Όλα είναι εντάξει

Μια φορά και ένα καιρό, τα πολύ παλιά τα χρόνια, ζούσε ένα παιδί μέσα σε ένα δάσος.
Ήταν όμορφο το μικρό του σπίτι . Πέτρινο. Είχε και ένα τζάκι. Είχε και μια μάνα. Ήσυχη ζωή, λιτή. Λιγοστά όλα, εκτός απ’ την αγάπη.

Όλα τα αγαπούσε.
Την τσίχλα που φώλιαζε στο πεύκο δίπλα στο σπίτι.
Τα βατράχια που έπαιζαν στο ρέμα.
Τον ήχο από τα κουκουνάρια που έσκαγαν.
Την σαύρα που φώλιαζε πάνω στο ξύλινο δοκάρι.
Μα πάνω απ’ όλα την μάνα.
Την μάνα του, που τον χόρταινε σε φιλιά και σε χαμόγελα.

Μια μέρα σταμάτησε μιαν άμαξα έξω από την πόρτα. Τα άλογα είχαν χρυσαφένια χάμουρα. Κι’ η άμαξα κατακόκκινη με χρυσά φύλλα στολισμένη.
Με σώμα και μάτια ολάνοικτα άνοιξε την πόρτα.
Πίσω η μάνα.

Ήταν ωραία η κυρά που αντίκρυζε. Τέτοια ομορφιά δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του.
-Ήρθα, είπε. Ήρθα γι’ αυτό που μου ‘ταξες.
-Ήρθες νωρίς, είπε η μάνα.
-Μπόρεσα νωρίτερα. Τι σε νοιάζει εσένα.
Και πήρε το παιδί από το χέρι.
Απαλά.
-Έλα , θα σε πάρω να φύγουμε. Δεν ανήκεις εδώ. Θα σου τα πώ όλα.
-Μάνα…. Γυρνά και λέει το παιδί με απλωμένο το ένα χέρι , με όλη την απορία των 7 χρόνων στα μάτια του.
-Πήγαινε καλέ μου. Πήγαινε.

Όλα είναι εντάξει.

Όταν πια έκλεισε η πόρτα, εκείνη λιποθύμησε.