ένα ξεχασμένο αντίο

Ήταν άδειο . Σχεδόν. Μόνο ένα χαρτί.

Ένα απλό χαρτί που δεν το είχα γράψει εγώ , έγραφε ...

"Πολλές φορές η πίστη μας χωρίζει, ενώ η αμφιβολία μας ενώνει" σκέψου το...

αυτά... ένα χρόνο και κάτι πριν...
Ο takis μου θύμισε ότι πέρασε ένας χρόνος, μόνο ένας χρόνος...ούτε ένας κόκκος άμμου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος, κι΄όμως σαν ολόκληρη ζωή μου φαίνεται ρίχνοντας μια ματιά πίσω.

Είναι βράδυ τώρα, και το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο. Έχει ησυχία απόψε, και εγώ κάθομαι με μια κούπα καφέ και ένα τσιγάρο μπροστά από την οθόνη.
Σκέφτομαι ότι έφυγα, χωρίς να πω ούτε ένα αντίο σε εσάς που με συντροφέψατε εδώ, σε αυτόν τον τόπο...
Έφυγα...έτσι...χωρίς να γνωρίζω ότι φεύγω. Έχασα τη φωνή μου μάλλον. Είναι περίεργη αυτή η εσωτερική φωνή. Φλύαρη κατά καιρούς και μετά...σωπαίνει. Ντύνεται το κουκούλι της και αυτή... Πεισμώνει στην σιωπή της...ειλικρινά δεν ξέρω...
Την έχασα όμως. Μου θύμωσε.
Μου θύμωσε γιατί ερχόταν σε αντίθεση με τις πράξεις μου. Το καταλαβαίνω τώρα.
Καταλαβαίνω πόσο καταλυτική στάθηκε εκείνη η φράση στο χαρτί που βρήκα πριν ένα χρόνο περίπου , στο κουτί μου.
Δεν γνώριζα λοιπόν ότι έφευγα και ξέχασα να πω εκείνο το αντίο...
Άρχισα να ψάχνω, για αυτά που μας χωρίζουν και αυτά που μας ενώνουν. Δεν ήξερα ότι είχα αρχίσει να ψάχνω.
Το κατάλαβα, όταν άρχισα να βρίσκω...

Δεν ήρθα εδώ για να σας πω τι βρήκα. Και εσείς τα γνωρίζεται αυτά. Απλά είναι...
Μόνο η αγάπη μας ενώνει. Μόνο ο φόβος μας χωρίζει.

Μιλούσα πολλές φορές για αγάπη γιατί ζούσα μέσα στον φόβο. Ένα είδος εξορκισμού ήταν. Μια άσκηση θάρρους. Μια προετοιμασία τελικά για να αντιμετωπίσω τους δαίμονες μου. Έρχεται και αυτή η στιγμή...
Στεκόμαστε μόνοι, ολομόναχοι, μπροστά τους και μέχρι να ξημερώσει είναι βαθιά νύχτα. Το μόνο που υπάρχει είναι η υπόσχεση του ξημερώματος.

Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί σας τα λέω όλα αυτά.
Ένα αντίο ήρθα να πω, εκείνο το ξεχασμένο...
Το όφειλα όμως. Αισθάνθηκα ότι με κάποιο τρόπο το χρωστούσα... Δεν είναι καλό να προχωράς στη ζωή με χρέη. Το γνωρίζουμε πια πολύ καλά όλοι μας.
Ούτε είναι καλό, να προχωράς στη ζωή μαζεύοντας άχρηστα που σε κάποια στιγμή μεταμφιέστηκαν σε χρήσιμα. Αυτό συνεχίζω να το μαθαίνω...
Στην ουσία, δεν χρειαζόμαστε και πάρα πολλά για να χαμογελάμε...
Εκεί έχω πιά καταλήξει.

Μια φράση μου έκανε πολύ καλή συντροφιά όλο αυτόν τον καιρό. Είναι ένα από αυτά που βρήκα στον δρόμο μου.

"Η πραγματικότητα δεν δημιουργεί φόβο.
Ο φόβος δημιουργεί πραγματικότητα".

και με αυτό σας αφήνω...
Να έχετε όλοι, καλό δρόμο.

Το κουτί των θησαυρών

Όταν είμουν μικρή, είχα ένα κουτί, μεταλλικό, από μπισκότα.

Μύριζε, όταν το άνοιγα βανίλια και κανέλλα.

To είχα ονομάσει κουτί των θησαυρών.

