Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Προσωπική εμπειρία



" Νιώθω υποχρέωση να μεταφέρω την εμπειρία μου σε σένα, γιατί έτσι πιστεύω πως ίσως προλάβω αυτό που η αστυνομία να μην καταφέρει.

Λαμβάνω τηλεφώνημα από άγνωστο κύριο.
Συστήνεται σαν ασφαλιστής της EUROLIFE με στόχο να προωθήσει ένα καινούργιο πρόγραμμα κάλυψης. Eπιβεβαιώνει το όνομα μου το οποίο είχε ήδη στην διάθεση του και ζητά πλήρη στοιχεία όπως διεύθυνση, τηλ στο σπίτι κτλ.
Στο σύνολο των ερωτήσεων ένοιωσα πως επαναλάμβανε ερωτήματα του τύπου εάν είμαι παντρεμένη, εάν έχω οικογένεια κτλ.
O αριθμός απ’όπου με καλούσε μου κίνησε την περιέργεια συν τοις άλλοις και τον ρωτάω αμέσως να μου αποκαλύψει το όνομα του. Αμέσως σαστίζει και μου έδωσε, όπως και κατάλαβα, ψευδή στοιχεία.

Συνεχίζω πως δεν με ενδιαφέρει, κλείνω το τηλ, παίρνω αμέσως στην EUROLIFE όπου και διαπιστώνω πως εκτός του ότι δεν υπήρχε κάποιος με το όνομα που μου έδωσε τέτοιες ενημερώσεις πελατών δεν γίνονται από την εταιρία.
Εκλαμβάνοντας όλο το σκηνικό ως ανησυχητικό τηλεφώνησα πίσω όπου και το σήκωσε ο ίδιος. Του είπα να μην τολμήσει να με ξαναενοχλήσει και πως θα καταγγελθεί.

Συνεχίζοντας την δουλειά στο γραφείο, μπαίνει ένας κύριος με την πρόφαση πως έψαχνε μια κοπέλα της οποίας το όνομα μου ήταν άγνωστο. Τον παρέπεμψα στο reception όπου και έπρεπε ευθύς εξαρχής να αποταθεί πριν εισέλθει σε οποιοδήποτε γραφείο.

Αφού έφυγε, ρώτησα την receptionist αν κάποιος πήγε και ζήτησε αυτή την κοπέλα και η απάντηση που πήρα είναι πως ζήτησε εμένα ονομαστικά!! Τότε πάγωσα .
Αυτός εμένα έψαχνε.

Ενημέρωσα την ασφάλεια και έμαθα πως υπήρξαν και άλλες περιπτώσεις παρόμοιες. Όλο το βράδυ ήμουν πολύ αναστατωμένη. Ο τύπος είχε την διεύθυνση στο σπίτι , τα τηλ μου , ήξερε που δουλεύω, σε ποιο γραφείο εργάζομαι... τα πάντα!!


18/02/2008 "


Το παραπάνω κείμενο δεν αφορά προσωπική εμπειρία μου. Το έλαβα με meil και δεν γνωρίζω περί της ταυτότητας του ατόμου, ούτε περί της συνέχειας ή μη του περιστατικού . Η εμφάνισή και η ροή του μου δημιούργησε την εντύπωση ότι γράφηκε γρήγορα και δεν έτυχε δεύτερης ματιάς.


Ορισμένα σημεία τα έκρινα ως περίεργα.
π.χ. Το αυτονόητο : Εάν κάποιος θέλει να απειλήσει ή να μάθει στοιχεία για κάποιον άλλο φροντίζει να μην εμφανίζεται ο αριθμός του τηλεφώνου του. Ε, αυτό το κρίνω χαζό.
Και εκείνη με την σειρά της, έχει την άκρη του νήματος για να μάθει πληροφορίες για το άτομό του...

Δεν αμφισβητώ το περιστατικό. Δεν έχω κάποιο λόγο. Το άτομο που το έγραψε ξεκαθαρίζει την θέση του στην αρχή γράφοντας : "Αυτό το e-mail δεν είναι εδώ για σκοπιμότητα. Είναι εδώ για να σας προειδοποιήσει".

