Remember remember the 6th of December

Παρέλυσα αυτές τις ημέρες και εξαφανίστηκα.
Στον απόηχο των πορειών, των τηλεοπτικών πάνελ και του μελανιού της ευαισθησίας που χύθηκε όλες αυτές τις ημέρες, που βρισκόμαστε?

Πέρα από το θυμό, τη θλίψη , το σοκ και την πληθώρα των συναισθημάτων που μας κατέκλυσαν όλους?

Πέρα από τα ελάχιστα σωστά και τις άπειρες μπούρδες που ειπώθηκαν πάλι, καπηλευόμενοι τηλεοπτικά ένα θάνατο και ένα μετέπειτα …φαινόμενο….

Χειραγωγώντας για άλλη μια φορά, τον δρόμο της σκέψης, τους δρόμους των συναισθημάτων μας.
Παρεξήγηση ήταν …Εξοστρακισμός…
Παρεξήγηση βαφτίστηκε η εκτέλεση, η ανθρωποκτονία, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Παρεξήγηση ήταν, αυτοάμυνα…βαφτίστηκε η ψυχοπαθολογική πράξη του ειδικού φρουρού. Το περιμέναμε να συμβεί είπαν κάποιοι. Τετράμηνη εκπαίδευση, γελώ με το εκπαίδευση, εκπαίδευση σε τι?

Το σώμα αυτό συστάθηκε για φρούρηση κτιρίων. Σιγά σιγά του δόθηκαν και άλλες αρμοδιότητες οι οποίες υπογράφηκαν , μέσα σε αυτά τα χρόνια και από τους πράσινους και από τους γαλάζιους. Όχι δεν θέλουμε να ενσωματωθούν στην Αστυνομία είπαν οι δε.
Συνέβη λοιπόν. Ευθύνες ? ναι !
Το είπαν και παράπλευρη απώλεια. Με εκνευρίζει αυτή η έκφραση . Αυτό το παρα- με εκνευρίζει. Οι άνθρωποι και οι ζωές τους είναι ύψιστη απώλεια, όχι παράπλευρη, αμελητέα, υπολογίσιμη σε ένα στατιστικό πόρισμα. Δεν αποτελούμε στατιστικά στοιχεία. Δεν είμαστε αριθμοί σε ένα χαρτί.

Που στεκόμαστε τώρα?

Στεκόμαστε πουθενά?
Όχι , τίποτα δεν θα φέρει αυτό το παιδί πίσω. Ούτε οι αναλύσεις, ούτε τα βαλιστικά πορίσματα , ούτε οι δίκες. Ναι φυσικά όλα αυτά λειτουργούν και πρέπει, σε ένα έννομο δημοκρατικό κράτος. Μόνο που η εμπιστοσύνη έχει χαθεί προ πολλού όχι μόνο στο έννομο, αλλά και στο δημοκρατικό.

Athens burn έγραψαν στους τοίχους.

Τους έβλεπα και είχα διχαστεί. Μαζί σας παιδία και εγώ από τον καναπέ….

Όχι ρε παιδιά μην καίτε, μην καταστρέφετε , δεν σας φταίνε οι άλλοι.

Μαζί σας και εγώ στους δρόμους , σας καταλαβαίνω.

Όχι ρε παιδιά τις βιβλιοθήκες , μην καίτε την γνώση. Μην καίτε τα ελάχιστα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που δεν απαλλοτριώθηκαν ακόμη.

Ο θυμός μου παρέα με τον θυμό τους. Για τον θάνατο του Αλέξη. Για ένα μέλλον που φαντάζει ζοφερό και εκεί θα ζήσει και το δικό μου παιδί, για ένα παρόν ακρωτηριασμένο. Μαζί τους. Όχι βία παιδιά, φούσκωσαν οι καρδιές , ούρλιαξαν και τα έκαψαν όλα.

Αθώοι την πλήρωσαν.

Έτσι είναι αυτές οι ηλικίες. Ναι βέβαια, στους δρόμους έτρεχαν διαφορετικές ομάδες με διαφορετικά θέλω και συμφέροντα. Ειπώθηκαν πολλά εξ’ άλλου όλες αυτές τις ημέρες !

Κάψαμε το μέλλον τους , θα μας φάνε ζωντανούς τα παιδιά μας, είπε ο Σαββόπουλος.
Να χτίσουμε κάτι μέσα από όλο αυτό.

Δεν πάει άλλο.

Ο ξένος τύπος αναλύει και ξαναναλύει τα γεγονότα στην Ελλάδα. Φοβούνται μήπως παραδειγματιστούν οι νέες γενιές, τα νέα παιδιά των χωρών τους και ζήσουν τα ίδια.
Οι Γάλλοι δίνουν ποσοστό 42% σε αυτή την πιθανότητα. Μιλούν για ΕλληνοΙταλικοΙσπανικό τόξο δράσης που οδηγείται και εμπνέεται από σκληρούς αναρχικούς πυρήνες !!!!!
Αναλύσεις επί αναλύσεων.
Οι στόχοι της Παγκοσμιοποίησης όμως , είναι δεδομένοι και άτεγκτοι.
Είμαστε αναλώσιμοι.
Τα παιδιά μας είναι αναλώσιμα.
Το μέλλον μας είναι αναλώσιμο.

Αυτά τα περίεργα , μετέωρα, συγκεχυμένα Χριστούγεννα που έρχονται, ας αναρωτηθούμε όλοι. Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Εμείς, τα μικρά γραναζάκια του συστήματος , τι μπορούμε να είμαστε αύριο, τώρα ?

Οι αξίες και τα ιδανικά που καθορίζουν τον άνθρωπο σταδιακά εξαφανίζονται.

Γίναμε εχθροί , ενώ είμαστε αδέλφια.

Σκύβουμε το κεφάλι και αποδεχόμαστε καταστάσεις αλλότριες.

Παραχωρούμε τις ελευθερίες μας, χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, γινόμαστε σκλάβοι χωρίς την χαρά της ζωής, χωρίς φωτεινά πρότυπα.
Παθητικοί δέκτες σε μια πραγματικότητα που σιχαινόμαστε.

Αποχαύνωση αγκαλιά με ένα τηλεκοντρόλ.

Ξυπνήσαμε τώρα?
Μας ξύπνησαν τα παιδιά μας?

Γιατί μόνο αυτά μπορούν, με όλη την καθαρή ματιά των ηλικιών τους, αμφισβητώντας , αντιδρώντας, απαιτώντας, τι πιά?…Τα αυτονόητα !!!!
Ξεκουνήθηκε ο χοντρός κώλος της συνείδησης από τον βαθουλωμένο καναπέ ή ακόμη?
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο πλατιά, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ψηλά?
Γιατί, γίναμε κουφοί στα λόγια τους.
Γιατί, γίναμε τυφλοί στις αδικίες.
Γιατί, γίναμε μουγκοί , αναίσθητοι ,χοντρόπετσοι, κοντόφθαλμοι και βολεμένοι.

Εκεί ανάμεσα σε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολίδια, δώρα τυλιγμένα σε πολύχρωμες κορδέλες, αναμενόμενες ευχές, όμορφες ευχές, κόκκινα κραγιόν και βραδυνά παπούτσια, μαζί με το glitter των ημερών , που θα το ξαναπακετάρουμε για του χρόνου τέτοια εποχή, ας επανακαθορίσουμε το νόημα όχι μόνο αυτών των ημερών αλλά της ύπαρξής μας.
Για να έχει ένα νόημα αυτή η ύπαρξη. Να δικαιωθεί μέσα μας. Να μπορούμε στο μέλλον να τα κοιτάμε στα μάτια.
Τα μάτια των παιδιών γίνονται πολύ σκληρά όταν ρωτούν …. γιατί...
Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Περίεργα και δύσκολα τα φετινά Χριστούγεννα. Πικρά.

Ας τα γλυκάνουμε όπως μπορούμε.

Κλείνω τα σχόλια γιατί θα λείπω. Λείπω εξ’ άλλου από τα blog καιρό τώρα. Είμαι σε μια κατάσταση "αφωνίας" από τις 6 του μήνα. Έτσι δεν μπαίνω στα blog σας.

Συχωρήστε με.
Εύχομαι σε όλους σας να είστε καλά.

Να έχετε πολλούς λόγους να χαμογελάτε αυτές τις ημέρες και να χαρείτε την αγάπη των δικών σας ανθρώπων.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας !!!!!!!!!

Υ.Γ. Μου μάθατε πολλά όλον αυτό το χρόνο και σας ευχαριστώ από την ψυχή μου :)

Truly

1) Tα βράδυα φεύγω κρυφά εκεί που κανείς δεν με βλέπει, ντύνομαι όνειρα και φτιάχνω καιρούς άλλους, ανεβαίνω σε ένα αερόστατο, σε ένα διαστημόπλοιο , πιάνω τις κλωστές του χρόνου , τις βάφω με χρώματα δικά μου , δένω φιόγκους τις σκέψεις μου κι΄όλα αυτά

2) Τα κρύβω μέσα σε ένα κουτί χρυσό που πάνω έχει ένα αστέρι και ένα φίδι, να τρέχει το ένα ξωπίσω από το άλλο σε παιδικές χαρές και χαρακώματα με σκελετούς που χαμογελάνε μέσα στο όνειρό τους. Και το κουτί σε μυστικό συρτάρι κρυμμένο , τρίζει όταν το ανοίγω, μα έχει ένα άρωμα που φωτίζει τα μάτια μου.