Έκρυβα μέσα μικρά αντικείμενα, αναγκαστικά, και χαρτάκια που έκλειναν τις πρώιμες σκέψεις μου, και που φυσικά δεν ήθελα κανείς άλλος να δεί.

Θαμμένο κάτω από ένα πλάτανο στο χωριό του πατέρα μου, με περίμενε τα καλοκαίρια υπομονετικά να το ξεθάψω για μια ακόμη φορά.

Ψήγματα, εκεί μέσα, μιας ύπαρξης που βιαζόταν να μεγαλώσει, ψηλάφιζα την πορεία της μέσα από αντικείμενα και λόγια σαν παρατηρητής, λες και δεν ήταν η δική μου.

Πέρασαν πολλά , πάρα πολλά χρόνια και έπαψα να πηγαίνω στο χωριό.

Ξέχασα και το κουτί μου .

Μα έτυχε να πάω πρόσφατα και μοιραία βρέθηκα κάτω από εκείνον τον πλάτανο.

Θυμήθηκα το παιδικό μου παιχνίδι και χωρίς πολλές ελπίδες μετά τόσα χρόνια, έσκαψα για να το βρώ.

Δεν πίστευα στα μάτια μου, όταν το είδα να ξεπροβάλει ανάμεσα στα χώματα.

Το άνοιξα με λαχτάρα, να ξαναβρώ εκεί κάποιο ξεχασμένο κομμάτι του τότε, αλλά...

Ήταν άδειο . Σχεδόν. Μόνο ένα χαρτί.

Ένα απλό χαρτί που δεν το είχα γράψει εγώ , έγραφε ...

"Πολλές φορές η πίστη μας χωρίζει, ενώ η αμφιβολία μας ενώνει" σκέψου το...

Ακούω...

Enigma - Mea Culpa (orthodox version)

http://www.youtube.com/watch?v=cvUD14U4PNU

Enigma - Mea culpa (Catholic version)

http://www.youtube.com/watch?v=SC_VQ_aXmd0&feature=related

Αφιερωμένο στον άγνωστο που μου άφησε το χαρτί .

το μαχαίρι

Η σιωπή στο δάσος την τύλιξε.

Πηχτή.

Tα δάση δεν είναι ποτέ σιωπηλά.

Η ζωή έχει φωνές ποικίλες. Αλλά , τώρα σιωπή.

Είναι περίεργος ο ήχος της σιωπής. Αυτή η απουσία της παρουσίας.
Τρόμαξε και τύλιξε πιο σφικτά τον μανδύα γύρω της.

Προσπάθησε να γίνει ένα με τον κορμό του δένδρου. Να μην την φτάνουν οι αχτίνες του φεγγαριού. Να γίνει κι’ αυτή κούτσουρο. Ένα με το δάσος που είχε χαθεί μέσα του.
Χάϊδεψε το μαχαίρι που είχε πάντα δεμένο στον μηρό.

Αυτό τουλάχιστον ήταν φίλος που ποτέ δεν πρόδωσε.

Ένα αίσθημα ανακούφισης την πλημμύρισε γράφοντας μια σκιά χαμόγελου στα χείλη.

Cut

Τα φώτα άναψαν, οι κάμερες έσβησαν και οι θόρυβοι, οι κινήσεις, τα λόγια, με βία γέμισαν το studio.
Πως ήμουν ?
Τέλεια γλυκιά μου. Όπως πάντα τέλεια.
Χάϊδεψε το μαχαίρι απαλά χαμογελώντας.
Σήμερα, σήμερα θα σου δώσω αυτό που θέλεις.
Τη νύχτα.

Ακούω Metallica "The Unforgiven II"

http://www.youtube.com/watch?v=LihCeR-DoNs&feature=related

Η φωτό είναι του Luis Royo

http://www.luisroyo.com/

Remember remember the 6th of December

Παρέλυσα αυτές τις ημέρες και εξαφανίστηκα.
Στον απόηχο των πορειών, των τηλεοπτικών πάνελ και του μελανιού της ευαισθησίας που χύθηκε όλες αυτές τις ημέρες, που βρισκόμαστε?

Πέρα από το θυμό, τη θλίψη , το σοκ και την πληθώρα των συναισθημάτων που μας κατέκλυσαν όλους?

Πέρα από τα ελάχιστα σωστά και τις άπειρες μπούρδες που ειπώθηκαν πάλι, καπηλευόμενοι τηλεοπτικά ένα θάνατο και ένα μετέπειτα …φαινόμενο….

