Αμφιλύκη

Σήκωσε τη φούστα κι’ ανέβηκε τα σκαλιά , τρεχάλα.
- Ήρθε μάνα, ήρθε .
- Ποιος παιδί μου ;
- Ο Νικήτας μάνα. Είδα το πλοίο από μακρυά.
- Ντύσου, μη σε δεί έτσι αναμαλλιασμένη.

Πλύθηκε στα γρήγορα, χτενίστηκε, έβαλε και το κοκαλάκι από ταρταρούγα που της είχε κάνει δώρο, το φόρεμα με τα κόκκινα λουλούδια.
Μιαν άνοιξη έγινε , να του δωριστεί για το καλώς ήρθες.

Το πλοίο άραξε. Φωνές , χαμόγελα από την προβλήτα.
Φωνές και χέρια και κορμιά ν’ ανεμίζουν πάνω στη σκάλα.

Ήρθε και η ώρα του Νικήτα να φανεί.
Μα ανάμεσα στις αγκαλιές, τα κιβώτια, τις βαλίτσες, δεν φαινόταν.
Ορθάνοικτα τα μάτια της, να μετράνε τα κεφάλια.
Στις μύτες των ποδιών η ψυχή της.

-Μάρω…
Η φωνή του καθισμένη σε ένα καροτσάκι. Aναπηρικό.
Άδειο το παντελόνι από τα γόνατα και κάτω.
-Ήρθα Μάρω…

"Αμφιλύκη
Το ημίφως κατά την αυγή (λυκαυγές) ή κατά τη δύση του ηλίου (λυκόφως).

Πρόκειται για την αρχ. αμφιλύκη (κατά παράλειψη του ουσιαστικού νύξ = νύχτα) < αμφί (= κατ’αμφότερα τα μέρη, εκατέρωθεν, πέριξ) + *λύκη (απαρχαιωμένη λέξη, που επιβιώνει κυρίως στα σύνθετα) = πρωινό φως, χάραμα. Για τη σημασία του συνθέτου ο Ιω. Σταματάκος σημειώνει: κατά το αμφί δείλην δύναται και το αμφιλύκη να νοηθή ως αμφί την λύκην. Το δεύτερο συνθετικό της λέξης προέρχεται από Ι.Ε. ρίζα *leuk- (= φωτεινός, λαμπρός) Από την ίδια ρίζα ο λευκός και ο λύχνος (= το λυχνάρι) και τα λατινικά luna (-ae = σελήνη) και lux (-cis = φως)." http://www.asprilexi.com/