3) Τα μάτια μου είναι πράσινα αλλά άλλοι τα βλέπουν γαλάζια κι’ άλλοι γκρίζα, εγώ όμως τα βλέπω απλώς πιο σκληρά, και μερικές φορές φοβάμαι να τα κοιτάξω, αλλά μετά κάνω τσουλήθρα στις ρυτίδες του γέλιου μου και ξαναγίνομαι παιδί με μόνιμα ματωμένα γόνατα, αλλά καθόλου δεν με πειράζει γιατί τρέχω και μου αρέσει να τρέχω και να ανεβαίνω σε μάντρες και να κρεμιέμαι σε δένδρα.

4) Τα δένδρα τα χαϊδεύω και τα αγκαλιάζω όταν κανείς δεν με βλέπει και τους μιλώ ψιθυριστά και ξέρω ότι με ακούνε και με νοιώθουνε, γιατί με πλημμυρίζει ένα υπέροχο συναίσθημα και τα κοιτώ και εκείνα λάμπουν γιατί νοιώθουν ότι τα αγαπώ , νοιώθουν τις λέξεις μου, δεν είναι ξύλινα τα δένδρα απλώς έτσι μας είπαν και εγώ δεν θέλω να μου λένε, θέλω να ανακαλύπτω μόνη μου και αυτό που ανακαλύπτω είναι η μόνη πραγματικότητα γιατί είναι η δική μου.

5) Η δική μου, όταν το λέω την κατέχω, αλλά τίποτα δεν είναι δικό μου πραγματικά αφού όλα αυτά που λέω δικά μου, απλώς ήρθαν για να μου μάθουν κάτι που ακόμη δεν το έχω μάθει. Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω μάθει ακόμη, ίσως γιατί μετά δεν θα έχουν λόγω ύπαρξης στη ζωή μου και θα φύγουν όπως ήρθαν έτσι τυχαία και εγώ τα θέλω, και ξέρω ότι όταν χάνονται τα ξεχνώ και δεν θέλω να ξεχνώ, θέλω να θυμάμαι.

6) Θυμάμαι βέβαια, αυτά που με βολεύουν, και μου έδωσαν χαρά, αλλά τελευταία άρχισα να θυμάμαι και τα άλλα και τότε δένω τα μάτια και παίζω τυφλόμυγα με όλα εκείνα τα άλλα που δεν θέλω να θυμάμαι και τελικά γελώ μαζί τους και τα αγκαλιάζω και μ’ αγκαλιάζουν παίζοντας και κυλιόμαστε όλοι μαζί στα χώματα, και γίνομαι ένα με το χώμα που χώνεται στους πόρους του δέρματός μου και μυρίζω γη.

7) Η γη γονιμοποιείται από το νερό που το σβήνει τη φωτιά αλλά μπορεί και να την κατευθύνει, που δυναμώνει από τον αέρα αλλά μπορεί και να τη σβήσει και υπάρχει και ένα πέμπτο στοιχείο που το ονομάζουν αιθέρα, αλλά η σύγχρονη επιστήμη δεν αποδέχεται την ύπαρξή του ακόμη αλλά και εγώ δεν ξέρω, γιατί ακόμη δεν έχω διαβάσει γι’ αυτό και πώς να διαβάσω για όλα τα θαυμαστά που υπάρχουν γύρω μας έξω και μέσα μας , πώς να προλάβω, που τα βράδυα τελειώνουν και γυρνώ πίσω εκεί που όλοι με βλέπουν και ντύνομαι ρούχα της νιογέννητης μέρας και φτιάχνω όλα αυτά που φτιάχνουν οι άνθρωποι στον ορατό τους χρόνο, ανεβαίνω πότε σε σκάλες, πότε σε πεζοδρόμια, πιάνω ματιές , εκφράσεις και λέξεις τις βάφω με χρώματα δικά μου και οι σκέψεις μου δεμένες φιόγκο αφήνονται εδώ πότε-πότε...

Παλιό μπλογκοπαίχνιδο οι 7 αλήθειες, τώρα ήρθε η ώρα μου να το παίξω και το αφιερώνω στη roadartist http://roadartist.blogspot.com/ που με κάλεσε , αυτή τη γλυκιά, σκεπτόμενη ψυχή , που πολύ εκτιμώ.

Οι περισσότεροι έχετε παίξει κατά καιρούς , έτσι δεν καλώ κανένα στο παιχνίδι αλλά όλους που έχουν αυτή την διάθεση, να πουν κάποια αλήθεια.

Ακούω Amy Macdonald και This is the life http://www.youtube.com/watch?v=W0bpg6GsDwE&feature=related

Να τα λέω σε σένα

Κοιτώ την παραμορφωμένη αντανάκλαση της ταράτσας του κτιρίου που βρίσκομαι, στα απέναντι παράθυρα. Το μυαλό παίζει με τις παραμορφώσεις αρκεί να έχει γνωρίσει για μια φορά την ισορροπημένη εικόνα. Πάει να ισορροπήσει την παραμόρφωση. Να ισιώσει τις γραμμές που βλέπει, να βάλει μια τάξη, την γνωστή του τάξη. Αυτή, που αυτό γνωρίζει. Εάν το έχει μάθει λάθος, είναι αστείο το μυαλό για έναν τρίτο που το παρακολουθεί.Δεν αναγνωρίζει την παγίδα που έχει πιαστεί.

Μπορεί αυτό που βλέπω απέναντι να καθρεφτίζεται, να είναι η πραγματική ταράτσα και εγώ να μην το γνωρίζω. Έτσι με στραβά κάγκελα, άλλα να γέρνουν αριστερά και άλλα δεξιά, να κόβονται, τα μισά πάνω και τα μισά κάτω, με την υδρορροή να παχαίνει στη μέση και να λεπταίνει στα άκρα θεόστραβη και την κεραία της τηλεόρασης να γέρνει επικίνδυνα σε τεθλασμένη γραμμή προς τον δρόμο κάτω.
Η θεώρηση της πραγματικότητας, είναι η υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας που αμφισβητεί την ουσία της λέξης. Με τις αντανακλάσεις παίζει το μυαλό και τα μάτια.
Και εσύ που νομίζεις ότι με βλέπεις.

Τι νομίζεις ότι βλέπεις?

Αλλά σαν να άκουσα γλάρους πάλι σήμερα στο κέντρο της Αθήνας. Κάποτε είχα ένα λευκό γλάρο που με επισκεπτόταν που και που προσπαθώντας να μπεί από το παράθυρο. Τα παράθυρα όμως δεν επιτρέπουν στα πάντα να μπούν πιο μέσα. Tου είπε λοιπόν, ένα ηχηρό Όχι ! Αυτός δεν έφυγε. Ερχόταν συχνά. Τώρα έχω μήνες να τον δώ. Δεν ξέρω τίποτα για την ζωή των γλάρων γιατί αποφάσισα ότι δεν θέλω να μάθω. Από τότε που γνώρισα τον γλάρο Ιωνάθαν , χρόνια πολλά πίσω, δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι γλάροι. Αλλά έτσι είναι. Όταν σε αγγίξει κάτι που στέκεται τόσο ψηλά και με τόσο διαφορετικό τρόπο , παύεις να ενδιαφέρεσαι για τα άλλα πλάσματα του είδους του.

Να, μιλώ τώρα για γλάρους και αισθάνομαι την αλμύρα της θάλασσας γύρω μου.Πάντα ήθελα να ζω σε ένα πλοίο. Χαζεύω στις μαρίνες τα κότερα αλλά το δικό μου πλοίο το φανταζόμουν πάντα με πανιά. Ιστιοφόρο. Θα ζούσα εκεί. Κι’ όποτε ήθελα θα ανοιγόμουν στο πέλαγος. Θα άραζα στις προβλήτες των νησιών , σε λιμανάκια έρημα, σε λιμάνια κοσμοπολίτικα , σε ξερονήσια.

Δεν μπορώ πάντα τον πολύ τον κόσμο, την βουή του. Είναι φορές που σκέφτομαι ότι ίσως και να είμαι μοναχικό πλάσμα. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να το διακρίνει αυτό σε εμένα. Είναι τόσο δυσδιάκριτο που ίσως, λέω και εγώ για τον εαυτό μου. Αλλά να, είναι φορές που λαχταρώ ένα καλύβι στο βουνό, ένα σπιτάκι σε μια έρημη παραλία, τζάκι να έχει και μόνο τα απαραίτητα. Λιτό. Υπερβολικά λιτό. Με υπερβολικά πολλά βιβλία. Τα έχω φτιάξει στη φαντασία μου και τα δύο. Και το γύρω περιβάλλον τους. Και τα θέλω δύο να είναι γιατί κάποια στιγμή θα βαρεθώ και θα θέλω αλλαγή.

Τα πλατιά χαμόγελα γίνονται ασπίδες καλογυαλισμένες. Κρύβουν από πίσω το ξίφος που θέλει να ματώσει. Κι΄ όλα αυτά αποκτούν με τον καιρό ένα βάρος που δεν το θέλω. Και η ασπίδα και το ξίφος. Όταν με κουράζουν τα αφήνω σε μια πέτρα και ξαπλώνω στην σκιά του κοντινού μου δένδρου. Δεν ξέρω πόσο μένω εκεί. Μάλλον η υγρασία με κάνει να ξανασηκωθώ και τότε πρέπει να τα ξαναπάρω στα χέρια μου και να συνεχίσω τον δρόμο.
Καμμιά ημέρα θα τα ξεχάσω. Είναι κι’ αυτός ένας τρόπος. Δεν θα τα χαρίσω όμως σε κανένα γιατί στην ουσία κανείς δεν τα χρειάζεται. Απορώ γιατί κουβαλώ αυτό το βάρος, το αχρείαστο. Συνήθεια θα είναι. Στο κάτω κάτω δεν είναι καρφωμένα πάνω μου Ίσως να είναι και από αγάπη αφού εγώ τα έφτιαξα.