Χειραγωγώντας για άλλη μια φορά, τον δρόμο της σκέψης, τους δρόμους των συναισθημάτων μας.
Παρεξήγηση ήταν …Εξοστρακισμός…
Παρεξήγηση βαφτίστηκε η εκτέλεση, η ανθρωποκτονία, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Παρεξήγηση ήταν, αυτοάμυνα…βαφτίστηκε η ψυχοπαθολογική πράξη του ειδικού φρουρού. Το περιμέναμε να συμβεί είπαν κάποιοι. Τετράμηνη εκπαίδευση, γελώ με το εκπαίδευση, εκπαίδευση σε τι?

Το σώμα αυτό συστάθηκε για φρούρηση κτιρίων. Σιγά σιγά του δόθηκαν και άλλες αρμοδιότητες οι οποίες υπογράφηκαν , μέσα σε αυτά τα χρόνια και από τους πράσινους και από τους γαλάζιους. Όχι δεν θέλουμε να ενσωματωθούν στην Αστυνομία είπαν οι δε.
Συνέβη λοιπόν. Ευθύνες ? ναι !
Το είπαν και παράπλευρη απώλεια. Με εκνευρίζει αυτή η έκφραση . Αυτό το παρα- με εκνευρίζει. Οι άνθρωποι και οι ζωές τους είναι ύψιστη απώλεια, όχι παράπλευρη, αμελητέα, υπολογίσιμη σε ένα στατιστικό πόρισμα. Δεν αποτελούμε στατιστικά στοιχεία. Δεν είμαστε αριθμοί σε ένα χαρτί.

Που στεκόμαστε τώρα?

Στεκόμαστε πουθενά?
Όχι , τίποτα δεν θα φέρει αυτό το παιδί πίσω. Ούτε οι αναλύσεις, ούτε τα βαλιστικά πορίσματα , ούτε οι δίκες. Ναι φυσικά όλα αυτά λειτουργούν και πρέπει, σε ένα έννομο δημοκρατικό κράτος. Μόνο που η εμπιστοσύνη έχει χαθεί προ πολλού όχι μόνο στο έννομο, αλλά και στο δημοκρατικό.

Athens burn έγραψαν στους τοίχους.

Τους έβλεπα και είχα διχαστεί. Μαζί σας παιδία και εγώ από τον καναπέ….

Όχι ρε παιδιά μην καίτε, μην καταστρέφετε , δεν σας φταίνε οι άλλοι.

Μαζί σας και εγώ στους δρόμους , σας καταλαβαίνω.

Όχι ρε παιδιά τις βιβλιοθήκες , μην καίτε την γνώση. Μην καίτε τα ελάχιστα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που δεν απαλλοτριώθηκαν ακόμη.

Ο θυμός μου παρέα με τον θυμό τους. Για τον θάνατο του Αλέξη. Για ένα μέλλον που φαντάζει ζοφερό και εκεί θα ζήσει και το δικό μου παιδί, για ένα παρόν ακρωτηριασμένο. Μαζί τους. Όχι βία παιδιά, φούσκωσαν οι καρδιές , ούρλιαξαν και τα έκαψαν όλα.

Αθώοι την πλήρωσαν.

Έτσι είναι αυτές οι ηλικίες. Ναι βέβαια, στους δρόμους έτρεχαν διαφορετικές ομάδες με διαφορετικά θέλω και συμφέροντα. Ειπώθηκαν πολλά εξ’ άλλου όλες αυτές τις ημέρες !

Κάψαμε το μέλλον τους , θα μας φάνε ζωντανούς τα παιδιά μας, είπε ο Σαββόπουλος.
Να χτίσουμε κάτι μέσα από όλο αυτό.

Δεν πάει άλλο.

Ο ξένος τύπος αναλύει και ξαναναλύει τα γεγονότα στην Ελλάδα. Φοβούνται μήπως παραδειγματιστούν οι νέες γενιές, τα νέα παιδιά των χωρών τους και ζήσουν τα ίδια.
Οι Γάλλοι δίνουν ποσοστό 42% σε αυτή την πιθανότητα. Μιλούν για ΕλληνοΙταλικοΙσπανικό τόξο δράσης που οδηγείται και εμπνέεται από σκληρούς αναρχικούς πυρήνες !!!!!
Αναλύσεις επί αναλύσεων.
Οι στόχοι της Παγκοσμιοποίησης όμως , είναι δεδομένοι και άτεγκτοι.
Είμαστε αναλώσιμοι.
Τα παιδιά μας είναι αναλώσιμα.
Το μέλλον μας είναι αναλώσιμο.

