Θυμάσαι ?
Ήσουν μικρούλης τότε, πώς να θυμάσαι. Ο κόσμος σου ήταν γεμάτος από ήρωες. Έζωνες και εσύ τα σπαθιά σου και πολεμούσες με τους δράκους. Αυτοί που έβγαζαν φωτιά από το στόμα ήταν οι αγαπημένοι σου. Οι πιο τρομακτικοί. Με αυτούς τα έβαζες και τους νικούσες όλους.
Ήσουν μικρούλης τότε, πώς να θυμάσαι. Ο κόσμος σου ήταν γεμάτος από ήρωες. Έζωνες και εσύ τα σπαθιά σου και πολεμούσες με τους δράκους. Αυτοί που έβγαζαν φωτιά από το στόμα ήταν οι αγαπημένοι σου. Οι πιο τρομακτικοί. Με αυτούς τα έβαζες και τους νικούσες όλους.
Θυμάσαι, τότε που έπαιρνα και εγώ το σπαθί και σε ακολουθούσα στους δρόμους του μυαλού σου? Ποτέ δεν μας σταμάτησαν τα μαγεμένα δάση. Ούτε η σκοτεινιά. Ήμασταν ατρόμητοι τότε.
Θυμάσαι το κάστρο? Εκείνο με τον γίγαντα. Ήταν δύσκολη μάχη. Την κερδίσαμε όμως και είχαμε γελάσει. Πόσο είχαμε γελάσει !
Μετά ήπιαμε παγωμένη βυσσινάδα. Ήταν Αύγουστος θυμάσαι? Έτρεχε η βυσσινάδα πάνω στα ρούχα, αλλά δεν μας ένοιαζε. Εμείς είχαμε σκοτώσει τον γίγαντα και όλους τους δράκους και όλα τα θεριά.
Ήμασταν ατρόμητοι τότε.
Ήμασταν ατρόμητοι τότε.
Σε είχα πάρει από το χέρι, θυμάσαι ? Που έτρεχε το αίμα από τα γόνατά σου. Είχαμε δύσκολη μάχη εκείνη την ημέρα. Και μάτωσες.
Μην φοβάσαι σου είπα. Περνάει.
Δεν σου μίλησα για τον πόνο. Ούτε για την ουλή.
Τι νόημα θα είχε? Θα τα μάθαινες μόνος σου.
Εγώ δεν ήθελα να κλαίς . Ούτε να πονάς ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα . Σε χάϊδευα και σου μιλούσα ψιθυριστά. Όλο μια λέξη. Περνάει.
Από τότε έδωσες πολλές μάχες . Κάθε ουλή και μία ιστορία αμίλητη.
Οι κόσμοι σου άλλαξαν στο κύλισμα του χρόνου. Το σπαθί το έθαψες στον κήπο. Φύτεψες και μια τριανταφυλλιά. Ποτέ δεν κόψαμε ούτε ένα τριαντάφυλλο από αυτήν. Ματώνανε τα δάκτυλα από τα αγκάθια.
Την λατρεύω μου είπες μια ημέρα. Μόνο που φοβήθηκα το βλέμμα σου. Δεν σου το είπα. Τώρα πιά δεν έχει σημασία. Δεν μιλάμε πιά για τριαντάφυλλα, ούτε για δράκους. Στην ουσία, σπάνια μιλάμε πιά.
Ξέρεις , αυτά τα λόγια, τα άλλα, που δένουν τις ψυχές.
Ξέρεις , αυτά τα λόγια, τα άλλα, που δένουν τις ψυχές.
Θυμάσαι την ημέρα που μου έδειξες ένα φιαλίδιο?.
Έχει το αίμα του μέσα, μου είπες.
Σε κοίταξα.
Ναι. Έχει το αίμα του δράκου.
Έχει το αίμα του μέσα, μου είπες.
Σε κοίταξα.
Ναι. Έχει το αίμα του δράκου.
Φοβάμαι να σε ρωτήσω. Φοβάμαι μη μου πεις ότι σου είπα ψέματα.
Ξέρεις, ψέματα σου είχα πεί.
Δεν περνάει.
Ακούω Χ Ray Dog
Ζωγράφος ο BORIS
.jpg)
15 σχόλια:
όμορφο...μα λυπημένο...
Δεν περνάει, αλλά ξεχνιέται... κι αν έχει αγκάθια η τριανταφυλλιά, έχει και όλα το άρωμα του πόνου... κι αν είπαμε ψέμματα πολλά, ίσως κι αυτά με τον τρόπο τους μας οδηγήσαν στην αλήθεια...
Πολύ όμορφο, τρυφερό και εσύ.
Τα ίδια μου φαίνεται θα γράψω και εγώ στο γιό μου σε μερικά χρόνια...
Μεγάλες αλήθειες, με νοσταλγία, με παράπονο και τις έγραψες πολύ όμορφα!
Καλό απόγευμα!
Μεγαλες αληθειες τολμας!
μπραβο...