Άλλα ξεκίνησα να πω σήμερα, για την Βιομετρία ήθελα να πω … τι κάθομαι και λέω τώρα? Για πλοία- σπίτια και γλάρους και μοναχικά σπιτάκια. Πως πήγα στις ασπίδες και τα ξίφη ?
Περίεργο πράγμα το μυαλό. Εάν χρησιμοποιούσαμε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι χρησιμοποιούμε , τι θα ήμασταν άραγε? Τι σκέψεις θα κάναμε, τι λόγια θα είχαμε?
Κι΄όμως είναι μια όμορφη μη χειμωνιάτικη ημέρα σήμερα. Ίσως να φταίει ότι το «θέλω» έχει αντικατασταθεί πιά με το «πρέπει». Και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γιγαντώνεται και το πιο μικρό θέλω. Να γίνεται επιτακτικό και να αποζητά την άμεση εκπλήρωση.

Σαν παιδί που θέλει το γλειφιτζούρι του, τώρα !

Στον κόσμο των ανθρώπων όμως, γίνεσαι λαστιχάνθρωπος.

Το εξωτερικό περίβλημα μαθαίνει να λειτουργεί αυτόνομα. Αποκτά την δική του ζωή.

Το αστείο, για να μη πω γελοίο, είναι ότι αποκτά και ένα «εγώ». Περιφέρεται το «εγώ», θαυμάζει τις αντανακλάσεις του, κορδώνεται. Υπάρχω λέει, χαμένο μέσα στον ναρκισσισμό του. Μιλάει και δυνατά, μήπως και δεν το ακούσει κάποιος, μόνο που αυτή η φωνή ξυπνά ένα άλλο εγώ , κρυμμένο, μπορεί και δεύτερο και τρίτο. Ναι, αυτό έχει ενδιαφέρον για κάποιον που παρατηρεί στεκόμενος πιο πέρα. Το καταλαβαίνεις γιατί κάθεται πιο αναπαυτικά , παίρνει και ένα τεράστιο κουτί ποπ-κορν και ετοιμάζεται να παρακολουθήσει την παράσταση. Κωμωδία είναι , όλα αυτά τα «εγώ» να τσακώνονται για το ποιο είναι το πραγματικό «εγώ» και πως μπερδεύονται όταν πιθανόν ακούσουν ένα ψίθυρο να λέει, «εγώ» δεν υπάρχει. Ποιος ξέρει τώρα, εάν κι’ ο ψίθυρος αλήθεια λέει. Έχει χιούμορ όμως !

Αναρωτιέμαι, εάν έφτασες εδώ κάτω.

Εάν είχες την υπομονή να διαβάσεις όλο αυτό το κείμενο.
Απλώς αύριο έχω τα γενέθλιά μου.

Γιορτάζω τον ερχομό μου σε αυτή τη ζωή. Στην ουσία είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί να, όλο και κάποιο αποτύπωμα θα αφήσω και εγώ στην άμμο των αιώνων.
Αυτοσαρκάζομαι τώρα.

Μην το παρεξηγείς.

Είναι που πάντα με κύκλωνε μια περίεργη διάθεση τις ημέρες αυτές, λίγο πριν, λίγο μετά.

Δεν είναι και λίγο να γιορτάζεις την ζωή. Και φυσικά την προσωπική.
Ναι ξέρω, δεν είχα ούτε τούρτες, ούτε πανηγύρια, μόνο μια περίεργη διάθεση να κεράσω, αλλά ίσως να την βρείς νόστιμη. Πάντως αυτό έχω.

Στην πραγματική ζωή χα χα χα χα χα θα έχω απ’ όλα. Κάτι , κάποιοι μου ετοιμάζουν, αλλά νομίζουν ότι δεν το έχω καταλάβει .
Να σου πω κάτι.
Χαίρομαι τα πάντα, και την αγάπη τους και τις εκπλήξεις τους και την τούρτα , τα κεράκια, τις ευχές, τις αγκαλιές ,όλα, και τους χορούς και τα τραγούδια, αλλά να είναι που έχω την εντύπωση ότι η ουσία είναι κάπου αλλού.
Σίγουρα κάνω λάθος. Τις έχω αυτές τις παρακρούσεις.

Αλλά , αυτή η περίεργη διάθεση, δεν μ’ αφήνει.

Αυτή :Πότε θα τις σταματήσεις αυτές τις χαζομάρες?
mrs smith : Ποιος μίλησε ?
Αυτή : Εγώ !
Η άλλη : Εδώ είμαι !
Η παράλλη: Ποιος με φώναξε ?
Και αυτή : Έρχομαι, έρχομαι, να πάρω τα ποπ-κορν…
mrs smith : Αχ! όχι πάλι…

..................................................................................

Φανταστικά Όντα

Η πρώτη παρουσίαση των έργων του διάσημου Μεξικάνου ζωγράφου Francisco Toledo στο Μουσείο Μπενάκη αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουμε αυτή τη συλλογή, η οποία έχει ταξιδέψει με μεγάλη επιτυχία τόσο στην Αμερική όσο και την Ασία.

(Από 19/11/2008 έως 11/1/2009
Mουσείο Μπενάκη, Κουμπάρη 1, Κολωνάκι
Τηλέφωνο : 210 3671000
Οργάνωση :ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ)

Ο Francisco Toledo είναι σήμερα 68 ετών και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του Μεξικού.
Γεννήθηκε στην πολιτεία της Oaxaca, περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση και γενέτειρα πολλών καλλιτεχνών. Κατά τη δημιουργική του πορεία ο Toledo έχει μια συνεχή παρουσία στην καλλιτεχνική σκηνή, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.

Η συλλογή Φανταστικά Όντα αποτελείται από 46 έργα (μελάνια και ακουαρέλες) φιλοτεχνημένα το 1983. Προοριζόταν να εικονογραφήσει μια ειδική έκδοση του βιβλίου Handbook of Fantastic Zoology του Αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges.

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε από το μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο του Μεξικού, Fondo de Cultura Económica, για να τιμήσει την πεντηκοστή επέτειο της ίδρυσής του.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα σπουδαίο βιβλίο τέχνης, το οποίο πέτυχε μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο σύνολο των φανταστικών όντων από ολόκληρο τον κόσμο που δημιούργησε ο Borges, και τις δυνατές, αλλά και ευαίσθητες εικόνες που συνέλαβε ο Toledo.

Ορισμένοι κριτικοί το θεωρούν ως παραδεισένιο πάντρεμα της λογοτεχνίας με τη ζωγραφική. Η συλλογή αγοράστηκε από την περίφημη αίθουσα τέχνης Galería ARVIL της πόλης του Μεξικού, η οποία συνέβαλε σημαντικά στη διατήρηση του έργου ως σύνολο.

(Αναδημοσίευση από το site του Μουσείου Μπενάκη http://www.benaki.gr/)

Το βιβλίο των φανταστικών όντων
Συγγραφέας: Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Εκδότης: Libro
Μετάφραση: Βέης, Γιώργος
Σελίδες: 290
Ημ. Έκδοσης: 01/01/1991

«Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, δεν ξέρω με ποια επιτυχία, για να γράψω ειλικρινείς ιστορίες. Δεν τολμώ να πω ότι είναι απλές. Δεν υπάρχει πουθενά στη γη ούτε μια σελίδα, ούτε μια λέξη απλή, γιατί κάθε πράγμα συνδέεται με το Σύμπαν, του οποίου τα ορατά χαρακτηριστικά είναι περίπλοκα... Οι ιστορίες μου, όπως εκείνες των Χιλίων και Μιας Νυχτών, προσπαθούν να διασκεδάσουν ή να προβληματίσουν -και όχι να πείσουν. Η τέχνη της συγγραφής είναι μυστηριώδης, οι απόψεις που υποστηρίζουμε είναι εφήμερες.»
Χ.Λ. ΜΠΟΡΧΕΣ

links : http://www.franciscotoledo.net/

http://en.wikipedia.org/wiki/Francisco_Toledo

http://www.mexconnect.com/MEX/kyron/kytoledo.html

http://www.bombsite.com/issues/70/articles/2275

http://www.benaki.gr/

Για μια αγάπη

6 χρόνια.
72 μήνες
2160 ημέρες
Ζωής μαζί σου. Γέλια, κλάματα, παιχνίδια μαζί σου. Μάθηση μαζί σου.

Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα. Που χωρούσες όλος εσύ μέσα μου ?
Ψηλοί και οι δύο, 55 εκατοστά γεννήθηκες.

Ένα μακρύ πλασματάκι που δήλωσες τον ερχομό σου με το πρώτο κλάμα. Όταν με πρωτοκοίταξες με τα τότε μαύρα σου μάτια, ήξερα ότι θα είμαι δική σου για πάντα.

Ναι, εδώ χωρά το πάντα. Στέκεται στέρεα και στα δυό του πόδια.

Η ψυχή μου αγκάλιασε την ύπαρξή σου, όπως ποτέ δεν αγκάλιασε τίποτα.
10,20 ήταν πρωϊ. Σαν σήμερα. 13 του Νοέμβρη.
Είχε χειμώνα τότε θυμάμαι. Ηλιόλουστο. Αυτός ο ήλιος τρύπωσε μέσα μου και όλα μετακινήθηκαν ως προς το κέντρο βάρους. Με άλλαξες με ένα τρόπο που δεν περίμενα. Από εκεί και πέρα υπήρχε το πριν και το μετά. Σε όλα.