Αναρωτιέμαι πως και εάν συνεχίστηκε αυτή η ιστορία.

Στο κείμενο εκτός από την μετατροπή των κεφαλαίων σε πεζά και τη διόρθωση των αναγραμματισμών δεν υπάρχει καμία επέμβαση από εμένα.


Τα σχόλια...δικά σας :)




Η φωτογραφία είναι από εδώ : http://inphotos.org/tag/in-photos/

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Εχθροί εξ αίματος



ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ : Δηλαδή μιλάμε για ολοκληρωτική καταστροφή !
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : Το χειρότερο βέβαια είναι ο Εγκέφαλος. Φαίνεται να έχει χτυπήσει πολύ άσχημα και μάλλον βρίσκεται σε κώμα. Οπότε καταλαβαίνεις…είμαστε μόνοι μας.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ : Θεέ μου, τι θα κάνουμε ?
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : Ψυχραιμία! Με τον πανικό δεν βγαίνει τίποτα.
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ : Αυτό του λέω κι εγώ. Πρέπει να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας.
ΛΕΠΤΟ ΕΝΤΕΡΟ: Εσύ δεν κρατάς την ψυχραιμία σου. Απλώς τα γράφεις όλα στ’ αρχίδια σου…(Προς το Νεφρό) Αλήθεια, αυτά τι κάνουν ?
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : Θα πρέπει να είναι εντάξει. Μίλησα με τον Προστάτη και μου είπε ότι κάτω δεν είχανε ζημιές…. Το ζήτημα είναι ότι δεν έχουμε μπεί ακόμα χειρουργείο και έχουμε παντού αιμορραγίες. Τώρα που ερχόμουν βουτήχτηκα μέχρι το λαιμό στο αίμα. Ίσως γι’ αυτό να αργούν και οι άλλοι.
…………………………..
(Ακούγεται ηλεκτρονικός βόμβος και μια γαλάζια δέσμη σαρώνει τη σκηνή)
ΠΑΧΥ ΕΝΤΕΡΟ : Τι είναι αυτό?
ΔΕΞΙ ΝΕΦΡΟ : (Κοιτάζοντας ψηλά) χαμογελάστε, μας βγάζουν αξονική.




Από τον «κόκορα» με τα ψυχολογικά αδιέξοδά του και το απόλυτα κενό γουρούνι έως «η ζωή μετά» και τα «πειραματόζωα» , έχουν κυλήσει χρόνια παρέα με τα κομικς του Αρκα. Χιούμορ που με χειρουργική ακρίβεια παρατηρεί και καταγράφει τα δικά μας χάλια. Αλήθειες , δύσκολες κάποιες φορές, σε συσκευασία γέλιου. Ήρωες χάρτινοι, αντιήρωες αγαπητοί, που μας κλείνουν το μάτι χαμογελαστά με την υπόνοια της ερώτησης «εσύ πιστεύεις ότι διαφέρεις?»

Όλα κυλούσαν φυσιολογικά, μέχρι που μια ιδέα τον δυσκόλεψε. Δεν μπορούσε να την κάνει κόμικς. Έτσι την έκανε θεατρικό έργο, σουρεαλιστικό με σφιχτοδεμένους διαλόγους και έντονη σκηνική παρουσία.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε διακριτικά στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το 2007. Το αναπόφευκτο ήταν να του το ζητήσουν ώστε να ανέβει στη σκηνή. Το ευχάριστο είναι ότι τελικά δέχθηκε…
Στην πρεμιέρα στις 8 Οκτωβρίου (εάν η ημερομηνία αλλάξει) στο Θέατρο του Νέου Κόσμου θα εντρυφήσουμε στις θεωρίες συνομωσίας και τις ίντριγκες των «Εχθροί εξ αίματος», ένα απολαυστικό κοινωνικό σχόλιο δια χειρός Αρκά.