Αυτά τα περίεργα , μετέωρα, συγκεχυμένα Χριστούγεννα που έρχονται, ας αναρωτηθούμε όλοι. Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Εμείς, τα μικρά γραναζάκια του συστήματος , τι μπορούμε να είμαστε αύριο, τώρα ?

Οι αξίες και τα ιδανικά που καθορίζουν τον άνθρωπο σταδιακά εξαφανίζονται.

Γίναμε εχθροί , ενώ είμαστε αδέλφια.

Σκύβουμε το κεφάλι και αποδεχόμαστε καταστάσεις αλλότριες.

Παραχωρούμε τις ελευθερίες μας, χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, γινόμαστε σκλάβοι χωρίς την χαρά της ζωής, χωρίς φωτεινά πρότυπα.
Παθητικοί δέκτες σε μια πραγματικότητα που σιχαινόμαστε.

Αποχαύνωση αγκαλιά με ένα τηλεκοντρόλ.

Ξυπνήσαμε τώρα?
Μας ξύπνησαν τα παιδιά μας?

Γιατί μόνο αυτά μπορούν, με όλη την καθαρή ματιά των ηλικιών τους, αμφισβητώντας , αντιδρώντας, απαιτώντας, τι πιά?…Τα αυτονόητα !!!!
Ξεκουνήθηκε ο χοντρός κώλος της συνείδησης από τον βαθουλωμένο καναπέ ή ακόμη?
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο πλατιά, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ψηλά?
Γιατί, γίναμε κουφοί στα λόγια τους.
Γιατί, γίναμε τυφλοί στις αδικίες.
Γιατί, γίναμε μουγκοί , αναίσθητοι ,χοντρόπετσοι, κοντόφθαλμοι και βολεμένοι.

Εκεί ανάμεσα σε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολίδια, δώρα τυλιγμένα σε πολύχρωμες κορδέλες, αναμενόμενες ευχές, όμορφες ευχές, κόκκινα κραγιόν και βραδυνά παπούτσια, μαζί με το glitter των ημερών , που θα το ξαναπακετάρουμε για του χρόνου τέτοια εποχή, ας επανακαθορίσουμε το νόημα όχι μόνο αυτών των ημερών αλλά της ύπαρξής μας.
Για να έχει ένα νόημα αυτή η ύπαρξη. Να δικαιωθεί μέσα μας. Να μπορούμε στο μέλλον να τα κοιτάμε στα μάτια.
Τα μάτια των παιδιών γίνονται πολύ σκληρά όταν ρωτούν …. γιατί...
Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Περίεργα και δύσκολα τα φετινά Χριστούγεννα. Πικρά.

Ας τα γλυκάνουμε όπως μπορούμε.

Κλείνω τα σχόλια γιατί θα λείπω. Λείπω εξ’ άλλου από τα blog καιρό τώρα. Είμαι σε μια κατάσταση "αφωνίας" από τις 6 του μήνα. Έτσι δεν μπαίνω στα blog σας.

Συχωρήστε με.
Εύχομαι σε όλους σας να είστε καλά.

Να έχετε πολλούς λόγους να χαμογελάτε αυτές τις ημέρες και να χαρείτε την αγάπη των δικών σας ανθρώπων.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας !!!!!!!!!

Υ.Γ. Μου μάθατε πολλά όλον αυτό το χρόνο και σας ευχαριστώ από την ψυχή μου :)

Truly

1) Tα βράδυα φεύγω κρυφά εκεί που κανείς δεν με βλέπει, ντύνομαι όνειρα και φτιάχνω καιρούς άλλους, ανεβαίνω σε ένα αερόστατο, σε ένα διαστημόπλοιο , πιάνω τις κλωστές του χρόνου , τις βάφω με χρώματα δικά μου , δένω φιόγκους τις σκέψεις μου κι΄όλα αυτά

2) Τα κρύβω μέσα σε ένα κουτί χρυσό που πάνω έχει ένα αστέρι και ένα φίδι, να τρέχει το ένα ξωπίσω από το άλλο σε παιδικές χαρές και χαρακώματα με σκελετούς που χαμογελάνε μέσα στο όνειρό τους. Και το κουτί σε μυστικό συρτάρι κρυμμένο , τρίζει όταν το ανοίγω, μα έχει ένα άρωμα που φωτίζει τα μάτια μου.