Στέκομαι δίπλα σου , μετέωρη μέσα μου ως προς τους τρόπους και τα λόγια, άλλοτε παιδί, άλλοτε έφηβος, άλλοτε ενήλικας, άλλοτε γριά.

Για να μεγαλώσω έναν άντρα – άνθρωπο.
Δεν το ξέρεις, αλλά είναι τρομερά δύσκολο για μια γυναίκα, να μεγαλώνει έναν άντρα – άνθρωπο.

Ή καλύτερα, έναν άνθρωπο – άντρα.
Βλέπεις , για εμένα και οι άντρες και οι γυναίκες είναι απλώς, πολυπλόκως, άνθρωποι.

Ίδια ουσία. Από την ίδια πλευρά κοιτάμε τις όχθες της ζωής. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε. Το ίδιο αίμα ρέει μέσα μας. Διαφορές ναι, υπάρχουν και αυτές. Όχι για να διαφέρουμε όμως , μα για να συμπληρωνόμαστε.

Σε μια κοινωνία που βαυκαλίζεται και ικανοποιεί τον ναρκισσισμό της κάτω από την ταμπελίτσα του υποτιθέμενου πολιτισμού, περισσότερα χαμένα έχουμε στις ημέρες αυτές παρά κερδισμένα.

Μα εγώ, θέλω να σου μάθω τα όμορφα .

Να σου μάθω την αγάπη, την αλήθεια, τον αλτρουισμό, την δύναμη της συγνώμης, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό, την υγεία στις σχέσεις, την αξία της διαφορετικότητας, τους ανοιχτούς ορίζοντες.

Να μη ζητάς την «μασημένη» τροφή.

Να βλέπεις πίσω από το προφανές.

Να μην ικανοποιείσαι με τα εύκολα.

Να ψάχνεις για τις σωστές ερωτήσεις.

Να σου μάθω να μη φοβάσαι.

Να μη φοβάσαι το λάθος, ούτε και τον πόνο, ούτε και το ρίσκο.

Να αγαπάς τον εαυτό σου γιατί έτσι μόνο θα γίνει όμορφος.

Να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.

Να στέκεσαι στέρεα στα δυό σου πόδια και να μη λυγάς.

Να μιλάς για τα συναισθήματά σου και να μη τα κρύβεις.

Να μη φοβάσαι, γιατί όλα τα μπορείς.

Να μην υπάρχει «Δεν» στην ζωή σου.

Να κοιτάς μπροστά.

Να κοιτάς ψηλά.

Να αγαπάς.

Να μην σε γεμίσω με ενοχές. Ούτε με λάθος ψυχικά αντανακλαστικά.

Και όταν έρθει η ώρα, να σε σφήσω να πετάξεις ελεύθερος...

Είναι τελικά εγωϊστικό αυτό το «Να σου μάθω». Προϋποθέτει, ότι εγώ τα γνωρίζω όλα αυτά.
Τα γνωρίζω άραγε? Στέκομαι στο ύψος που πρέπει ? Όχι στο 1,72 το δικό μου. Αλλά στο δικό σου , της ψυχής σου το ύψος.

Κράτα μου το χέρι. Εσύ τελικά θα μου μάθεις , εσύ τελικά μου μαθαίνεις να ξανανοίγω τα μάτια μου πιο καθαρά στην ζωή.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτό !
Σε ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου πριν από 6 χρόνια για να την αλλάξεις...

Για λίγα βιβλία

Η ημέρα ήταν ζεστή για τέτοια εποχή.
Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο. Έξω τραγουδούσαν οι κορυδαλλοί στα φυλλώματα και οι πάπιες πλατσούριζαν στη λίμνη.
Θα μπορούσαν να υπάρχουν και κορυδαλλοί και πάπιες, αλλά υπήρχαν μόνο μηχανές και αυτοκίνητα και καυσαέρια και γκρίζα κτίρια και άνθρωποι μουντοί, άγευστοι.
Ήταν φορές που φανταζόταν τους ανθρώπους ως γεύσεις. Τους κατέτασσε σε κατηγορίες, διακοσμούσε το πιάτο που αντιστοιχούσε στον καθένα… Έπαιζε.

Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο.
Τα βιβλιοπωλεία είναι μαγικά κάστρα.
Μπαίνεις με ένα θέλω και βγαίνεις με ένα άλλο.
Το αφήνεις σε ένα ράφι και κάποιος άλλος θα μπεί και θα το πάρει.
Μερικοί βγαίνουν με το δικό τους θέλω και μόνο.

Αυτοί, είναι οι προγραμματισμένοι. Έτσι τους έλεγε.
Τους άλλους ονειροπόλους.

Της άρεσε αυτή η λέξη γιατί περιείχε το όνειρο. Λεπτοφυές από την φύση του. Σκοτεινό ή φωτεινό, με μια ενέργεια υπόγεια, που μπορούσε να διεισδύσει παντού αόρατη. Σαν μια ανάσα. Κανείς δεν την βλέπει, κανείς δεν την συνειδητοποιεί αλλά η απουσία της σημαίνει θάνατο.

Οι προγραμματισμένοι έχουν όλα τα θέλω τους τακτοποιημένα σε ωραία κουτάκια, ξεσκονισμένα και γυαλισμένα. Είναι όμορφοι οι προγραμματισμένοι. Πάντα τους εκτιμούσε και τους κοιτούσε με δέος .
Οι ονειροπόλοι ζουν μέσα στην ανακατωσούρα και στην αναρχία.
Τα θέλω τους τα κάνουν σχήματα και τη μία βρίσκονται νύχτα στη κορφή ενός πανύψηλου βουνού να τεντώνονται να γυαλίσουν τα αστέρια και την άλλη δίπλα σε μια λίμνη στο λυκόφως να χορεύουν με τις ξωτικιές.
Αν περάσει άνθρωπος από εκεί, δε βλέπει τίποτα.

Μόνο μια υπέροχη ευφορία τους αγκαλιάζει ζεστά σαν την αγκαλιά της μάνας και τους κεντά χαμόγελο στα χείλη.

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Βλέπουν μόνο ότι θέλουν να δούν. Τα υπόλοιπα είναι αόρατα στο μάτι. Εκεί είναι όμως όλα, για να βρεθούν, να ιδωθούν, να λάμψουν.

Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο. Με μερικά θέλω στην αγκαλιά της ψυχής της. Είχαν περάσει άλλοι όμως, και της τα είχαν πάρει. Ανακάλυψε άλλα στα ράφια, ονειροπόλων όπως και η ίδια, που τα είχαν αφήσει εκεί.
Μάζεψε μερικά, και αφού υπέβαλλε τα σέβη της στην πριγκίπισσα του κάστρου, γιατί κάθε καλό κάστρο έχει και μια πριγκίπισσα, ίσως και έναν δράκο, αλλά εκεί δεν βρήκε, βγήκε έξω στο φως της ημέρας.
Είχε κεντημένο ένα χαμόγελο στα χείλη και το βάρος που κρατούσε στο αριστερό της χέρι σαν πούπουλο το ένιωθε.
Βιαζόταν να ανακαλύψει τα θέλω των άλλων. ΄Ισως και να έβρισκε και τους ίδιους μια ημέρα.
Τότε θα έβαζαν κάτω τα θέλω τους, σαν κομμάτια ενός παζλ και θα έφτιαχναν την πιο όμορφη εικόνα όλου του κόσμου.

Αυτό, το... όλου του κόσμου, παιδικό της φάνηκε.

Γι’ αυτό το αγάπησε, πιο πολύ.

Ακούω Loreena McKennith στο Mystic's Dream

http://www.youtube.com/watch?v=BV3WkBZrcp0&feature=related

Run

Θάθελα να μπορούσα

τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Για μια στιγμή
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Για λίγο τόσο
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Μάγισσα να είμαι
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να σε παγώσω
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να σταθείς ακίνητος
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να ησυχάσω από τη βουή του κόσμου
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να ακούσω μια άλλη φωνή
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Που ψιθυρίζει μέσα μου
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Χρόνε

Στρίβω ένα τσιγάρο.

Αργά...

Ακούω Time από Pink Floyd φυσικά.... http://www.youtube.com/watch?v=ntm1YfehK7U&feature=related

Και ένα remix από την ταινία Run Lola Run .... http://www.youtube.com/watch?v=NobcCK5bv5w&feature=related

Η εικόνα είναι της Kinuko Y. Craft http://www.kycraft.com/

3 Ιουνίου 1943, ημέρα Πέμπτη

"Είχαμε πει από μέρες, πώς οι Ιταλοί θα άρχιζαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σ΄όλη τη περίμετρο του βουνού Οίτη.
Είναι 3 Ιουνίου 1943, ημέρα Πέμπτη. Γιορτή της Αναλήψεως.

΄Ορθιος παρακολουθούσα το τουφεκίδι. Μια οβίδα από πυροβόλο έσκασε λίγα μέτρα παρακάτω. Για μια στιγμή ακούω να με φωνάζουν.
Σ… έλα δω είναι απυρόβλητο. Πήγα. Κοντά είναι, πίσω από ένα μεγάλο ανάχωμα αυτοί που με φώναξαν. ΄Ηταν ο Π.Φ. και ο Γ.Κ. Ο μικρός Υπήρχε και άλλος με το ίδιο όνομα ο μεγάλος, πρώτα ξαδέλφια.
Από τη θέση που ήμουν, βλέπω μερικούς Ιταλούς στα ισώματα να φεύγουν. Τρέχοντας χωρίς να σκεφτώ βγαίνω από το ανάχωμα και σαν αστραπή τρέχω στον κατήφορο. Περνάω δύο ρέματα, περνάω και το ποτάμι του χωριού και ανεβαίνω στις Γούβες εκεί που είχαν παραταχθεί οι αντάρτες. Δεν βρήκα κανένα, κατεβαίνω και φτάνω στα Γεμ…. χωράφια που είναι ακριβώς πάνω από τη γέφυρα του ρέματος στους αχερώνες. Εκεί βρήκα τον Π.Κ. που δοκίμαζε ένα Ιταλικο όπλο.

