Ματιά

Όλων τα μάτια

δεν βλέπουν με τον ίδιο τρόπο

ούτε το ίδιο πράγμα...

Πάθος...χάρτινο

Δύο βιβλία, ερωτευμένα κατά κάποιο τρόπο.
Ιδωμένα ως ζωντανοί οργανισμοί ίσως…αφού το ένα, είναι στην ουσία αφιερωμένο στο άλλο.



ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες

εκδ. Πατάκης

(οπισθόφυλλο )

Τα βιβλία είναι επικίνδυνα. Αλλάζουν το πεπρωμένο των ανθρώπων. Αυτό διαπιστώνει η πανεπιστημιακή κοινότητα του Κέιμπριτζ όταν η διακεκριμένη καθηγήτρια της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, Μπλούμα Λέννον βρίσκει άδοξο τέλος από χτύπημα διερχόμενου αυτοκίνητου την ώρα που διασχίζει μια διασταύρωση του Σόχο, βυθισμένη στην ανάγνωση ενός ποιήματος της Έμιλυ Ντίκινσον.Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο διάδοχός της στην έδρα και πρώην εραστής της παραλαμβάνει ένα δέμα για κείνην από την Ουρουγουάη, που περιέχει ένα αντίτυπο της Γραμμής σκιάς του Τζόζεφ Κόνραντ, με μια παράξενη αφιέρωση και ίχνη τσιμέντου στο εξώφυλλο. (από το οπισθόφυλλο)

Η ΓΡΑΜΜΗ ΣΚΙΑΣ

Τζόζεφ Κόνραντ

εκδ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ

(οπισθόφυλλο)

Η βαρύσκιωτη αυτή ιστορία δεν είναι μιά ιστορία φαντασμάτων, κι ας τη στοιχειώνουν τόσα πολλά. Είναι μια ιστορία κοινών ανθρώπων, συνηθισμένων, μικρών, που αποδεικνύονται μεγάλοι την ώρα της κρίσης. Υπάρχει ένα ανάλαφρο παιχνίδι που διασχίζει τούτο τον ζόφο, δοσμένο με άπειρη χάρη, το παιχνίδι ανάμεσα στο οικείο και το αλλότριο, ανάμεσα στο πεζό και στο θαυμαστό, στο ανεξήγητο και στη λογική του εξήγηση, στη βούληση και στη μοίρα.

Ο Κόνραντ , στη γραμμή σκιάς λέει ότι : «Ο κόσμος των ζώντων, όπως είναι, περιέχει ήδη αρκετά θαύματα και μυστήρια· θαύματα και μυστήρια που ενεργούν πάνω στα αισθήματα και τη διάνοιά μας με τρόπους τόσο ανεξήγητους, που θα είχαμε κάθε λόγο να θεωρούμε τη ζωή μια μαγική κατάσταση».
Και ο Ντομίνγκες συμπληρώνει «Η βιβλιοθήκη είναι μια πύλη στο χρόνο», λέει, επαναλαμβάνοντας τη ρήση του Μπόρχες, τονίζοντας ότι «βιβλίο που δεν βρίσκεται είναι βιβλίο που δεν υπάρχει», τοποθετώντας κάθε βιβλίο στη θέση που του αρμόζει, αποφεύγοντας να βάλει δίπλα δίπλα δύο μαλωμένους συγγραφείς.

Άραγε τα βιβλία έχουν τη δική τους μοίρα ; Τα επιλέγουμε ως αναγνώστες ή μας επιλέγουν ; Εμπλέκεται η δική τους μοίρα με τη δική μας ; Ki’ αν θεωρήσουμε ότι κάθε βιβλίο είναι ζωντανός οργανισμός, πόσο βάσιμη τελικά μπορεί να γίνει η πεποίθηση πως δημιουργώντας μια βιβλιοθήκη δημιουργούμε και μια ζωή.
Μονομανία, εμμονή ; Αυτό το μικρό « κάτι » που πολλοί έχουμε , κρατώντας το κρυμμένο και ανομολόγητο.
Το άρωμα του « φρέσκου » βιβλίου, που κανενός χέρι δεν έχει γυρίσει ακόμη τις σελίδες του.
Το χάϊδεμα του εξώφυλλου, απαλό, μετάξινο γεμάτο προσμονή.
Ένα πρώτο ξεφύλλισμα , αργό.
Και μετά , σαν βουτιά σε βάθη απύθμενα, η σταδιακή ένωση των δύο εγκεφάλων, των δύο ψυχολογιών – του αναγνώστη και του συγγραφέα – η ανταλλαγή, η εισχώρηση.