3) Τα μάτια μου είναι πράσινα αλλά άλλοι τα βλέπουν γαλάζια κι’ άλλοι γκρίζα, εγώ όμως τα βλέπω απλώς πιο σκληρά, και μερικές φορές φοβάμαι να τα κοιτάξω, αλλά μετά κάνω τσουλήθρα στις ρυτίδες του γέλιου μου και ξαναγίνομαι παιδί με μόνιμα ματωμένα γόνατα, αλλά καθόλου δεν με πειράζει γιατί τρέχω και μου αρέσει να τρέχω και να ανεβαίνω σε μάντρες και να κρεμιέμαι σε δένδρα.

4) Τα δένδρα τα χαϊδεύω και τα αγκαλιάζω όταν κανείς δεν με βλέπει και τους μιλώ ψιθυριστά και ξέρω ότι με ακούνε και με νοιώθουνε, γιατί με πλημμυρίζει ένα υπέροχο συναίσθημα και τα κοιτώ και εκείνα λάμπουν γιατί νοιώθουν ότι τα αγαπώ , νοιώθουν τις λέξεις μου, δεν είναι ξύλινα τα δένδρα απλώς έτσι μας είπαν και εγώ δεν θέλω να μου λένε, θέλω να ανακαλύπτω μόνη μου και αυτό που ανακαλύπτω είναι η μόνη πραγματικότητα γιατί είναι η δική μου.

5) Η δική μου, όταν το λέω την κατέχω, αλλά τίποτα δεν είναι δικό μου πραγματικά αφού όλα αυτά που λέω δικά μου, απλώς ήρθαν για να μου μάθουν κάτι που ακόμη δεν το έχω μάθει. Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω μάθει ακόμη, ίσως γιατί μετά δεν θα έχουν λόγω ύπαρξης στη ζωή μου και θα φύγουν όπως ήρθαν έτσι τυχαία και εγώ τα θέλω, και ξέρω ότι όταν χάνονται τα ξεχνώ και δεν θέλω να ξεχνώ, θέλω να θυμάμαι.

6) Θυμάμαι βέβαια, αυτά που με βολεύουν, και μου έδωσαν χαρά, αλλά τελευταία άρχισα να θυμάμαι και τα άλλα και τότε δένω τα μάτια και παίζω τυφλόμυγα με όλα εκείνα τα άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι και τελικά γελώ μαζί τους και τα αγκαλιάζω και μ’ αγκαλιάζουν παίζοντας και κυλιόμαστε όλοι μαζί στα χώματα, και γίνομαι ένα με το χώμα που χώνεται στους πόρους του δέρματός μου και μυρίζω γη.

7) Η γη γονιμοποιείται από το νερό που το σβήνει τη φωτιά αλλά μπορεί και να την κατευθύνει, που δυναμώνει από τον αέρα αλλά μπορεί και να τη σβήσει και υπάρχει και ένα πέμπτο στοιχείο που το ονομάζουν αιθέρα, αλλά η σύγχρονη επιστήμη δεν αποδέχεται την ύπαρξή του ακόμη αλλά και εγώ δεν ξέρω, γιατί ακόμη δεν έχω διαβάσει γι’ αυτό και πώς να διαβάσω για όλα τα θαυμαστά που υπάρχουν γύρω μας έξω και μέσα μας , πώς να προλάβω, που τα βράδυα τελειώνουν και γυρνώ πίσω εκεί που όλοι με βλέπουν και ντύνομαι ρούχα της νιογέννητης μέρας και φτιάχνω όλα αυτά που φτιάχνουν οι άνθρωποι στον ορατό τους χρόνο, ανεβαίνω πότε σε σκάλες, πότε σε πεζοδρόμια, πιάνω ματιές , εκφράσεις και λέξεις τις βάφω με χρώματα δικά μου και οι σκέψεις μου δεμένες φιόγκο αφήνονται εδώ πότε-πότε...

Παλιό μπλογκοπαίχνιδο οι 7 αλήθειες, τώρα ήρθε η ώρα μου να το παίξω και το αφιερώνω στη roadartist http://roadartist.blogspot.com/ που με κάλεσε , αυτή τη γλυκιά, σκεπτόμενη ψυχή , που πολύ εκτιμώ.

Οι περισσότεροι έχετε παίξει κατά καιρούς , έτσι δεν καλώ κανένα στο παιχνίδι αλλά όλους που έχουν αυτή την διάθεση, να πουν κάποια αλήθεια.