Η μάχη ήταν στο αποκορύφωμα της. ΄Ολμοι κανόνια πολυβόλα και λιανοντούφεκα να γίνεται χαλασμός κόσμου. Εγώ που πήγαινα, ούτε ήξερα. Παναγιώτη του λέω θέλω όπλο. Εχει πολλά στο ποτάμι μου λέει Στο ποτάμι γίνεται η μεγάλη μάχη. Τι με νοιάζει εμένα, εγώ το χαβά μου, πάω για όπλο, κατεβαίνω στο ποτάμι, είναι πολλοί ακροβολισμένοι χωριανοί. Βλέπω μπροστά μου ένα Ιταλό τραυματία, του παίρνω το όπλο, μια αραβίδα και τις φυσιγγιοθήκες, τις περνάω στη πλάτη μου και κείνη την ώρα μου λέει ένας αντάρτης: Θα καλύψεις αυτό το μονοπάτι. Να καλύψεις όλα τα τμήματα που είναι στο ρέμα.

Να καλύψω ναι να ρίξω πώς; Για πρώτη φορά πιάνω όπλο στα χέρια μου εκτός από το περίστροφο που είχα ρίξει δύο ή τρεις σφαίρες. Και όμως ό,τι κουνιόταν στο μονοπάτι εγώ έριχνα όχι μία δύο σφαίρες αλλά έριξα πολλές σφαίρες, αφού χάλασα πέντε δεσμίδες. Δεν ξέρω αν σκότωσα ή τραυμάτισα κάποιον ή κάποιους Ιταλούς. Εκείνο που αργότερα έμαθα ήταν ότι η προσφορά μου στη μάχη ήταν σημαντική. Στο σημείο που με έβαλαν να έχω ήταν η διάβαση που κατέβαιναν οι Ιταλοί για τη ρεματιά και χτυπούσαν από τα πλάγια τους αντάρτες που μάχονταν στο ρέμα.

Την ώρα που η μάχη ήταν στο ζενίθ ακούσαμε ελληνική σάλπιγγα στα πλάγια. Η πλατεία είναι από τα βόρεια του αυχένα αετός και την τέμνει ο δρόμος που πάει στο χωριό, σ΄αυτό το δρόμο είναι οι Ιταλοί. Και από τα μετόπισθεν των Ιταλών και την πολεμική ιαχή της Αλβανίας (αέρα). Αυτό ήταν, έφτασαν ενισχύσεις με επικεφαλής τον Νικηφόρο. Εδώ η μάχη τελείωσε, οι Ιταλοί όπου φύγει φύγει. Πιάσαμε 70 αιχμαλώτους και κάπου είκοσι τραυματίες. ΄Οσο για σκοτωμένους κανείς δεν έμαθε ποτέ πόσοι ήταν.

΄Ολη τη νύχτα κουβαλούσαμε πολεμικό υλικό. Είχαν κατέβει οι χωριανοί με τα μουλάρια τους και κουβαλούσαν. Και την επομένη μέρα το κουβάλημα συνεχίστηκε. Είχε κατέβει και ο Μ., ο αδελφός μου με το μουλάρι και κουβαλούσε πολεμοφόδια.

Η μάχη άρχισε πρόωρα από λάθος παράταξης των ανταρτών που δεν είχαν υπολογίσει την πλαγιοφυλακή. Μια τέτοια πέρασε το ρέμα από τους αχερώνες και ανέβαινε πάνω από το δρόμο. Για να περπατά πλάγια και σε απόσταση του κυρίου όγκου των ιταλικών στρατιωτών. Η πλαγιοφυλακή αποτελείτο από έναν ανθυπολοχαγό και τρεις στρατιώτες. ΄Επεσαν απάνω σ΄ένα αντάρτη πολυβολητή που ήταν ακροβολισμένος πίσω από μια μεγάλη πέτρα.
Ο ανθυπολοχαγός έκανε τον ψύχραιμο και έλεγε μισά ιταλικά μισά ελληνικά (ελα μαλαντρίνο) και να που δεν χρειάστηκε να περιμένει τον Μαλαντρίνο γιατί ήταν εκεί πίσω από τη πέτρα και με μιά ριπή του πολυβόλου τους έκοψε το νήμα της ζωής για πάντα και των τεσσάρων.
΄Ετσι το μακελειό άρχισε, οι Ιταλοί ήταν ένα τάγμα (1100) άντρες και οι αντάρτες και χωριανοί κοντά στους εκατόν πενήντα. Σκόρπισαν οι Ιταλοί, παράτησαν όλο τους τον οπλισμό τον όποιον μετέφεραν και οι χωριανοί με τα μουλάρια τους που κατέβηκαν το βράδυ από το βουνό όταν έμαθαν τη νίκη των ανταρτών, τα πήραν.

Εμένα μου ανέθεσαν να κουβαλάω αιχμαλώτους και τραυματίες Ιταλούς στο χωριό. Από τον τραυματία Ιταλό που πήρα το όπλο μου φώναζε (άκουα άκουα) ήξερα τι μου ζητούσε. Νερό. Γιατί τόσο καιρό δούλεψα στο ΣΕΚ με τους Ιταλούς. Εμένα το όπλο με ενδιέφερε και όχι ο Ιταλός που δίψαγε. Βρήκα άλλο σκοτωμένο και του πήρα το μπουφάν και τον γηλαιό, σκέφτηκα ότι θα είχε αξίας πράγματα αλλά ήταν νοσοκόμος και είχε επιδέσμους και γάζες. Στο σακίδιό του είχε ένα ξυράφι και μια χειρουργική λαβίδα. Αυτά πήρα και η λαβίδα αργότερα χρειάστηκε. Τα υπόλοιπα τα έδωσα στη Β.Α. που περιποιούταν τους τραυματίες. Ναι πήρα και ένα παγούρι και μια καραβάνα.

Την επομένη συγκεντρωθήκαμε στο Κεφαλάρι του χωριού και μετρηθήκαμε. Είχαμε ένα τραυματία βαριά και ένα σκοτωμένο τον Π.Η.
Πάνω από το πεδίο της μάχης στην πλαγιά και σε μια βραχώδη περιοχή είχαν οχυρωθεί καμιά εξηνταριά Ιταλοί. Εκεί πήγε ο Π. με δυο αντάρτες και σκοτώθηκαν. Εκεί έμειναν όλη την νύχτα οχυρωμένοι και όλο το πρωϊ και όταν εμείς είμαστε στο Κεφαλάρι βλέπαμε πώς έφευγαν για το χωριό Σ.

Ξεκινήσαμε και φεύγαμε για το Μ.Λ. πήραμε και τον τραυματία μαζί μας. Στα μάρμαρα στο θυσιαστήριο του Ηρακλή συναντήσαμε καραβάνι χωριανών μας που πήγαιναν για καταβόθρες και από κει στο Σ.

΄Οταν εμείς φύγαμε, οι Ιταλοί το απόγευμα βομβάρδισαν το χωριό.

Σκοτώθηκαν μιά γριά η Α. και ο Λ.Κ. κρεμάστηκε στο Ιερό της Εκκλησίας και καταστράφηκε μια γωνιά από το σπίτι του Μπαρμπαντρέα. Το απόγευμα περάσαμε το Μ.Λ.

Εμείς οι χωριανοί πήγαμε στο χωριό Δ. και εγκατασταθήκαμε για πολλές μέρες. Μετά από δύο μέρες έφτασε στο χωριό ένα σύνταγμα Ιταλοί με πλήρη αεροπορική κάλυψη. Δεν πείραξαν ούτε ένα σπίτι που θάπρεπε να κάψουν όλο το χωριό.
Προχώρησαν και έφτασαν στον αυχένα Ξεροβούνι.-Καταβόθρες - Μάρμαρα – Τσικλέρι - Αγ. Τριάδα. Εκεί οχυρώθηκαν και κάθησαν λίγες μέρες. Τότε σκοτώθηκε και το παιδί του Κ.Κ. στο Μ. και το μάθαμε την επομένη και ο πατέρας του που ήταν μαζί μας στη Δ.

Μετά από λίγες μέρες φύγαμε από τη Δ. κι΄εγώ πήγα και βρήκα τους δικούς μου στο Τ. Είναι πίσω από τις Καταβόθρες, τους είδα και έφυγα μαζί με τους υπόλοιπους εφεδροελασίτες και πήγαμε προς τα Μ. βόρεια. Οι Ιταλοί έφυγαν και οι οικογένειες κατέβηκαν στο χωριό και στις δουλειές τους στα χωράφια. Στην Ιταλία μάθαμε πώς στις 25 Ιουλίου αιχμαλώτισαν τον Μουσολίνι και ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο στρατάρχης Μπατόλιο.

Εγώ κατέβηκα λίγες μέρες αργότερα στο χωριό δέν βρήκα κανένα στο σπίτι και πήγα στο χωράφι στους αχερώνες. Εκεί που έγινε πριν από λίγες ημέρες η μάχη. Είχαμε το κτήμα. Εκεί βρήκα τον ανήμπορο πατέρα ξαπλωμένο. Μόλις με είδε μου λέει: ΄Αντε παιδί μου. Τα σπαρτά θα ξεραθούν θα πεινάσουμε φέτος….

