Θυμάσαι ;

Θυμάσαι?
Είμασταν παιδιά τότε.
Το πρώτο τσιγάρο, σαντρέ άφιλτρο. Ακόμη θυμάμαι τη γεύση του. Στην παιδική χαρά, κούνιες τις λέγαμε, πίσω από τo σχολείο, κάτω από τον Πλάτανο.
Τα θυμάσαι τα Πλατάνια ? Πανέμορφα δένδρα. Πλατιά σαν αγκαλιά, και δροσάτα. Ξαπλώναμε στη σκιά του, πάνω στις φτέρες τα απογεύματα και παρακολουθούσαμε τον χορό των βατραχιών στο ρυάκι. Το βουνό πίσω μας , έκρυβε όλους τους πόθους και τα μυστήρια της ζωής. Γι’ αυτά συζητούσαμε τότε. Τόσο σοβαρά. Βλέπεις στην εφηβεία όλα σοβαρά είναι. Δεν είναι όπως τώρα, που μεγαλώσαμε... γελοία.

Με είχε πιάσει βήχας, θυμάσαι, βήχας και γέλιο. Μα το περίπτερο εκεί δεν είχε κι’άλλα τσιγάρα. Όλοι αυτά κάπνιζαν και malboro.
Αλλά κι’ ο αέρας ήταν διαφορετικός εκεί? Όλο φρεσκάδα και αρώματα. Όχι όπως εδώ, τώρα, που βρωμοκοπά...

Όταν κατέβαινε από το βουνό η ομίχλη, γελούσαμε και παίζαμε σα παιδιά. Μα παιδιά είμασταν. Εμείς νομίζαμε ότι είχαμε μεγαλώσει. Βιαζόμασταν βλέπεις. Είχε τόσο ενδιαφέρον η ζωή των μεγάλων. Τόσα μυστήρια να λύσουμε. Τόσο άγνωστο που περίμενε εμάς να το ανακαλύψουμε.
Πάρε με ένα τηλέφωνο να σε ρωτήσω. Να σε ρωτήσω τι ανακάλυψες τόσα χρόνια. Να σε ρωτήσω αν τουλάχιστον σε ανακάλυψες.

Θυμάσαι που παίζαμε τα φαντάσματα?
Ορμούσαμε μέσα από τις ομίχλες και τρομάζαμε ο ένας τον άλλο.
Ήταν και εκείνος εκεί, κάποιο καλοκαίρι. Λίγο μεγαλύτερος, όχι πολύ. Για εμάς όμως τότε ήταν ο μεγάλος ξάδελφος.
Του είπες γειά? Έφυγε ξέρεις πριν λίγες ημέρες. Την ημέρα που ήρθε σ’ αυτή τη ζωή, εκείνη διάλεξε να φύγει. Στο ίδιο μέρος. Το αγαπημένο. Με τις γνωστές τις μυρωδιές.
Μα εκεί ήσουν. Σε είδα. Τι λέω…

Θυμάσαι?
Τότε που όλοι με ένα σακίδιο στη πλάτη ανεβαίναμε για την κορφή του βουνού. Μας είχε πιαστεί η ανάσα από τον ανήφορο. Στήσαμε και σημαία. Και μετά ξαπλώσαμε κάτω από τα έλατα και η γη μας δέχθηκε απαλή και γεμάτη τραγούδι. Όμορφη μέρα εκείνη. Κάπου έχω κάτι φωτογραφίες. Θα έχουν κιτρινίσει τώρα.

Αναρωτιέμαι τι του έλεγε μιάμιση ώρα η γυναίκα του. Τι του ψυθίριζε στο αυτί. Είχε και παύσεις σα να άκουγε. Είχε αργήσει και ο παπάς. Τι να έλεγαν άραγε?

Θυμάσαι τότε που κάναμε τσουλήθρα στη πλαγιά με το κοκκινόχωμα? Τι γέλια !!!
Γυρίσαμε όλοι μέσα στο χώμα. Παλιό το σπίτι. Δεν είχε ανέσεις.
Α!!! έχεις άδικο, το μπάνιο στη σκάφη είναι παρακαταθήκη . Μοναδικό βίωμα. Ήταν υπέροχη ημέρα. Και μετά θυμάσαι, φάγαμε ψωμί ζυμωτό από τον φούρνο δίπλα, ψωμί από κτιστό φούρνο με ξύλα. Και φέτα. Έχεις ξαναφάει τέτοιο ψωμί? Μόνο εκεί γευτήκαμε την γεύση των προγόνων μας...

Μα που είσαι?
Πάρε με ένα τηλέφωνο να πάμε να πιούμε ένα κρασί να τα πούμε.
Σε πεθύμησα αδελφέ μου...
Γιατί χανόμαστε έτσι στους κύκλους της ζωής…?