Remember remember the 6th of December

Παρέλυσα αυτές τις ημέρες και εξαφανίστηκα.
Στον απόηχο των πορειών, των τηλεοπτικών πάνελ και του μελανιού της ευαισθησίας που χύθηκε όλες αυτές τις ημέρες, που βρισκόμαστε?

Πέρα από το θυμό, τη θλίψη , το σοκ και την πληθώρα των συναισθημάτων που μας κατέκλυσαν όλους?

Πέρα από τα ελάχιστα σωστά και τις άπειρες μπούρδες που ειπώθηκαν πάλι, καπηλευόμενοι τηλεοπτικά ένα θάνατο και ένα μετέπειτα …φαινόμενο….

Χειραγωγώντας για άλλη μια φορά, τον δρόμο της σκέψης, τους δρόμους των συναισθημάτων μας.
Παρεξήγηση ήταν …Εξοστρακισμός…
Παρεξήγηση βαφτίστηκε η εκτέλεση, η ανθρωποκτονία, η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον Επαμεινώνδα Κορκονέα.

Παρεξήγηση ήταν, αυτοάμυνα…βαφτίστηκε η ψυχοπαθολογική πράξη του ειδικού φρουρού. Το περιμέναμε να συμβεί είπαν κάποιοι. Τετράμηνη εκπαίδευση, γελώ με το εκπαίδευση, εκπαίδευση σε τι?

Το σώμα αυτό συστάθηκε για φρούρηση κτιρίων. Σιγά σιγά του δόθηκαν και άλλες αρμοδιότητες οι οποίες υπογράφηκαν , μέσα σε αυτά τα χρόνια και από τους πράσινους και από τους γαλάζιους. Όχι δεν θέλουμε να ενσωματωθούν στην Αστυνομία είπαν οι δε.
Συνέβη λοιπόν. Ευθύνες ? ναι !
Το είπαν και παράπλευρη απώλεια. Με εκνευρίζει αυτή η έκφραση . Αυτό το παρα- με εκνευρίζει. Οι άνθρωποι και οι ζωές τους είναι ύψιστη απώλεια, όχι παράπλευρη, αμελητέα, υπολογίσιμη σε ένα στατιστικό πόρισμα. Δεν αποτελούμε στατιστικά στοιχεία. Δεν είμαστε αριθμοί σε ένα χαρτί.

Που στεκόμαστε τώρα?

Στεκόμαστε πουθενά?
Όχι , τίποτα δεν θα φέρει αυτό το παιδί πίσω. Ούτε οι αναλύσεις, ούτε τα βαλιστικά πορίσματα , ούτε οι δίκες. Ναι φυσικά όλα αυτά λειτουργούν και πρέπει, σε ένα έννομο δημοκρατικό κράτος. Μόνο που η εμπιστοσύνη έχει χαθεί προ πολλού όχι μόνο στο έννομο, αλλά και στο δημοκρατικό.

Athens burn έγραψαν στους τοίχους.

Τους έβλεπα και είχα διχαστεί. Μαζί σας παιδία και εγώ από τον καναπέ….

Όχι ρε παιδιά μην καίτε, μην καταστρέφετε , δεν σας φταίνε οι άλλοι.

Μαζί σας και εγώ στους δρόμους , σας καταλαβαίνω.

Όχι ρε παιδιά τις βιβλιοθήκες , μην καίτε την γνώση. Μην καίτε τα ελάχιστα αρχιτεκτονικά κοσμήματα που δεν απαλλοτριώθηκαν ακόμη.

Ο θυμός μου παρέα με τον θυμό τους. Για τον θάνατο του Αλέξη. Για ένα μέλλον που φαντάζει ζοφερό και εκεί θα ζήσει και το δικό μου παιδί, για ένα παρόν ακρωτηριασμένο. Μαζί τους. Όχι βία παιδιά, φούσκωσαν οι καρδιές , ούρλιαξαν και τα έκαψαν όλα.

Αθώοι την πλήρωσαν.

Έτσι είναι αυτές οι ηλικίες. Ναι βέβαια, στους δρόμους έτρεχαν διαφορετικές ομάδες με διαφορετικά θέλω και συμφέροντα. Ειπώθηκαν πολλά εξ’ άλλου όλες αυτές τις ημέρες !

Κάψαμε το μέλλον τους , θα μας φάνε ζωντανούς τα παιδιά μας, είπε ο Σαββόπουλος.
Να χτίσουμε κάτι μέσα από όλο αυτό.