Οι Ιταλοί ήταν οι τελευταίοι που ήρθαν στο χωριό μας γιατί συνθηκολόγησαν με τους συμμάχους και έφυγαν από την Ελλάδα. Αν έφευγαν και δεν τους σκότωναν οι Γερμανοί που τους θεωρούσαν προδότες. Τώρα μας έμειναν μόνο οι Γερμανοί που στο χωριό μας δεν ήρθαν ποτέ. Στο τόπο της μάχης έχει στηθεί (Ηρώο)."

Το παραπάνω αποτελεί τμήμα ημερολογίου.

Αποτελεί προσωπική εμπειρία και καταγραφή της ημέρας εκείνης.

Παρακαλώ , να το σεβαστείτε.

Ίκαρος

Ο Ίκαρος αγνόησε τις φωνές του πατέρα του.
Γνώριζε ο Δαίδαλος. Αλλά ο Ίκαρος μέθυσε.
Τα φτερά που απλώνονταν πίσω του δεν ήταν κολλημένα με κερί.
Δεν ήταν στερεωμένα με ιμάντες στο κορμί του.
Ήταν φυτρωμένα στην πλάτη του. Και η στιγμή εκείνη, η συγκεκριμένη , ήταν όλα.
Όλα όσα είχε ζήσει και ποθήσει.
Όλα όσα θα ζούσε και θα ποθούσε.
Ήταν ολόκληρος.
Η στιγμή, η στιγμή του, απλώθηκε στο άπειρο και στάθηκε, πάγωσε.
Κάτω το γαλάζιο, απέραντο.
Πάνω το φως, τύφλωνε.
Ύψωσε όχι μόνο τη ματιά, μα τη ψυχή του ολόκληρη.
Μαγνητίστηκε από αυτό το φως.
Το πόθησε, όσο τίποτα άλλο στο κόσμο.
Ελεύθερος, εκεί ψηλά, τα φτερά πήραν άλλη κλίση, μόνα τους.
Τώρα πια είχαν ριζώσει στη ψυχή του.

"Δεν θέλω τίποτε άλλο. Δεν αξίζει τίποτε άλλο. Αυτό είναι το απόλυτο.
Δεν χρειάζομαι τίποτε λιγότερο.
Αξίζει να πεθαίνεις μια στιγμή που είσαι πλήρης.
Υπερπλήρης."

Και υψώθηκε…



Ακούω Vanessa Mae
http://www.youtube.com/watch?v=JqkFgeBFTWU

Ότι εύχεσαι

Έχεις δικαίωμα για τρείς ευχές, και εγώ θα στις εκπληρώσω. Τρείς μόνο, γι’ αυτό πρόσεχε τι θα ευχηθείς, όρθωσε το τζίνι τον όγκο του πάνω από τα μάτια του Αλαντίν. Τρείς μόνο…χαμήλωσε τα μάτια αυτός, αγκαλιά με το λυχνάρι. Τι να πρωτοευχηθώ…

Τα παραμύθια έχουν στην καρδιά τους κρυμμένους μύθους, και οι μύθοι αγκαλιάζουν αλήθειες. Πράγματα υπαρκτά που ρέουν παράλληλα με τις ζωές μας, τόσο αλληλένδετα δεμένα που γίνονται πια αφανή. Όπως το οξυγόνο που αναπνέουμε.

Ευχές στα αστέρια που πέφτουν,

ευχές και στα τάματα,

ευχές στο τσούγκρισμα των ποτηριών στο τραπέζι,

ευχές στα νομίσματα που πετάμε σε γούρνες και πηγάδια μαγικά,

ευχές για το πρώτο κλάμα της νέας ζωής που θα γεννηθεί,

ευχές κι΄όταν αποχωρήσει.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι το σύμπαν και η δημιουργία του και ότι περιέχει, είναι αποτέλεσμα μιας ευχής.

Η ευχή είναι ο ανθρώπινος τρόπος να προσπαθεί να χειραγωγεί το πεπρωμένο.
(περί μοίρας και πεπρωμένου έχουμε μιλήσει στο blog της faraona)

Δεν είναι οι άνθρωποι πολλές φορές που συνομιλούν, πίσω από τα blog, αλλά αυτά τα ίδια, οργανωμένα μόνα τους σε αυτόνομες προσωπικότητες που αποτελούν και δεν αποτελούν δείκτη του ανθρώπου που πατά τα πλήκτρα.

Κάπως έτσι προέκυψαν τα παρακάτω σχόλια στο ποστ «Προσωπική εμπειρία» που έτυχε να αναρτηθεί στο blog μου….Ο Κωνσταντίνος συναίνεσε, στο να κάνω το σχόλιό του πόστ . Δεν ήθελα να χαθεί στα σχόλια. Ήθελα να του δοθεί η ευκαιρία, ή έστω να αποτελέσει αφορμή για μια συζήτηση.

mrs smith
Προσωπικά θεωρώ, ότι ο φόβος λειτουργεί όπως η ευχή.
Είναι η σκοτεινή πλευρά της. Όπως η ολόψυχη ευχή έχει την δύναμη να έλκει, έτσι και ο φόβος δυστυχώς, έλκει, αυτό ακριβώς που φοβόμαστε.
Η διαφορά στην ένταση είναι ότι η ευχή έχει αρκετή δόση λογικής μέσα της. Ο φόβος όχι. Γι’ αυτό και εκτινάσσεται ολόψυχα...
Το υποθετικό φάρμακο θα το ονομάσω λογική μαζί με ίση δόση θετικής αντίληψης των πραγμάτων.

κωνσταντίνος
Η ευχή είναι ποιο ισχυρή επειδή κρύβει μέσα της την ολόψυχη επιθυμία.
Είναι πάντα απόλυτα θετική ως προς το επιθυμητό και για αυτό υλοποιείτε.
Αντίθετα ο φόβος είναι δυνάστης,μια αθέλητη ευχή,δεν μπορεί να έχει τη δύναμη της ευχής γιατί λειτουργεί καταναγκαστικά.Είναι αδύνατον ο άνθρωπος να ευχηθεί το κακό του. Εκπληρώνεται απλά για να δικαιωθεί το συναίσθημα.
Για αυτό ας προσέξουμε τις εγκλωβισμένες φοβισμένες σκέψεις μας που τις καταχωνιάζουμε κάπου καταπιεζόμενες.
Αυτές είναι που θα φέρουν στη ζωή μας το ανεπιθύμητο...ας τις αφήσουμε να δραπετεύσουν ενεργειακά προς το άπειρο...γιατί αν τις εγκλωβίσουμε στην ψυχή μας θα υλοποιηθούν .
Σκέψου αυτό που θέλεις εσύ να σκέφτεσαι και όχι βάση των συνθηκών, παραστάσεων, γεγονότων η των συναισθημάτων σου .Αυτό είναι το μότο!Μπορείς να σκέφτεσαι ευτυχία, αφθονία, χαρά,όταν όλα γκρεμίζονται γύρω σου?
Χα,εκεί σε θέλω κάβουρα...να περπατάς ανάποδα !
Δύσκολο ε...Ναι, είναι δύσκολο ,θέλει πολύ δύναμη, όταν λέμε όμως αυτός έχει τη μοίρα στα χέρια του αυτό ακριβώς εννοούμε!
Αυτός κατευθύνει τη ζωή του εκεί που αυτός θέλει ακριβώς επειδή σκέφτεται αυτό που θέλει.



Το blog του κωνσταντίνου είναι : http://triala.blogspot.com/

Το blog της faraona είναι : http://pharaona2.blogspot.com/2008/10/m.html

Το ποστ "Προσωπική εμπειρία" είναι : http://agnostinisos.blogspot.com/2008/09/blog-post_30.html

Η φωτογραφία με τα τάματα προέρχεται από blog φίλης. Είχαμε και οι δύο δεί την έκθεση στην Νάξο αλλά εγώ δεν είχα φωτογραφήσει την συγκεκριμένη προθήκη και έτσι της την ζήτησα τότε. Την χρησιμοποίησα χωρίς να την ρωτήσω πριν. Δικαίως με αποκάλεσε κλεφτρόνι:)

Σου ζητώ συγνώμη και δημοσίως μπιζελάκι μου. Τα λάθη τα διορθώνω. https://theprincessonthepea.wordpress.com/

Ακούω Μυθωδία και Βαγγέλη Παπαθανασίου http://www.youtube.com/watch?v=u8A74zrvLH4

The piano

Ακούω

" Comptine d' un autre ete "

Yann Tiersen

και

βλέπω

http://www.youtube.com/watch?v=Sr64NI33qUo&NR=1

Προσωπική εμπειρία

" Νιώθω υποχρέωση να μεταφέρω την εμπειρία μου σε σένα, γιατί έτσι πιστεύω πως ίσως προλάβω αυτό που η αστυνομία να μην καταφέρει.

Λαμβάνω τηλεφώνημα από άγνωστο κύριο.

Συστήνεται σαν ασφαλιστής της EUROLIFE με στόχο να προωθήσει ένα καινούργιο πρόγραμμα κάλυψης. Eπιβεβαιώνει το όνομα μου το οποίο είχε ήδη στην διάθεση του και ζητά πλήρη στοιχεία όπως διεύθυνση, τηλ στο σπίτι κτλ.