Ακούω Amy Macdonald και This is the life http://www.youtube.com/watch?v=W0bpg6GsDwE&feature=related

Να τα λέω σε σένα

Κοιτώ την παραμορφωμένη αντανάκλαση της ταράτσας του κτιρίου που βρίσκομαι, στα απέναντι παράθυρα. Το μυαλό παίζει με τις παραμορφώσεις αρκεί να έχει γνωρίσει για μια φορά την ισορροπημένη εικόνα. Πάει να ισορροπήσει την παραμόρφωση. Να ισιώσει τις γραμμές που βλέπει, να βάλει μια τάξη, την γνωστή του τάξη. Αυτή, που αυτό γνωρίζει. Εάν το έχει μάθει λάθος, είναι αστείο το μυαλό για έναν τρίτο που το παρακολουθεί.Δεν αναγνωρίζει την παγίδα που έχει πιαστεί.

Μπορεί αυτό που βλέπω απέναντι να καθρεφτίζεται, να είναι η πραγματική ταράτσα και εγώ να μην το γνωρίζω. Έτσι με στραβά κάγκελα, άλλα να γέρνουν αριστερά και άλλα δεξιά, να κόβονται, τα μισά πάνω και τα μισά κάτω, με την υδρορροή να παχαίνει στη μέση και να λεπταίνει στα άκρα θεόστραβη και την κεραία της τηλεόρασης να γέρνει επικίνδυνα σε τεθλασμένη γραμμή προς τον δρόμο κάτω.
Η θεώρηση της πραγματικότητας, είναι η υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας που αμφισβητεί την ουσία της λέξης. Με τις αντανακλάσεις παίζει το μυαλό και τα μάτια.
Και εσύ που νομίζεις ότι με βλέπεις.

Τι νομίζεις ότι βλέπεις?

Αλλά σαν να άκουσα γλάρους πάλι σήμερα στο κέντρο της Αθήνας. Κάποτε είχα ένα λευκό γλάρο που με επισκεπτόταν που και που προσπαθώντας να μπεί από το παράθυρο. Τα παράθυρα όμως δεν επιτρέπουν στα πάντα να μπούν πιο μέσα. Tου είπε λοιπόν, ένα ηχηρό Όχι ! Αυτός δεν έφυγε. Ερχόταν συχνά. Τώρα έχω μήνες να τον δώ. Δεν ξέρω τίποτα για την ζωή των γλάρων γιατί αποφάσισα ότι δεν θέλω να μάθω. Από τότε που γνώρισα τον γλάρο Ιωνάθαν , χρόνια πολλά πίσω, δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι γλάροι. Αλλά έτσι είναι. Όταν σε αγγίξει κάτι που στέκεται τόσο ψηλά και με τόσο διαφορετικό τρόπο , παύεις να ενδιαφέρεσαι για τα άλλα πλάσματα του είδους του.

Να, μιλώ τώρα για γλάρους και αισθάνομαι την αλμύρα της θάλασσας γύρω μου.Πάντα ήθελα να ζω σε ένα πλοίο. Χαζεύω στις μαρίνες τα κότερα αλλά το δικό μου πλοίο το φανταζόμουν πάντα με πανιά. Ιστιοφόρο. Θα ζούσα εκεί. Κι’ όποτε ήθελα θα ανοιγόμουν στο πέλαγος. Θα άραζα στις προβλήτες των νησιών , σε λιμανάκια έρημα, σε λιμάνια κοσμοπολίτικα , σε ξερονήσια.

Δεν μπορώ πάντα τον πολύ τον κόσμο, την βουή του. Είναι φορές που σκέφτομαι ότι ίσως και να είμαι μοναχικό πλάσμα. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να το διακρίνει αυτό σε εμένα. Είναι τόσο δυσδιάκριτο που ίσως, λέω και εγώ για τον εαυτό μου. Αλλά να, είναι φορές που λαχταρώ ένα καλύβι στο βουνό, ένα σπιτάκι σε μια έρημη παραλία, τζάκι να έχει και μόνο τα απαραίτητα. Λιτό. Υπερβολικά λιτό. Με υπερβολικά πολλά βιβλία. Τα έχω φτιάξει στη φαντασία μου και τα δύο. Και το γύρω περιβάλλον τους. Και τα θέλω δύο να είναι γιατί κάποια στιγμή θα βαρεθώ και θα θέλω αλλαγή.