Μετά από ένα ατύχημα ο Εγκέφαλος πέφτει σε κώμα. Τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα, χτυπημένα κι αυτά και χωρίς ηγεσία, ορίζουν μια συνάντηση για να εκτιμήσουν την κατάσταση. Στη συνάντηση έρχονται πρώτα το Παχύ και το Λεπτό Έντερο και αρχίζουν να συζητούν για το επεισόδιο, διαφωνώντας έντονα.Μέσα από αντεγκλήσεις, αντιπαραθέσεις και ξεκαρδιστικούς διαλόγους θα αρχίσει να αποκαλύπτεται μια άλλη πλευρά των πραγμάτων. Αθέατες πτυχές και κρυμμένα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια οδηγώντας την πλοκή σε ένα ευρηματικό φινάλε. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)


Παντελής Δεντάκης, Λαέρτης Μαλκότσης και Ανδρέας Κωνσταντίνου τα έντερα και το νεφρό στο «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά.


Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος , ο καλλιτεχνικός διευθυντής και ψυχή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου επιχειρεί την σκηνοθεσία.


Ε, μα και ο Αρκάς που ανεβάζετε φέτος δεν είναι η gourmet διάσταση των ελληνικών κόμικς; Μα δεν είναι; (γελάει) Ο Αρκάς μού αρέσει από τα μικράτα μου. Μου αρέσει πολύ το μαύρο χιούμορ του. Κάνω κι εγώ πολύ μαύρο χιούμορ στη ζωή μου, σε σημείο που τρομάζω καμιά φορά. Αποφάσισα λοιπόν να ανεβάσω το «Εχθροί εξ αίματος» γιατί ήθελα πολύ να κάνω κωμωδία φέτος. Το έργο δεν είναι κόμικ. Ο Αρκάς διατηρεί το χιούμορ του αλλά έχει γράψει ένα κανονικό θεατρικό έργο –εικονογραφημένο με έντερα βέβαια–, που μάλιστα έχει πουλήσει πάνω από 30.000 αντίτυπα, αριθμός σπάνιος για θεατρικό κείμενο.

Πρωταγωνιστούν έντερα και όχι κανονικοί ανθρώπινοι χαρακτήρες; Ακριβώς. Στο πρώτο του θεατρικό έργο ο Αρκάς, αντί για πρόσωπα, έχει το Παχύ και το Λεπτό Εντερο να συνομιλούν με το δεξί Νεφρό έπειτα από ένα τρακάρισμα. Στο νοσοκομείο κι ενώ ο οργανισμός βρίσκεται σε κώμα και τα ευγενή όργανα δίνουν τη μάχη της ζωής, το Παχύ και το Λεπτό Εντερο, δυο άσπονδοι φίλοι, προσπαθούν να εκτιμήσουν την κατάσταση, από την οποία εξαρτάται άμεσα και η δική τους επιβίωση. Οι θεωρίες συνωμοσίας δίνουν και παίρνουν, όπως και τα σατανικά σχέδια εκδίκησης, πάνω απ’ όλα όμως πλανιέται η μεγάλη απειλή ότι το τέλος μπορεί να μην είναι και μακριά. Γιατί ο μεγάλος αρχηγός, ο Εγκέφαλος, είναι αλκοολικός κι έχει βαρέσει διάλυση.
(αναδημοσίευση τμήματος συνέντευξης του κ.Θεοδωρόπουλου από την κ.Μπλάτσου Ιωάννα στον Ελεύθερο Τύπο, Σάββατο, 13.09.08)




Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αντισθένους 7 & Θαρύπου, ΦΙΞ,τηλ. 210-9212900

8/10/08: Πάνω Χώρος, «Εχθροί εξ αίματος» του Αρκά. Σκηνοθ.: Β. Θεοδωρόπουλος. Παίζουν: Π. Δεντάκης, Λ. Μαλκότσης, Α.Κωνσταντίνου.



Ανακάλυψε το ζώο που κρύβεις μέσα σου http://www.arkas.gr/index.php/gr/10

Και λίγο από το χιούμορ του ΑΡΚΑ ...

http://www.youtube.com/watch?v=xBBTMtCMNNI&NR=1


http://www.youtube.com/watch?v=9AlgkfIfw-Y&NR=1


Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Το αίμα του Δράκου


Θυμάσαι ?
Ήσουν μικρούλης τότε, πώς να θυμάσαι. Ο κόσμος σου ήταν γεμάτος από ήρωες. Έζωνες και εσύ τα σπαθιά σου και πολεμούσες με τους δράκους. Αυτοί που έβγαζαν φωτιά από το στόμα ήταν οι αγαπημένοι σου. Οι πιο τρομακτικοί. Με αυτούς τα έβαζες και τους νικούσες όλους.