Στο σύνολο των ερωτήσεων ένοιωσα πως επαναλάμβανε ερωτήματα του τύπου εάν είμαι παντρεμένη, εάν έχω οικογένεια κτλ.

O αριθμός απ’όπου με καλούσε μου κίνησε την περιέργεια συν τοις άλλοις και τον ρωτάω αμέσως να μου αποκαλύψει το όνομα του. Αμέσως σαστίζει και μου έδωσε, όπως και κατάλαβα, ψευδή στοιχεία.

Συνεχίζω πως δεν με ενδιαφέρει, κλείνω το τηλ, παίρνω αμέσως στην EUROLIFE όπου και διαπιστώνω πως εκτός του ότι δεν υπήρχε κάποιος με το όνομα που μου έδωσε τέτοιες ενημερώσεις πελατών δεν γίνονται από την εταιρία.

Εκλαμβάνοντας όλο το σκηνικό ως ανησυχητικό τηλεφώνησα πίσω όπου και το σήκωσε ο ίδιος. Του είπα να μην τολμήσει να με ξαναενοχλήσει και πως θα καταγγελθεί.

Συνεχίζοντας την δουλειά στο γραφείο, μπαίνει ένας κύριος με την πρόφαση πως έψαχνε μια κοπέλα της οποίας το όνομα μου ήταν άγνωστο. Τον παρέπεμψα στο reception όπου και έπρεπε ευθύς εξαρχής να αποταθεί πριν εισέλθει σε οποιοδήποτε γραφείο.

Αφού έφυγε, ρώτησα την receptionist αν κάποιος πήγε και ζήτησε αυτή την κοπέλα και η απάντηση που πήρα είναι πως ζήτησε εμένα ονομαστικά!! Τότε πάγωσα .
Αυτός εμένα έψαχνε.

Ενημέρωσα την ασφάλεια και έμαθα πως υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις παρόμοιες. Όλο το βράδυ ήμουν πολύ αναστατωμένη. Ο τύπος είχε την διεύθυνση στο σπίτι , τα τηλ μου , ήξερε που δουλεύω, σε ποιο γραφείο εργάζομαι... τα πάντα!!

18/02/2008 "

Το παραπάνω κείμενο δεν αφορά προσωπική εμπειρία μου. Το έλαβα με meil και δεν γνωρίζω περί της ταυτότητας του ατόμου, ούτε περί της συνέχειας ή μη του περιστατικού . Η εμφάνισή και η ροή του μου δημιούργησε την εντύπωση ότι γράφηκε γρήγορα και δεν έτυχε δεύτερης ματιάς.

Ορισμένα σημεία τα έκρινα ως περίεργα.

π.χ. Το αυτονόητο : Εάν κάποιος θέλει να απειλήσει ή να μάθει στοιχεία για κάποιον άλλο φροντίζει να μην εμφανίζεται ο αριθμός του τηλεφώνου του. Ε, αυτό το κρίνω χαζό.

Και εκείνη με την σειρά της, έχει την άκρη του νήματος για να μάθει πληροφορίες για το άτομό του...

Δεν αμφισβητώ το περιστατικό. Δεν έχω κάποιο λόγο. Το άτομο που το έγραψε ξεκαθαρίζει την θέση του στην αρχή γράφοντας : "Αυτό το e-mail δεν είναι εδώ για σκοπιμότητα. Είναι εδώ για να σας προειδοποιήσει".

Αναρωτιέμαι πως και εάν συνεχίστηκε αυτή η ιστορία.

Στο κείμενο εκτός από την μετατροπή των κεφαλαίων σε πεζά και τη διόρθωση των αναγραμματισμών δεν υπάρχει καμία επέμβαση από εμένα.

Τα σχόλια...δικά σας :)

Η φωτογραφία είναι από εδώ : http://inphotos.org/tag/in-photos/

Εχθροί εξ αίματος

ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ : Δηλαδή μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή !
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : Το χειρότερο βέβαια είναι ο Εγκέφαλος. Φαίνεται να έχει χτυπήσει πολύ άσχημα και μάλλον βρίσκεται σε κώμα. Οπότε καταλαβαίνεις…είμαστε μόνοι μας.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ : Θεέ μου, τι θα κάνουμε ?
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : Ψυχραιμία! Με τον πανικό δεν βγαίνει τίποτα.
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ : Αυτό του λέω κι εγώ. Πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ: Εσύ δεν κρατάς την ψυχραιμία σου. Απλώς τα γράφεις όλα στ’ αρχίδια σου…(Προς το Νεφρό) Αλήθεια, αυτά τι κάνουν ?
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : Θα πρέπει να είναι εντάξει. Μίλησα με τον Προστάτη και μου είπε ότι κάτω δεν είχανε ζημιές…. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχουμε μπεί ακόμα χειρουργείο και έχουμε παντού αιμορραγίες. Τώρα που ερχόμουν βουτήχτηκα μέχρι το λαιμό στο αίμα. Ίσως γι’ αυτό να αργούν και οι άλλοι.
…………………………..
(Ακούγεται ηλεκτρονικός βόμβος και μια γαλάζια δέσμη σαρώνει τη σκηνή)
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ : Τι είναι αυτό?
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : (Κοιτάζοντας ψηλά) χαμογελάστε, μας βγάζουν αξονική.

Από τον «κόκορα» με τα ψυχολογικά αδιέξοδά του και το απόλυτα κενό γουρούνι έως «η ζωή μετά» και τα «πειραματόζωα» , έχουν κυλήσει χρόνια παρέα με τα κομικς του Αρκα. Χιούμορ που με χειρουργική ακρίβεια παρατηρεί και καταγράφει τα δικά μας χάλια. Αλήθειες , δύσκολες κάποιες φορές, σε συσκευασία γέλιου. Ήρωες χάρτινοι, αντιήρωες αγαπητοί, που μας κλείνουν το μάτι χαμογελαστά με την υπόνοια της ερώτησης «εσύ πιστεύεις ότι διαφέρεις?»

Όλα κυλούσαν φυσιολογικά, μέχρι που μια ιδέα τον δυσκόλεψε. Δεν μπορούσε να την κάνει κόμικς. Έτσι την έκανε θεατρικό έργο, σουρεαλιστικό με σφιχτοδεμένους διαλόγους και έντονη σκηνική παρουσία.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε διακριτικά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το 2007. Το αναπόφευκτο ήταν να του το ζητήσουν ώστε να ανέβει στη σκηνή. Το ευχάριστο είναι ότι τελικά δέχθηκε…
Στην πρεμιέρα στις 8 Οκτωβρίου (εάν η ημερομηνία αλλάξει) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου θα εντρυφήσουμε στις θεωρίες συνομωσίας και τις ίντριγκες των «Εχθροί εξ αίματος», ένα απολαυστικό κοινωνικό σχόλιο δια χειρός Αρκά.

Μετά από ένα ατύχημα ο Εγκέφαλος πέφτει σε κώμα. Τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα, χτυπημένα κι αυτά και χωρίς ηγεσία, ορίζουν μια συνάντηση για να εκτιμήσουν την κατάσταση. Στη συνάντηση έρχονται πρώτα το Παχύ και το Λεπτό Έντερο και αρχίζουν να συζητούν για το επεισόδιο, διαφωνώντας έντονα.Μέσα από αντεγκλήσεις, αντιπαραθέσεις και ξεκαρδιστικούς διαλόγους θα αρχίσει να αποκαλύπτεται μια άλλη πλευρά των πραγμάτων. Αθέατες πτυχές και κρυμμένα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια οδηγώντας την πλοκή σε ένα ευρηματικό φινάλε. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Παντελής Δεντάκης, Λαέρτης Μαλκότσης και Ανδρέας Κωνσταντίνου τα έντερα και το νεφρό στο «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά.

Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος , ο καλλιτεχνικός διευθυντής και ψυχή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου επιχειρεί την σκηνοθεσία.

Ε, μα και ο Αρκάς που ανεβάζετε φέτος δεν είναι η gourmet διάσταση των ελληνικών κόμικς; Μα δεν είναι; (γελάει) Ο Αρκάς μού αρέσει από τα μικράτα μου. Μου αρέσει πολύ το μαύρο χιούμορ του. Κάνω κι εγώ πολύ μαύρο χιούμορ στη ζωή μου, σε σημείο που τρομάζω καμιά φορά. Αποφάσισα λοιπόν να ανεβάσω το «Εχθροί εξ αίματος» γιατί ήθελα πολύ να κάνω κωμωδία φέτος. Το έργο δεν είναι κόμικ. Ο Αρκάς διατηρεί το χιούμορ του αλλά έχει γράψει ένα κανονικό θεατρικό έργο –εικονογραφημένο με έντερα βέβαια–, που μάλιστα έχει πουλήσει πάνω από 30.000 αντίτυπα, αριθμός σπάνιος για θεατρικό κείμενο.

Πρωταγωνιστούν έντερα και όχι κανονικοί ανθρώπινοι χαρακτήρες; Ακριβώς. Στο πρώτο του θεατρικό έργο ο Αρκάς, αντί για πρόσωπα, έχει το Παχύ και το Λεπτό Εντερο να συνομιλούν με το δεξί Νεφρό έπειτα από ένα τρακάρισμα. Στο νοσοκομείο κι ενώ ο οργανισμός βρίσκεται σε κώμα και τα ευγενή όργανα δίνουν τη μάχη της ζωής, το Παχύ και το Λεπτό Εντερο, δυο άσπονδοι φίλοι, προσπαθούν να εκτιμήσουν την κατάσταση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η δική τους επιβίωση. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, όπως και τα σατανικά σχέδια εκδίκησης, πάνω απ’ όλα όμως πλανιέται η μεγάλη απειλή ότι το τέλος μπορεί να μην είναι και μακριά. Γιατί ο μεγάλος αρχηγός, ο Εγκέφαλος, είναι αλκοολικός κι έχει βαρέσει διάλυση.
(αναδημοσίευση τμήματος συνέντευξης του κ.Θεοδωρόπουλου από την κ.Μπλάτσου Ιωάννα στον Ελεύθερο Τύπο, Σάββατο, 13.09.08)

Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ,τηλ. 210-9212900

8/10/08: Πάνω Χώρος, «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά. Σκηνοθ.: Β. Θεοδωρόπουλος. Παίζουν: Π. Δεντάκης, Λ. Μαλκότσης, Α.Κωνσταντίνου.

