το μαχαίρι

Η σιωπή στο δάσος την τύλιξε.

Πηχτή.

Tα δάση δεν είναι ποτέ σιωπηλά.

Η ζωή έχει φωνές ποικίλες. Αλλά , τώρα σιωπή.

Είναι περίεργος ο ήχος της σιωπής. Αυτή η απουσία της παρουσίας.
Τρόμαξε και τύλιξε πιο σφικτά τον μανδύα γύρω της.

Προσπάθησε να γίνει ένα με τον κορμό του δένδρου. Να μην την φτάνουν οι αχτίνες του φεγγαριού. Να γίνει κι’ αυτή κούτσουρο. Ένα με το δάσος που είχε χαθεί μέσα του.
Χάϊδεψε το μαχαίρι που είχε πάντα δεμένο στον μηρό.

Αυτό τουλάχιστον ήταν φίλος που ποτέ δεν πρόδωσε.

Ένα αίσθημα ανακούφισης την πλημμύρισε γράφοντας μια σκιά χαμόγελου στα χείλη.

Cut

Τα φώτα άναψαν, οι κάμερες έσβησαν και οι θόρυβοι, οι κινήσεις, τα λόγια, με βία γέμισαν το studio.
Πως ήμουν ?
Τέλεια γλυκιά μου. Όπως πάντα τέλεια.
Χάϊδεψε το μαχαίρι απαλά χαμογελώντας.
Σήμερα, σήμερα θα σου δώσω αυτό που θέλεις.
Τη νύχτα.

Ακούω Metallica "The Unforgiven II"

http://www.youtube.com/watch?v=LihCeR-DoNs&feature=related

Η φωτό είναι του Luis Royo

http://www.luisroyo.com/