Τα πλατιά χαμόγελα γίνονται ασπίδες καλογυαλισμένες. Κρύβουν από πίσω το ξίφος που θέλει να ματώσει. Κι΄ όλα αυτά αποκτούν με τον καιρό ένα βάρος που δεν το θέλω. Και η ασπίδα και το ξίφος. Όταν με κουράζουν τα αφήνω σε μια πέτρα και ξαπλώνω στην σκιά του κοντινού μου δένδρου. Δεν ξέρω πόσο μένω εκεί. Μάλλον η υγρασία με κάνει να ξανασηκωθώ και τότε πρέπει να τα ξαναπάρω στα χέρια μου και να συνεχίσω τον δρόμο.
Καμμιά ημέρα θα τα ξεχάσω. Είναι κι’ αυτός ένας τρόπος. Δεν θα τα χαρίσω όμως σε κανένα γιατί στην ουσία κανείς δεν τα χρειάζεται. Απορώ γιατί κουβαλώ αυτό το βάρος, το αχρείαστο. Συνήθεια θα είναι. Στο κάτω κάτω δεν είναι καρφωμένα πάνω μου Ίσως να είναι και από αγάπη αφού εγώ τα έφτιαξα.

Άλλα ξεκίνησα να πω σήμερα, για την Βιομετρία ήθελα να πω … τι κάθομαι και λέω τώρα? Για πλοία- σπίτια και γλάρους και μοναχικά σπιτάκια. Πως πήγα στις ασπίδες και τα ξίφη ?
Περίεργο πράγμα το μυαλό. Εάν χρησιμοποιούσαμε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι χρησιμοποιούμε , τι θα ήμασταν άραγε? Τι σκέψεις θα κάναμε, τι λόγια θα είχαμε?
Κι΄όμως είναι μια όμορφη μη χειμωνιάτικη ημέρα σήμερα. Ίσως να φταίει ότι το «θέλω» έχει αντικατασταθεί πιά με το «πρέπει». Και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γιγαντώνεται και το πιο μικρό θέλω. Να γίνεται επιτακτικό και να αποζητά την άμεση εκπλήρωση.

Σαν παιδί που θέλει το γλειφιτζούρι του, τώρα !

Στον κόσμο των ανθρώπων όμως, γίνεσαι λαστιχάνθρωπος.

Το εξωτερικό περίβλημα μαθαίνει να λειτουργεί αυτόνομα. Αποκτά την δική του ζωή.

Το αστείο, για να μη πω γελοίο, είναι ότι αποκτά και ένα «εγώ». Περιφέρεται το «εγώ», θαυμάζει τις αντανακλάσεις του, κορδώνεται. Υπάρχω λέει, χαμένο μέσα στον ναρκισσισμό του. Μιλάει και δυνατά, μήπως και δεν το ακούσει κάποιος, μόνο που αυτή η φωνή ξυπνά ένα άλλο εγώ , κρυμμένο, μπορεί και δεύτερο και τρίτο. Ναι, αυτό έχει ενδιαφέρον για κάποιον που παρατηρεί στεκόμενος πιο πέρα. Το καταλαβαίνεις γιατί κάθεται πιο αναπαυτικά , παίρνει και ένα τεράστιο κουτί ποπ-κορν και ετοιμάζεται να παρακολουθήσει την παράσταση. Κωμωδία είναι , όλα αυτά τα «εγώ» να τσακώνονται για το ποιο είναι το πραγματικό «εγώ» και πως μπερδεύονται όταν πιθανόν ακούσουν ένα ψίθυρο να λέει, «εγώ» δεν υπάρχει. Ποιος ξέρει τώρα, εάν κι’ ο ψίθυρος αλήθεια λέει. Έχει χιούμορ όμως !

Αναρωτιέμαι, εάν έφτασες εδώ κάτω.

Εάν είχες την υπομονή να διαβάσεις όλο αυτό το κείμενο.
Απλώς αύριο έχω τα γενέθλιά μου.

Γιορτάζω τον ερχομό μου σε αυτή τη ζωή. Στην ουσία είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί να, όλο και κάποιο αποτύπωμα θα αφήσω και εγώ στην άμμο των αιώνων.
Αυτοσαρκάζομαι τώρα.

Μην το παρεξηγείς.

Είναι που πάντα με κύκλωνε μια περίεργη διάθεση τις ημέρες αυτές, λίγο πριν, λίγο μετά.

Δεν είναι και λίγο να γιορτάζεις την ζωή. Και φυσικά την προσωπική.
Ναι ξέρω, δεν είχα ούτε τούρτες, ούτε πανηγύρια, μόνο μια περίεργη διάθεση να κεράσω, αλλά ίσως να την βρείς νόστιμη. Πάντως αυτό έχω.