Ανακάλυψε το ζώο που κρύβεις μέσα σου http://www.arkas.gr/index.php/gr/10

Και λίγο από το χιούμορ του ΑΡΚΑ ...

http://www.youtube.com/watch?v=xBBTMtCMNNI&NR=1

http://www.youtube.com/watch?v=9AlgkfIfw-Y&NR=1

Το αίμα του Δράκου

Θυμάσαι ?
Ήσουν μικρούλης τότε, πώς να θυμάσαι. Ο κόσμος σου ήταν γεμάτος από ήρωες. Έζωνες και εσύ τα σπαθιά σου και πολεμούσες με τους δράκους. Αυτοί που έβγαζαν φωτιά από το στόμα ήταν οι αγαπημένοι σου. Οι πιο τρομακτικοί. Με αυτούς τα έβαζες και τους νικούσες όλους.

Θυμάσαι, τότε που έπαιρνα και εγώ το σπαθί και σε ακολουθούσα στους δρόμους του μυαλού σου? Ποτέ δεν μας σταμάτησαν τα μαγεμένα δάση. Ούτε η σκοτεινιά. Ήμασταν ατρόμητοι τότε.

Θυμάσαι το κάστρο? Εκείνο με τον γίγαντα. Ήταν δύσκολη μάχη. Την κερδίσαμε όμως και είχαμε γελάσει. Πόσο είχαμε γελάσει !

Μετά ήπιαμε παγωμένη βυσσινάδα. Ήταν Αύγουστος θυμάσαι? Έτρεχε η βυσσινάδα πάνω στα ρούχα, αλλά δεν μας ένοιαζε. Εμείς είχαμε σκοτώσει τον γίγαντα και όλους τους δράκους και όλα τα θεριά.
Ήμασταν ατρόμητοι τότε.

Σε είχα πάρει από το χέρι, θυμάσαι ? Που έτρεχε το αίμα από τα γόνατά σου. Είχαμε δύσκολη μάχη εκείνη την ημέρα. Και μάτωσες.
Μην φοβάσαι σου είπα. Περνάει.

Δεν σου μίλησα για τον πόνο. Ούτε για την ουλή.

Τι νόημα θα είχε? Θα τα μάθαινες μόνος σου.

Εγώ δεν ήθελα να κλαίς . Ούτε να πονάς ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα . Σε χάϊδευα και σου μιλούσα ψιθυριστά. Όλο μια λέξη. Περνάει.

Από τότε έδωσες πολλές μάχες . Κάθε ουλή και μία ιστορία αμίλητη.

Οι κόσμοι σου άλλαξαν στο κύλισμα του χρόνου. Το σπαθί το έθαψες στον κήπο. Φύτεψες και μια τριανταφυλλιά. Ποτέ δεν κόψαμε ούτε ένα τριαντάφυλλο από αυτήν. Ματώνανε τα δάκτυλα από τα αγκάθια.

Την λατρεύω μου είπες μια ημέρα. Μόνο που φοβήθηκα το βλέμμα σου. Δεν σου το είπα. Τώρα πιά δεν έχει σημασία. Δεν μιλάμε πιά για τριαντάφυλλα, ούτε για δράκους. Στην ουσία, σπάνια μιλάμε πιά.
Ξέρεις , αυτά τα λόγια, τα άλλα, που δένουν τις ψυχές.

Θυμάσαι την ημέρα που μου έδειξες ένα φιαλίδιο?.
Έχει το αίμα του μέσα, μου είπες.
Σε κοίταξα.
Ναι. Έχει το αίμα του δράκου.

Φοβάμαι να σε ρωτήσω. Φοβάμαι μη μου πεις ότι σου είπα ψέματα.

Ξέρεις, ψέματα σου είχα πεί.

Δεν περνάει.

Ακούω Χ Ray Dog

http://www.youtube.com/watch?v=eaFM0aH3QJo&feature=related

Ζωγράφος ο BORIS

Παρενθετικά

Τα πρωτοβρόχια με βρήκαν στη Λίμνη Ευβοίας.

Τυλίχθηκε όλο το τοπίο σε αποχρώσεις του γκρί και γκριζογάλανου . Μόνο το κόκκινο και το φούξια της μπουκαμβίλιας επέμενε πανηγυρικά να θυμίζει… «Το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ!»

Και είναι.
Κι’ ας άλλαξαν οι λίστες από το «τι θα πάρουμε μαζί μας» σε «δουλειές Σεπτεμβρίου». Κι’ ας τελείωσαν οι περιβόητες διακοπές. Η τσάντα της θάλασσας φορτωμένη με μαγιώ , πετσέτες , αντιηλιακά και νεροπίστολα μου κλείνει το μάτι.

Και η mrs Smith?
Τι έκανε όλο αυτό τον καιρό αυτή η mrs?
Θα σας πω....

Με άφησε δηλαδή να μιλήσω έτσι για μια φορά. Βλέπετε , αυτή γράφει, όχι εγώ. Εγώ, αυτήν την εποχή προσπαθώ να φτιάξω το παιδικό δωμάτιο του γιού μου.

Η mrs smith όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Μια ημέρα θα μου την διηγηθεί. Προς το παρόν χαμογελά μόνο όταν τη ρωτώ.

Δεν την πολυσυμπαθώ. Το ξέρει αλλά δεν την νοιάζει. Το μόνο που θέλει είναι να την αφήνω ήσυχη να γράφει ότι θέλει. Αλλά εγώ την εκδικούμαι. Δεν την αφήνω. Μπορώ ακόμη να το κάνω, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμη...

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, το ευχαριστήθηκα.

Την πήγα – γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν μπορεί να πάει πουθενά μόνη, όχι ότι ήθελα να είναι μαζί μου…- την πήγα λοιπόν σε μια περιοχή όπου δεν είχε πρόσβαση σε κανένα πληκτρολόγιο, σε καμία οθόνη. Σύνδεση μηδέν. Απούσα.

Απολάμβανα το στερητικό της σύνδρομο ενώ έκανα βουτιές στη θάλασσα.

Αυτή, φωτογράφιζε και σκεφτόταν αναρτήσεις.

Μα πόσο χαιρόμουν να την βλέπω έτσι! Μέχρι και το γέλιο της έχασε. Είχε μόνιμα ένα απλανές βλέμμα ενώ εγώ απολάμβανα οτιδήποτε παρέμπεπε σε μεζέ έστω και εάν έκανα ακροβατικά με το πιρούνι στο χέρι.

Το καλύτερο ήταν όταν με απορροφούσε η ομορφιά της φύσης , τα χρώματα και οι ήχοι της χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Αυτό το κενό δεν το άντεχε. Άρπαζε την φωτογραφική μηχανή και εξαφανιζόταν. Μετά επέμενε να μου δείχνει τις σαχλαμάρες που είχε αποτυπώσει.

Για μερικές ημέρες την ανάγκασα να διαβάσει ένα ανούσιο βιβλίο που μου είχαν δανείσει. Αυτό ούτε εγώ το ευχαριστήθηκα. Απορώ γιατί η Νάσιουτζικ πουλάει. Έβαλε και ένα πιασάρικο τίτλο στο ιλουστρασιόν εξώφυλλο … «Μύκονος μπλουζ» και γέμισε τις σελίδες με χαζομάρες. Άποψη και των δυό μας αυτή. Εκεί μόνο συμφωνήσαμε !

Το χειρότερό της ήταν το βράδυ. Όταν έκλεινα τα μάτια. Τότε της αρέσει να έρχεται και να με βασανίζει. Ήμουν όμως τόσο κουρασμένη από τον ήλιο και τη θάλασσα, τις βόλτες και τα παιχνίδια που της ξέφευγα. Ίππευα τα όνειρά μου και εκείνα σπλαχνικά με πήγαιναν σε τόπους μαγικούς, όλο χρώματα.
Τι έκανε εκείνη τις ώρες αυτές , δεν γνωρίζω. Κάθε πρωϊνό την ξανάβρισκα μέσα στα νεύρα, σκυθρωπή ενώ εγώ απολάμβανα το πρωϊνό μου και απανωτούς καφέδες.

Μια ημέρα περάσαμε έξω από ένα internet café.
Τι απόλαυση μου πρόσφερε !!!! Έλαμψαν τα μάτια της, με ικέτευε, μου έταζε…

Λίγο, μου έλεγε, μια ματιά μόνο… να δω τι κάνουν. Εγώ, όμως ήπια τον καφέ μου παρέα με τις βάρκες και τους γλάρους.

Τώρα επέστρεψε. Και εγώ φυσικά.

Μόλις βρέθηκε μπροστά στο «ρημάδι».... πάτησε το κουμπί…

Υ.Γ.Καλό Φθινόπωρο να έχουμε...και μην ακούσω τίποτα ακόμη για Χειμώνες.

Από Νοέμβρη αυτά :))))