«Γαμάω το κάθε βιβλίο κι’ αν δεν αφήσω σημάδι δεν υπάρχει οργασμός» λέει ο Ντομίνγκες και εγώ, τελειώνοντας την υπογράμμιση της φράσης, χαμογελώ , ξεφυλλίζοντας ότι έχω ήδη διαβάσει, υπογραμμισμένο, με τσεκαρισμένες σελίδες, με σημειώσεις δίπλα, με ίχνη φθοράς από τα δικά μου χέρια.

Βέβαια ο Ντομίνγκες προειδοποιεί «πως μπορεί μεν τα βιβλία να αλλάζουν το πεπρωμένο των ανθρώπων, αλλά ο τρόπος με τον οποίο το κάνουν, όπως αποδεικνύεται σε αυτήν τη φανταστική αλληγορία, δεν είναι πάντα ο αναμενόμενος».

Ποιά είσαι...τελικά ?

Ποια είσαι τελικά? Τι είσαι ?


Που πήγαν τα χαμόγελα, οι αγκαλιές και οι γλυκές διαθέσεις ?
Όλο δόντια και νύχια περιφέρεσαι !

Φόρεσες πανοπλία με αγκάθια και η αγκαλιά σου ματώνει.

Δηλητήριο άλειψες στο άκρη του δόρατος και κτυπάς τυφλωμένη από οργή ακατανόητη.
Έτσι ήσουν πάντα ? Δεν το είδα ?
Ποια από τις δύο τυφλώθηκε τελικά? Εγώ που δεν είδα, ή εσύ που δεν βλέπεις.

Δεν θυμάσαι….?
Άγρια η ψυχή σου ξεστράτισε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Θειάφι, η ανάσα σου .
Ή περιβλήθηκες το φως?
Έτσι παραπλανητικά να περιφέρεις την ύπαρξή σου , και να την κρύβεις ίσως, πίσω από γλυκά του κουταλιού και όμορφες μελωδίες.
Δυσωδία , τελικά, αναδύθηκε !

Οι μελωδίες πνίγηκαν από ήχους χαώδεις που το αυτί δεν αντέχει να ακούει.
Καταρρέουν οι αισθήσεις και τα συναισθήματα.
Η αισθητική του κόσμου σου παντρεύτηκε το αντί…
Το έβαλε μπροστάρη και περιπλανιέται , σε μονοπάτια του μυαλού που παραμονεύουν δράκοι στις σκιές και δαιμονικά πλάσματα.
Δικαίωμά σου να μη θέλεις να δείς.
Φίλη ? μην την ξαναπείς αυτή τη λέξη!!! Το στόμα σου βρωμάει…





η εικόνα δημιουργία του BROM

Το Σμήνος του τρόμου

Ένα ανάγνωσμα για το περιβάλλον του ΦΡΑΝΚ ΣΕΤΣΙΝΓ

"Αιωρείται το συγκλονιστικό ερώτημα : για όσα κατά καιρούς παραπονούμαστε και δηλώνουμε έκπληκτοι από την καταστροφική τους μανία (πυρκαγιές, πλημμύρες, καύσωνες, άνοδος της θερμοκρασίας), μήπως έχουμε κι' εμείς το μερίδιο ευθύνης μας για τη γέννησή τους ?

Αφού, μεταξύ των λίγων πραγμάτων για τα οποία μπρούμε να είμαστε σίγουροι στη ζωή είανι και αυτό : η φύση πάντοτε ανταποδίδει τα χτυπήματα..."

από το άρθρο στην Ελευθεροτυπία

του ΓΙΑΝΝΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ που θα το βρείτε ολόκληρο http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=34744168

Οι πόλεις και τα μάτια

Μόλις περάσει το ποτάμι, μόλις διαβεί το πέρασμα, ο άνθρωπος βρίσκει ξαφνικά μπροστά του την πόλη της Μοριάνας, με τις διαφανείς στο φως του ήλιου αλαβάστρινες πύλες της, τις κοραλλένιες κολόνες που στηρίζουν αετώματα από σερπεντίτη, τις σαν ενυδρεία γυάλινες βίλες στις οποίες κολυμπάνε οι σκιές των χορευτριών με τα ασημένια λέπια κάτω από πολυέλαιους σε σχήμα μέδουσας.

