Ορειβασίες

Πως κατακτάς μια κορυφή ;
Μα, με μία φράση. «Εγώ, εκεί θα ανέβω».




Η 20χρονη ΄Ολια Κοντογιάννη και ο 18χρονος Γιώργος Ράϊος είναι οι νεώτεροι Έλληνες ορειβάτες που ανέβηκαν στα 6.962 μέτρα.
Τόπος : Ακονκάγκουα – Αργεντινή – Ν.Αμερική
Προπονητής : Νίκος Μαγγίτσης / η ψυχή τους

http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20080128&nid=7298595&sn=&spid=876




Πως νικάς τον θάνατο ;
Δεν τον νικάς. Απλώς μάχεσαι αξιοπρεπώς.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος υπέκυψε εχθές τα ξημερώματα μετά από την μάχη που έδωσε με την αρρώστια που έτρωγε το κορμί του.
Τόπος : Ψυχικό, κατοικία Αρχιεπισκόπου
Προπονητής : η ψυχή του

http://www.tanea.gr/ColumnCategory.aspx?d=20080129&nid=7315851&sn=&spid=876

Πως νικάς την επιθυμία ;
Δεν θέλεις να την νικήσεις.
Αφήνεσαι να νικηθείς έστω και στο παρά-πέντε.

Ο Rob Reiner σκηνοθετεί τον Jack Nicholson και τον Morgan Freeman σε μια ενδιαφέρουσα και ανάλαφρη ανάγνωση μιας τραγωδίας που αποδεικνύει ότι δεν είανι ποτέ πολύ αργά να ζήσεις τη ζωή στα άκρα …έως την κορυφή των Ιμαλαϊων.
Τόπος : Η ζωή
Προπονητής : η ψυχή τους

http://news.pathfinder.gr/culture/movies/453156.html

Πως κατακτάς την ψυχική ενότητα ;
Αφήνεις τα κομμάτια της ψυχής σου να γίνουν ένα στους δρόμους της μουσικής.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας ταξιδεύουν σε στίχους του δεύτερου, από 25 Ιανουαρίου.
Τόπος : Polis Theater, Πέτρου Ράλλη 18, τηλ. 210 3476316
Προπονητής : η ψυχή τους.

http://www.athinorama.gr/articles/default.aspx?i=1633&c=thema
http://www.polistheater.gr/Page.aspx?newsID=77&lang=gr

Δεν μπορείς να κατακτάς χωρίς να κατακτηθείς.

Θυμάσαι ;

Θυμάσαι?
Είμασταν παιδιά τότε.
Το πρώτο τσιγάρο, σαντρέ άφιλτρο. Ακόμη θυμάμαι τη γεύση του. Στην παιδική χαρά, κούνιες τις λέγαμε, πίσω από τo σχολείο, κάτω από τον Πλάτανο.
Τα θυμάσαι τα Πλατάνια ? Πανέμορφα δένδρα. Πλατιά σαν αγκαλιά, και δροσάτα. Ξαπλώναμε στη σκιά του, πάνω στις φτέρες τα απογεύματα και παρακολουθούσαμε τον χορό των βατραχιών στο ρυάκι. Το βουνό πίσω μας , έκρυβε όλους τους πόθους και τα μυστήρια της ζωής. Γι’ αυτά συζητούσαμε τότε. Τόσο σοβαρά. Βλέπεις στην εφηβεία όλα σοβαρά είναι. Δεν είναι όπως τώρα, που μεγαλώσαμε... γελοία.

Με είχε πιάσει βήχας, θυμάσαι, βήχας και γέλιο. Μα το περίπτερο εκεί δεν είχε κι’άλλα τσιγάρα. Όλοι αυτά κάπνιζαν και malboro.
Αλλά κι’ ο αέρας ήταν διαφορετικός εκεί? Όλο φρεσκάδα και αρώματα. Όχι όπως εδώ, τώρα, που βρωμοκοπά...