Θυμάσαι, τότε που έπαιρνα και εγώ το σπαθί και σε ακολουθούσα στους δρόμους του μυαλού σου? Ποτέ δεν μας σταμάτησαν τα μαγεμένα δάση. Ούτε η σκοτεινιά. Ήμασταν ατρόμητοι τότε.

Θυμάσαι το κάστρο? Εκείνο με τον γίγαντα. Ήταν δύσκολη μάχη. Την κερδίσαμε όμως και είχαμε γελάσει. Πόσο είχαμε γελάσει !

Μετά ήπιαμε παγωμένη βυσσινάδα. Ήταν Αύγουστος θυμάσαι? Έτρεχε η βυσσινάδα πάνω στα ρούχα, αλλά δεν μας ένοιαζε. Εμείς είχαμε σκοτώσει τον γίγαντα και όλους τους δράκους και όλα τα θεριά.
Ήμασταν ατρόμητοι τότε.

Σε είχα πάρει από το χέρι, θυμάσαι ? Που έτρεχε το αίμα από τα γόνατά σου. Είχαμε δύσκολη μάχη εκείνη την ημέρα. Και μάτωσες.
Μην φοβάσαι σου είπα. Περνάει.

Δεν σου μίλησα για τον πόνο. Ούτε για την ουλή.
Τι νόημα θα είχε? Θα τα μάθαινες μόνος σου.
Εγώ δεν ήθελα να κλαίς . Ούτε να πονάς ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα . Σε χάϊδευα και σου μιλούσα ψιθυριστά. Όλο μια λέξη. Περνάει.

Από τότε έδωσες πολλές μάχες . Κάθε ουλή και μία ιστορία αμίλητη.
Οι κόσμοι σου άλλαξαν στο κύλισμα του χρόνου. Το σπαθί το έθαψες στον κήπο. Φύτεψες και μια τριανταφυλλιά. Ποτέ δεν κόψαμε ούτε ένα τριαντάφυλλο από αυτήν. Ματώνανε τα δάκτυλα από τα αγκάθια.

Την λατρεύω μου είπες μια ημέρα. Μόνο που φοβήθηκα το βλέμμα σου. Δεν σου το είπα. Τώρα πιά δεν έχει σημασία. Δεν μιλάμε πιά για τριαντάφυλλα, ούτε για δράκους. Στην ουσία, σπάνια μιλάμε πιά.
Ξέρεις , αυτά τα λόγια, τα άλλα, που δένουν τις ψυχές.

Θυμάσαι την ημέρα που μου έδειξες ένα φιαλίδιο?.
Έχει το αίμα του μέσα, μου είπες.
Σε κοίταξα.
Ναι. Έχει το αίμα του δράκου.

Φοβάμαι να σε ρωτήσω. Φοβάμαι μη μου πεις ότι σου είπα ψέματα.
Ξέρεις, ψέματα σου είχα πεί.
Δεν περνάει.



Ακούω Χ Ray Dog




Ζωγράφος ο BORIS

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Παρενθετικά





Τα πρωτοβρόχια με βρήκαν στη Λίμνη Ευβοίας.
Τυλίχθηκε όλο το τοπίο σε αποχρώσεις του γκρί και γκριζογάλανου . Μόνο το κόκκινο και το φούξια της μπουκαμβίλιας επέμενε πανηγυρικά να θυμίζει… «Το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ!»

Και είναι.
Κι’ ας άλλαξαν οι λίστες από το «τι θα πάρουμε μαζί μας» σε «δουλειές Σεπτεμβρίου». Κι’ ας τελείωσαν οι περιβόητες διακοπές. Η τσάντα της θάλασσας φορτωμένη με μαγιώ , πετσέτες , αντιηλιακά και νεροπίστολα μου κλείνει το μάτι.



