Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Α-ορατη



Αόρατη κι’ αν είμαι
Υπάρχω πίσω από τις κουρτίνες του κόσμου
Στο στερέωμα ύπταμαι
Αναπνέω και αφουγκράζομαι
Το τίποτα
Εισχωρώ μέσα από τις ρωγμές του τοίχου
Γίνομαι ένα με τη φωτιά
Και πυρπολώ τα όνειρά μου
Φεύγω
Ανοίγομαι στο άπειρο
Και το άπειρο είμαι εγώ
Αόρατη
Σαν όνειρο καλοκαιριάτικου μεσημεριού
Μεσ’ την αχλύ της σκόνης
Σηκώνομαι και θεριεύω αγριεμένη
Κόκκινη
Μια αόρατη κόκκινη
Ουρλιάζω
Στα βάθη των ωκεανών χορεύοντας
Με τις γοργόνες-αδελφές
Ουρλιάζοντας χορεύω
Τους χορούς του Διονύσου
Στα ελάτινα δάση
Γελώ
Γελώ
Γελώ
Μ’ αόρατο γέλιο
Αόρατη και ορατή ταυτόχρονα
Στους χρόνους του κόσμου
Ονειρεύομαι
Μια ξαστεριά πύρινη και εκωφαντική
Υπάρχω εκεί


Ορατή κι’ αν είμαι
Φεύγω
Μεσ’ από τα λόγια
Και τα χαμόγελα
Ξεφεύγω
Και περπατώ
μέσα στην ασφυξία του πλήθους
βαριέμαι
φρικτά
αυτά που έρπουν
αυτά που υπόγεια αναπνέουν
αυτά που ψηλά στέκονται
σε ξύλινα ποδάρια
Ακροβατώ
Στη μοίρας το σχοινί δεμένη
Με πιρουέτες διασκεδάζω
Αυτούς που αόρατοι σκέφτονται
Τη μοίρα του κόσμου
Του κόσμου μας
Σχεδιάζουν ερήμην υμών
Αόρατοι γι’ αυτούς
Ορατοί για ποιους
Ορατή
Τρωτή
Βατή
Με το ήλιο στεφάνι στα μαλλιά μου
Γελώ
Γελώ
Γελώ
Μ’ ορατό γέλιο
Ορατή και αόρατη ταυτόχρονα
Στον κόσμο του χρόνου
Ονειρεύομαι
Μια ξαστεριά πύρινη και εκωφαντική
Υπάρχω εκεί

6 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"....βαριέμαι
φρικτά
αυτά που έρπουν
αυτά που υπόγεια αναπνέουν
αυτά που ψηλά στέκονται
σε ξύλινα ποδάρια...."

Να υπάρχεις στην ξαστεριά που σε κάνει να γελάς, με τον ήλιο καρφωμένο στα μαλλιά.

Εκεί να μείνεις...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Βασιλική Ν. είπε...

Μάτια μου,
είσαι φωτιά που εκτοξεύεται στο σύμπαν κι αν είσαι ορατή μάλλον σε βλέπουν λίγοι κι όταν είσαι αόρατη... σε βλέπω εγώ...

Καλό Σαββατοκύριακο μ' έν αφιλί, γλυκό φιλί...

mrs Smith είπε...

γλάρε μου
Ήρθες με αρώματα θαλασσινά που τόσο μου λείπουν...

Εκεί λέω και εγώ να μείνω.
Αλλά είναι φορές που χάνομαι στον αντίποδα.:)


βασιλική μου
Τι να πω εγώ τώρα...

Έτσι δεν είμαστε όλοι? Ορατοί και ταυτόχρονα αόρατοι?
Αλλά εδώ μπαίνει και ένα ερώτημα, τι πραγματικά αφήνουμε να βγεί έξω από τις κλειστές τις πόρτες μας και πόσο.
Το ζητούμενο? Να μπορέσει κάποιος να δεί το όλον, να θελήσουμε να τον αφήσουμε να το δεί, να το ψάξει και λίγο. Και όταν το δεί, να μην το τσαλαπατήσει.
Οπότε...σε ευχαριστώ...

Σου το έστειλα το φιλί. Το πήρες?

Mr.Di είπε...

..ορατός όπως όλοι γύρω μου, που γελούν, που μιλούν, που χορεύουν, που τραγουδούν, που χαίρονται, ερωτεύονται, λυπούνται, κλαίνε, παρακαλούν, πληγώνουν, ονειρεύονται, ζουν και πεθαίνουν, αλλά αόρατος όπως το ίδιο το φως που με κάνει ορατό

mrs Smith είπε...

mr.di
Μένω στο θετικό.
Το φως διαΛύει τα σκοτάδια.
Είναι νόμος.
Και είναι και επιλογή.

Ανώνυμος είπε...

ΑΜΑ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ...
ΦΤΑΝΕΙ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΝΑ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΜΑΣ.
ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ 3 ΦΟΡΕΣ ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΑΜΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΣΟΥ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ...
ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΦΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΙΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΜΕΛΩΔΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΚΟΡΠΙΣΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.
ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ ΝΑ ΧΑΝΕΣΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΓΚΡΙΖΕΣ ΠΥΛΕΣ...
ΕΧΩ ΗΔΗ ΕΤΟΙΜΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ...

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ. ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΟΥ...ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΚΗ

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
hartshorn87@hotmail.com