Αν αυτό δεν είναι το πρώτο του ταξίδι, ο άνθρωπος ξέρει ήδη ότι οι πόλεις σαν κι' αυτή έχουν το αντίθετό τους: αρκεί να διατρέξει κανείς ένα ημικύκλιο και θα δεί μπροστά του την κρυφή όψη της Μοριάνας, μια έκταση γεμάτη σκουριασμένες λαμαρίνες, στουβαλόπανα, σανίδες φορτωμένες καρφιά, σωλήνες μαυρισμένους από καπνιά, σωρούς από τσίγκινα κουτάκια, ψευδότοιχους με ξεθωριασμένες επιγραφές, κουφάρια από ξεχαρβαλωμένες ψάθινες καρέκλες, σκοινιά που χρησιμεύουν μόνο για να κρεμαστεί κανείς από ένα σάπιο δοκάρι.

Από τη μια μεριά ως την άλλη η πόλη μοιάζει να συνεχίζει την προοπτική της πολλαπλασιάζοντας το ρεπερτόριο των εικόνων της : κι' όμως δεν έχει πάχος, αποτελείται μονάχα από μια ίσια και μια ανάποδη πλευρά, σαν ένα φύλλο χαρτιού με μια φιγούρα από εδώ και μια από εκεί, που δεν μπορούν να χωριστούν ούτε να κοιτάξουν η μια την άλλη.

ΙΤΑΛΟ ΚΑΛΒΙΝΟ

οι αόρατες πόλεις

εκδ.Καστανιώτη

Et arriva….

Αγαπητό ημερολόγιο!
Ήταν μια κοινή ημέρα και η σημερινή !
Αποφάσισα να σχεδιάσω ορισμένα στιγμιότυπα , για να θυμάμαι.
Τώρα πια έφτασα στην Royaume de Sarabba !!!

Ελπίζω να με αποζημιώσει...

Jodorowsky "Diosamante"

Ημερολόγιον το μονοετές

Περιγραφή :
Φυτό με βλαστούς, φύλλα και άνθη ποικιλόχρωμα. Ύψος και μέγεθος ποικίλουν ανάλογα με το βαθμό φροντίδας και λίπανσης.
Είδος πασίγνωστο, όπου καλλιεργείται σε αυλές, μπαλκόνια, και κήπους.
Μπορούμε να το έχουμε πάντα φρέσκο σε μια γλάστρα ή να το ξεράνουμε και να το φυλάξουμε σε ένα βάζο.
Η χρήση του είναι εξωτερική και εσωτερική.

Τα μυστικά του:
Αναπτύσσεται εξ’ ίσου καλά σε έντονο ή λιγοστό φως.
Αγαπά το δροσερό έδαφος γι’ αυτό πρέπει να ποτίζεται συχνά,, ειδάλλως μαραίνεται αρκετά εύκολα.
Έχει ανεπτυγμένο ριζικό σύστημα και ως εκ τούτου καλύτερα θα είναι να το φυτέψουμε σε βαθιά γλάστρα.
Μετά το πέραν του έτους συλλέγουμε φύλλα, άνθη και βλαστούς, τα αποξηραίνουμε και τα φυλάμε σε ένα βάζο σε σκιερό περιβάλλον.
Το άρωμά του αυξάνει και βελτιώνεται με το πέρασμα του χρόνου.

Εξωτερική :
Βοηθά στην αντισηψία των τραυμάτων.

Εσωτερική :
Ανακούφιση προσφέρει το αφέψημα από τα φύλλα του, τόνωση του οργανισμού, αποβολή τοξινών, βοηθά τη μνήμη .
Συνίσταται στις περιπτώσεις πνευματικής κατάπτωσης και άγχους. Χαρίζει πνευματική διαύγεια και τονώνει τα νεύρα.

Προσοχή :
Η κατάχρηση της εσωτερικής χρήσης μπορεί να προκαλέσει δυσάρεστες καταστάσεις, όπως αϋπνίες, κεφαλαλγίες, αύξηση των καρδιακών παλμών.