αυτά που φτιάχνουν οι άνθρωποι στον ορατό τους χρόνο, ανεβαίνω πότε σε σκάλες, πότε σε πεζοδρόμια, πιάνω ματιές , εκφράσεις και λέξεις τις βάφω με χρώματα δικά μου και οι σκέψεις μου δεμένες φιόγκο αφήνονται εδώ πότε-πότε...

Παλιό μπλογκοπαίχνιδο οι 7 αλήθειες, τώρα ήρθε η ώρα μου να το παίξω και το αφιερώνω στη roadartist http://roadartist.blogspot.com/ που με κάλεσε , αυτή τη γλυκιά, σκεπτόμενη ψυχή , που πολύ εκτιμώ.
Οι περισσότεροι έχετε παίξει κατά καιρούς , έτσι δεν καλώ κανένα στο παιχνίδι αλλά όλους που έχουν αυτή την διάθεση, να πουν κάποια αλήθεια.




Ακούω Amy Macdonald και This is the life http://www.youtube.com/watch?v=W0bpg6GsDwE&feature=related