Δεν πάει άλλο.

Ο ξένος τύπος αναλύει και ξαναναλύει τα γεγονότα στην Ελλάδα. Φοβούνται μήπως παραδειγματιστούν οι νέες γενιές, τα νέα παιδιά των χωρών τους και ζήσουν τα ίδια.
Οι Γάλλοι δίνουν ποσοστό 42% σε αυτή την πιθανότητα. Μιλούν για ΕλληνοΙταλικοΙσπανικό τόξο δράσης που οδηγείται και εμπνέεται από σκληρούς αναρχικούς πυρήνες !!!!!
Αναλύσεις επί αναλύσεων.
Οι στόχοι της Παγκοσμιοποίησης όμως , είναι δεδομένοι και άτεγκτοι.
Είμαστε αναλώσιμοι.
Τα παιδιά μας είναι αναλώσιμα.
Το μέλλον μας είναι αναλώσιμο.

Αυτά τα περίεργα , μετέωρα, συγκεχυμένα Χριστούγεννα που έρχονται, ας αναρωτηθούμε όλοι. Σε τι κόσμο θέλουμε να ζούμε. Εμείς, τα μικρά γραναζάκια του συστήματος , τι μπορούμε να είμαστε αύριο, τώρα ?

Οι αξίες και τα ιδανικά που καθορίζουν τον άνθρωπο σταδιακά εξαφανίζονται.

Γίναμε εχθροί , ενώ είμαστε αδέλφια.

Σκύβουμε το κεφάλι και αποδεχόμαστε καταστάσεις αλλότριες.

Παραχωρούμε τις ελευθερίες μας, χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, γινόμαστε σκλάβοι χωρίς την χαρά της ζωής, χωρίς φωτεινά πρότυπα.
Παθητικοί δέκτες σε μια πραγματικότητα που σιχαινόμαστε.

Αποχαύνωση αγκαλιά με ένα τηλεκοντρόλ.

Ξυπνήσαμε τώρα?
Μας ξύπνησαν τα παιδιά μας?

Γιατί μόνο αυτά μπορούν, με όλη την καθαρή ματιά των ηλικιών τους, αμφισβητώντας , αντιδρώντας, απαιτώντας, τι πιά?…Τα αυτονόητα !!!!
Ξεκουνήθηκε ο χοντρός κώλος της συνείδησης από τον βαθουλωμένο καναπέ ή ακόμη?
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο πλατιά, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ψηλά?
Γιατί, γίναμε κουφοί στα λόγια τους.
Γιατί, γίναμε τυφλοί στις αδικίες.
Γιατί, γίναμε μουγκοί , αναίσθητοι ,χοντρόπετσοι, κοντόφθαλμοι και βολεμένοι.

Εκεί ανάμεσα σε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, Χριστουγεννιάτικα δέντρα και στολίδια, δώρα τυλιγμένα σε πολύχρωμες κορδέλες, αναμενόμενες ευχές, όμορφες ευχές, κόκκινα κραγιόν και βραδυνά παπούτσια, μαζί με το glitter των ημερών , που θα το ξαναπακετάρουμε για του χρόνου τέτοια εποχή, ας επανακαθορίσουμε το νόημα όχι μόνο αυτών των ημερών αλλά της ύπαρξής μας.
Για να έχει ένα νόημα αυτή η ύπαρξη. Να δικαιωθεί μέσα μας. Να μπορούμε στο μέλλον να τα κοιτάμε στα μάτια.
Τα μάτια των παιδιών γίνονται πολύ σκληρά όταν ρωτούν …. γιατί...
Και έχουν απόλυτο δίκιο.

Περίεργα και δύσκολα τα φετινά Χριστούγεννα. Πικρά.

Ας τα γλυκάνουμε όπως μπορούμε.

Κλείνω τα σχόλια γιατί θα λείπω. Λείπω εξ’ άλλου από τα blog καιρό τώρα. Είμαι σε μια κατάσταση "αφωνίας" από τις 6 του μήνα. Έτσι δεν μπαίνω στα blog σας.

Συχωρήστε με.
Εύχομαι σε όλους σας να είστε καλά.

Να έχετε πολλούς λόγους να χαμογελάτε αυτές τις ημέρες και να χαρείτε την αγάπη των δικών σας ανθρώπων.

Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας !!!!!!!!!

Υ.Γ. Μου μάθατε πολλά όλον αυτό το χρόνο και σας ευχαριστώ από την ψυχή μου :)