Όταν κατέβαινε από το βουνό η ομίχλη, γελούσαμε και παίζαμε σα παιδιά. Μα παιδιά είμασταν. Εμείς νομίζαμε ότι είχαμε μεγαλώσει. Βιαζόμασταν βλέπεις. Είχε τόσο ενδιαφέρον η ζωή των μεγάλων. Τόσα μυστήρια να λύσουμε. Τόσο άγνωστο που περίμενε εμάς να το ανακαλύψουμε.
Πάρε με ένα τηλέφωνο να σε ρωτήσω. Να σε ρωτήσω τι ανακάλυψες τόσα χρόνια. Να σε ρωτήσω αν τουλάχιστον σε ανακάλυψες.

Θυμάσαι που παίζαμε τα φαντάσματα?
Ορμούσαμε μέσα από τις ομίχλες και τρομάζαμε ο ένας τον άλλο.
Ήταν και εκείνος εκεί, κάποιο καλοκαίρι. Λίγο μεγαλύτερος, όχι πολύ. Για εμάς όμως τότε ήταν ο μεγάλος ξάδελφος.
Του είπες γειά? Έφυγε ξέρεις πριν λίγες ημέρες. Την ημέρα που ήρθε σ’ αυτή τη ζωή, εκείνη διάλεξε να φύγει. Στο ίδιο μέρος. Το αγαπημένο. Με τις γνωστές τις μυρωδιές.
Μα εκεί ήσουν. Σε είδα. Τι λέω…

Θυμάσαι?
Τότε που όλοι με ένα σακίδιο στη πλάτη ανεβαίναμε για την κορφή του βουνού. Μας είχε πιαστεί η ανάσα από τον ανήφορο. Στήσαμε και σημαία. Και μετά ξαπλώσαμε κάτω από τα έλατα και η γη μας δέχθηκε απαλή και γεμάτη τραγούδι. Όμορφη μέρα εκείνη. Κάπου έχω κάτι φωτογραφίες. Θα έχουν κιτρινίσει τώρα.

Αναρωτιέμαι τι του έλεγε μιάμιση ώρα η γυναίκα του. Τι του ψυθίριζε στο αυτί. Είχε και παύσεις σα να άκουγε. Είχε αργήσει και ο παπάς. Τι να έλεγαν άραγε?

Θυμάσαι τότε που κάναμε τσουλήθρα στη πλαγιά με το κοκκινόχωμα? Τι γέλια !!!
Γυρίσαμε όλοι μέσα στο χώμα. Παλιό το σπίτι. Δεν είχε ανέσεις.
Α!!! έχεις άδικο, το μπάνιο στη σκάφη είναι παρακαταθήκη . Μοναδικό βίωμα. Ήταν υπέροχη ημέρα. Και μετά θυμάσαι, φάγαμε ψωμί ζυμωτό από τον φούρνο δίπλα, ψωμί από κτιστό φούρνο με ξύλα. Και φέτα. Έχεις ξαναφάει τέτοιο ψωμί? Μόνο εκεί γευτήκαμε την γεύση των προγόνων μας...

Μα που είσαι?
Πάρε με ένα τηλέφωνο να πάμε να πιούμε ένα κρασί να τα πούμε.
Σε πεθύμησα αδελφέ μου...
Γιατί χανόμαστε έτσι στους κύκλους της ζωής…?

Προσεχώς ...

Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιομώσει μ΄ έργα μεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας.


Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουκράζεται στον αγέρα· κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες· και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.


Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - ΑΣΚΗΤΙΚΗ

Ρόρρης στη Μέδουσα

Μπλέ Αλεξάνδρα - εκτίθεται

(ο πίνακας που θα ήθελα να αγοράσω).