Και η mrs Smith?
Τι έκανε όλο αυτό τον καιρό αυτή η mrs?
Θα σας πω....
Με άφησε δηλαδή να μιλήσω έτσι για μια φορά. Βλέπετε , αυτή γράφει, όχι εγώ. Εγώ, αυτήν την εποχή προσπαθώ να φτιάξω το παιδικό δωμάτιο του γιού μου.


Η mrs smith όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Μια ημέρα θα μου την διηγηθεί. Προς το παρόν χαμογελά μόνο όταν τη ρωτώ.

Δεν την πολυσυμπαθώ. Το ξέρει αλλά δεν την νοιάζει. Το μόνο που θέλει είναι να την αφήνω ήσυχη να γράφει ότι θέλει. Αλλά εγώ την εκδικούμαι. Δεν την αφήνω. Μπορώ ακόμη να το κάνω, αν και δεν ξέρω για πόσο ακόμη...

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, το ευχαριστήθηκα.




Την πήγα – γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν μπορεί να πάει πουθενά μόνη, όχι ότι ήθελα να είναι μαζί μου…- την πήγα λοιπόν σε μια περιοχή όπου δεν είχε πρόσβαση σε κανένα πληκτρολόγιο, σε καμία οθόνη. Σύνδεση μηδέν. Απούσα.



Απολάμβανα το στερητικό της σύνδρομο ενώ έκανα βουτιές στη θάλασσα.
Αυτή, φωτογράφιζε και σκεφτόταν αναρτήσεις.



Μα πόσο χαιρόμουν να την βλέπω έτσι! Μέχρι και το γέλιο της έχασε. Είχε μόνιμα ένα απλανές βλέμμα ενώ εγώ απολάμβανα οτιδήποτε παρέμπεπε σε μεζέ έστω και εάν έκανα ακροβατικά με το πιρούνι στο χέρι.



Το καλύτερο ήταν όταν με απορροφούσε η ομορφιά της φύσης , τα χρώματα και οι ήχοι της χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Αυτό το κενό δεν το άντεχε. Άρπαζε την φωτογραφική μηχανή και εξαφανιζόταν. Μετά επέμενε να μου δείχνει τις σαχλαμάρες που είχε αποτυπώσει.






Για μερικές ημέρες την ανάγκασα να διαβάσει ένα ανούσιο βιβλίο που μου είχαν δανείσει. Αυτό ούτε εγώ το ευχαριστήθηκα. Απορώ γιατί η Νάσιουτζικ πουλάει. Έβαλε και ένα πιασάρικο τίτλο στο ιλουστρασιόν εξώφυλλο … «Μύκονος μπλουζ» και γέμισε τις σελίδες με χαζομάρες. Άποψη και των δυό μας αυτή. Εκεί μόνο συμφωνήσαμε !

Το χειρότερό της ήταν το βράδυ. Όταν έκλεινα τα μάτια. Τότε της αρέσει να έρχεται και να με βασανίζει. Ήμουν όμως τόσο κουρασμένη από τον ήλιο και τη θάλασσα, τις βόλτες και τα παιχνίδια που της ξέφευγα. Ίππευα τα όνειρά μου και εκείνα σπλαχνικά με πήγαιναν σε τόπους μαγικούς, όλο χρώματα.
Τι έκανε εκείνη τις ώρες αυτές , δεν γνωρίζω. Κάθε πρωϊνό την ξανάβρισκα μέσα στα νεύρα, σκυθρωπή ενώ εγώ απολάμβανα το πρωϊνό μου και απανωτούς καφέδες.


Μια ημέρα περάσαμε έξω από ένα internet café.
Τι απόλαυση μου πρόσφερε !!!! Έλαμψαν τα μάτια της, με ικέτευε, μου έταζε…
Λίγο, μου έλεγε, μια ματιά μόνο… να δω τι κάνουν. Εγώ, όμως ήπια τον καφέ μου παρέα με τις βάρκες και τους γλάρους.




Τώρα επέστρεψε. Και εγώ φυσικά.



Μόλις βρέθηκε μπροστά στο «ρημάδι».... πάτησε το κουμπί…


Υ.Γ.Καλό Φθινόπωρο να έχουμε...και μην ακούσω τίποτα ακόμη για Χειμώνες.

Από Νοέμβρη αυτά :))))