Στην πραγματική ζωή χα χα χα χα χα θα έχω απ’ όλα. Κάτι , κάποιοι μου ετοιμάζουν, αλλά νομίζουν ότι δεν το έχω καταλάβει .
Να σου πω κάτι.
Χαίρομαι τα πάντα, και την αγάπη τους και τις εκπλήξεις τους και την τούρτα , τα κεράκια, τις ευχές, τις αγκαλιές ,όλα, και τους χορούς και τα τραγούδια, αλλά να είναι που έχω την εντύπωση ότι η ουσία είναι κάπου αλλού.
Σίγουρα κάνω λάθος. Τις έχω αυτές τις παρακρούσεις.

Αλλά , αυτή η περίεργη διάθεση, δεν μ’ αφήνει.

Αυτή :Πότε θα τις σταματήσεις αυτές τις χαζομάρες?
mrs smith : Ποιος μίλησε ?
Αυτή : Εγώ !
Η άλλη : Εδώ είμαι !
Η παράλλη: Ποιος με φώναξε ?
Και αυτή : Έρχομαι, έρχομαι, να πάρω τα ποπ-κορν…
mrs smith : Αχ! όχι πάλι…

..................................................................................

Φανταστικά Όντα

Η πρώτη παρουσίαση των έργων του διάσημου Μεξικάνου ζωγράφου Francisco Toledo στο Μουσείο Μπενάκη αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουμε αυτή τη συλλογή, η οποία έχει ταξιδέψει με μεγάλη επιτυχία τόσο στην Αμερική όσο και την Ασία.

(Από 19/11/2008 έως 11/1/2009
Mουσείο Μπενάκη, Κουμπάρη 1, Κολωνάκι
Τηλέφωνο : 210 3671000
Οργάνωση :ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ)

Ο Francisco Toledo είναι σήμερα 68 ετών και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του Μεξικού.
Γεννήθηκε στην πολιτεία της Oaxaca, περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση και γενέτειρα πολλών καλλιτεχνών. Κατά τη δημιουργική του πορεία ο Toledo έχει μια συνεχή παρουσία στην καλλιτεχνική σκηνή, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.

Η συλλογή Φανταστικά Όντα αποτελείται από 46 έργα (μελάνια και ακουαρέλες) φιλοτεχνημένα το 1983. Προοριζόταν να εικονογραφήσει μια ειδική έκδοση του βιβλίου Handbook of Fantastic Zoology του Αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges.

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε από το μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο του Μεξικού, Fondo de Cultura Económica, για να τιμήσει την πεντηκοστή επέτειο της ίδρυσής του.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα σπουδαίο βιβλίο τέχνης, το οποίο πέτυχε μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο σύνολο των φανταστικών όντων από ολόκληρο τον κόσμο που δημιούργησε ο Borges, και τις δυνατές, αλλά και ευαίσθητες εικόνες που συνέλαβε ο Toledo.

Ορισμένοι κριτικοί το θεωρούν ως παραδεισένιο πάντρεμα της λογοτεχνίας με τη ζωγραφική. Η συλλογή αγοράστηκε από την περίφημη αίθουσα τέχνης Galería ARVIL της πόλης του Μεξικού, η οποία συνέβαλε σημαντικά στη διατήρηση του έργου ως σύνολο.

(Αναδημοσίευση από το site του Μουσείου Μπενάκη http://www.benaki.gr/)

Το βιβλίο των φανταστικών όντων
Συγγραφέας: Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Εκδότης: Libro
Μετάφραση: Βέης, Γιώργος
Σελίδες: 290
Ημ. Έκδοσης: 01/01/1991

«Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, δεν ξέρω με ποια επιτυχία, για να γράψω ειλικρινείς ιστορίες. Δεν τολμώ να πω ότι είναι απλές. Δεν υπάρχει πουθενά στη γη ούτε μια σελίδα, ούτε μια λέξη απλή, γιατί κάθε πράγμα συνδέεται με το Σύμπαν, του οποίου τα ορατά χαρακτηριστικά είναι περίπλοκα... Οι ιστορίες μου, όπως εκείνες των Χιλίων και Μιας Νυχτών, προσπαθούν να διασκεδάσουν ή να προβληματίσουν -και όχι να πείσουν. Η τέχνη της συγγραφής είναι μυστηριώδης, οι απόψεις που υποστηρίζουμε είναι εφήμερες.»
Χ.Λ. ΜΠΟΡΧΕΣ

links : http://www.franciscotoledo.net/

http://en.wikipedia.org/wiki/Francisco_Toledo

http://www.mexconnect.com/MEX/kyron/kytoledo.html

http://www.bombsite.com/issues/70/articles/2275

http://www.benaki.gr/