Κατέβηκα τα σκαλοπάτια της Αίθουσας Τέχνης Μέδουσα, στη Ξενοκράτους 7 στο Κολωνάκι.
Ημιυπόγειο.
Χώρος μικρός. Που πλατύνεται όμως , ξεφεύγει και εισχωρεί στο εργαστήριο του Γιώργου Ρόρρη, μέσα από τους πίνακες του.
Γυναίκες.
Γυναικεία κορμιά, χωρίς κανένα ίχνος κοινωνικής ένδειξης πάνω τους.
Γυναικεία κορμιά γυμνά, τοποθετημένα μέσα σε ένα τραχύ περιβάλλον, με ξεφτισμένους και απροσδιορίστου χρώματος τοίχους, φθαρμένα έπιπλα, παλιά, πατώματα πολυκαιρισμένα.
Γυναίκες φθαρτές, απαλές, πλήρως εκτιθέμενες στο βλέμμα , μαλακές, οικείες, τρωτές, ατελείς, ρευστές.
Συνομιλούν με τον θεατή, μέσα από τα εκφραστικά μέσα του Ρόρρη, μέσα από την δύναμη του ρεαλιστικού χρωστήρα του.
Είναι σαν να σε αγγίζουν, ή να σε αφήνουν να τις αγγίξεις, άνθρωπος με άνθρωπο, έτσι απλά.

(αυτοπροσωπογραφία)

Γεννημένος το 1963 στον Κοσμά Κυνουρίας, μαθητής του Π.Τέτση και τον Γ.Βαλαβανιδη, με προσωπικές διακρίσεις τώρα πιά, χαμογελαστός, απλός, ευγενής, απαλός και αυτός , ανθρώπινος.

Τα ανθρώπινα πράγματα είναι μαλακά. Έτσι τουλάχιστον τα έχω μέσα μου.
Οι ανθρώπινες γυναίκες είναι μαλακές κι’ ας έχουν σκληρό βλέμμα.
Και αυτή, ήταν η δική μου αίσθηση.

Η ΄Εκθεση διαρκεί έως τις 19 Ιανουαρίου.
τηλ. Αίθουσας Τέχνης Μέδουσα : 210 7244552

http://www.medusaartgallery.com/home.html

Ενδεικτικά έργα από παλαιότερες δουλειές του.

Ερχομός

Κούρνιασε στην άκρη του βράχου, αγκαλιάζοντας σφιχτά τα γόνατά του.
Οι σκέψεις του παράβγαιναν τα σύννεφα σε γρηγοράδα.
«Το δένδρο θέλει την ησυχία του, αλλά ο άνεμος δεν το αφήνει»
Τον ταλαιπωρούσε αυτή η παλιά κινέζικη παροιμία από τότε που την συνάντησε.
…δεν το αφήνει…. μονολόγησε και πέταξε μια πέτρα κάτω στα κύματα που έσκαγαν στα βράχια.

Είδε το πλοίο να έρχεται, πριν αυτό να τον δεί.
Χρόνια είχε να δεί πλοίο σε εκείνη την ακτή.
Κουτρουβαλώντας έτρεξε μαζί με τις πέτρες που τρέχαν κι’αυτές μαζί του, να φτάσει την άμμο, το κυμα.

«Έλα» του είπε ο καπετάνιος, και η ματιά του σκάλωσε.
«Έλα , μα μόνο με ένα όρο».
«Μόνο αν έχεις φόβο στη καρδιά, μόνο αν φοβάσαι.»
«Φοβάμαι…» είπε και έκανε ένα βήμα μπροστά.

Αφιερωμένο.

Το νερό δεν αντιστέκεται

"Το νερό δεν αντιστέκεται.

Το νερό ρέει.

Όταν βυθίζεις το χέρι σου μέσα του, το μόνο που νιώθεις είν' ένα χάδι.

Το νερό δεν είναι στέρεος τοίχος και δεν σε σταματάει.

Όμως πηγαίνεις όπου θέλει να πάει και τίποτα στο τέλος δεν μπορεί να του αντισταθεί.

Το νερό είναι υπομονετικό.

Το νερό που στάζει μπορεί να σκάψει ένα βράχο.

Να το θυμάσει αυτό.

Να θυμάσαι πως είσαι σε μεγάλο ποσοστό φτιαγμένος από νερό.

Αν δεν μπορείς να υπερνικήσεις ένα εμπόδιο, παράκαμψέ το.

Κάνε αυτό που κάνει το νερό."

Απόσπασμα από το "Πηλενοπιάδα" της Μάργκαρετ Άτγουντ