Όταν είμουν μικρή, είχα ένα κουτί, μεταλλικό, από μπισκότα.
Μύριζε, όταν το άνοιγα βανίλια και κανέλλα.
To είχα ονομάσει κουτί των θησαυρών.
Έκρυβα μέσα μικρά αντικείμενα, αναγκαστικά, και χαρτάκια που έκλειναν τις πρώιμες σκέψεις μου, και που φυσικά δεν ήθελα κανείς άλλος να δεί.
Θαμμένο κάτω από ένα πλάτανο στο χωριό του πατέρα μου, με περίμενε τα καλοκαίρια υπομονετικά να το ξεθάψω για μια ακόμη φορά.
Ψήγματα, εκεί μέσα, μιας ύπαρξης που βιαζόταν να μεγαλώσει, ψηλάφιζα την πορεία της μέσα από αντικείμενα και λόγια σαν παρατηρητής, λες και δεν ήταν η δική μου.
Πέρασαν πολλά , πάρα πολλά χρόνια και έπαψα να πηγαίνω στο χωριό.
Ξέχασα και το κουτί μου .
Μα έτυχε να πάω πρόσφατα και μοιραία βρέθηκα κάτω από εκείνον τον πλάτανο.
Θυμήθηκα το παιδικό μου παιχνίδι και χωρίς πολλές ελπίδες μετά τόσα χρόνια, έσκαψα για να το βρώ.
Δεν πίστευα στα μάτια μου, όταν το είδα να ξεπροβάλει ανάμεσα στα χώματα.
Το άνοιξα με λαχτάρα, να ξαναβρώ εκεί κάποιο ξεχασμένο κομμάτι του τότε, αλλά...
Ήταν άδειο . Σχεδόν. Μόνο ένα χαρτί.
Ένα απλό χαρτί που δεν το είχα γράψει εγώ , έγραφε ...
"Πολλές φορές η πίστη μας χωρίζει, ενώ η αμφιβολία μας ενώνει" σκέψου το...
Ακούω...
Enigma - Mea Culpa (orthodox version)
Enigma - Mea culpa (Catholic version)
Αφιερωμένο στον άγνωστο που μου άφησε το χαρτί .
.jpg)