την καλησπερα μου
Τι καλά που το έγραψες, συγκινητικό και πονεμένο.
Οποτε βρίσκω κενό θα μπαίνω να τα λεμε.
"Όλο μια λέξη. Περνάει." και η ανατροπή της.
και τα δυό παρόντα-ανάλογα απο πού ο πόνος.και για όσα είναι πρόλογος για βλάστηση και σ' όσα υφαίνουν κενά.
δύσκολο να εξηγηθεί πώς ν΄ανεβείς χωρίς φτερά στον ουρανό,δύσκολο να παραδεχτείς βυθούς.
πολύ όμορφο κείμενο-συναίσθημα
(το καλώς ήρθες στο είπα ε; και να μη το είπα,το σκεφτόμουν :-)
Περνάει? Όχι δεν περνάει.
Την καληνύχτα μου.
cook
H λύπη συνήθως μας παίρνει από το χέρι και μας ξαναβγάζει στο φως.
Παράξενοι νόμοι...
Όμως αισιόδοξο είναι.
Παραδοχή !
Άλλο ένα σκαλοπάτι που ανεβήκαμε...έστω και εάν το ένα πόδι πατά ακόμη...
Τι μαγειρεύεις σήμερα?
βασιλική ν.
Φως και σκοτάδι.
Έτσι είναι. Εμείς παραπατάμε ανάμεσα στις σκιές του νού και της ψυχής, ψάχνοντας ο καθένας για το δικό του δισκοπότηρο :)
Πολλά φιλιά φωτεινό μου πλάσμα :)))
radio marconi
To έγραψα για τον αδελφό μου...εάν αυτό εννοείς...
Δεν ξέρεις πως να μιλήσεις για τον πόνο. Ποτέ δεν μπορείς να νοιώσεις αυτόν, του άλλου. Πως βιώνεται. Μόνο τον δικό μας μπορούμε.
Είναι εύκολο να μιλήσεις για ένα ματωμένο γόνατο. Πως να μιλήσεις όμως σε κάποιον για τον πόνο της ψυχής του?
Όλοι μας έχουμε τους προσωπικούς, εσωτερικούς μας κύκλους. Τους λαβυρίνθους μας, με ένα μινώταυρο να παραφυλά...
Καλό πρωϊνό να έχεις :)))))
Λόγια faraona μου. Λόγια...
Δεν μου αξίζει το μπράβο.
Η θεωρία πρέπει να παντρεύεται με την πράξη, έστω να συζεί :)))
Δεν μου αρκεί να κυττώ στους καθρέφτες του μυαλού μου, ούτε σε μάτια καθρέφτες. Ακόμη και ο ποσοτικός προσδιορισμός του "αρκετά" μου ξεφεύγει...
Απλώς πορεύομαι :)
Καλώς ήρθες :)))) και καλή σου ημέρα.
betty
Να βρίσκεις κενό, να το γεμίζουμε..
Ήδη μου λείπουν τα αστροταξίδια σου :)
Αλλά...εσύ ξέρεις...
Πολλά φιλια :)
ερμία
"δύσκολο να εξηγηθεί πώς ν΄ανεβείς χωρίς φτερά στον ουρανό,δύσκολο να παραδεχτείς βυθούς".
Τι να πω τώρα εγώ...:)
Τα είπες όλα, τόσο ποιητικά !!!
Με νοιώθεις!
Καλώς ξαναβρεθήκαμε :)
σπίθα
Γνωρίζεις και εσύ λοιπόν...
Ίσως να έχεις πεί και κάποια φορά στον εαυτό σου, "όχι, αυτό δεν ήταν απαραίτητο να το μάθω. Δεν τη θέλω αυτή τη γνώση".
Αλλά οι ποταμοί δεν γυρνούν πίσω...
Είπαμε όμως. Αισιόδοξο είναι! Ότιδήποτε μη στάσιμο...
Καλώς ήρθες :)
Την καλημέρα μου.
Περνάει μωρέ και κάνει και καλό :)
Πάντα και μόνο καλό κάνει.
Δεν περνά αν κάνει κανείς πως δεν βλέπει το δράκο,
τότε μπορεί η γρατσουνιά να μολυνθεί,
να γίνει κακή συνήθεια,
να καθορίσει μια ζωή.
Αν σταθείς όμως όπως τότε,
μπροστά στο δράκο και τον κοιτάξεις κατάματα,
τότε θα καταλάβεις πως αυτός είναι αδύναμος,
να αντισταθεί στη δύναμη της πνοής σου,
θα σκορπίσει στους πέντε ανέμους,
καμωμένος από αυταπάτη και άνθρακα,
γιατί ο ρόλος του είναι να κρύβει τη λάμψη,
του διαμαντιού τις κάθε ψυχής.
Περνάει.
κωνσταντίνε
Όμορφη η άποψή σου.
Αισιόδοξη και δυνατή!
"Αν σταθείς όμως όπως τότε,
μπροστά στο δράκο και τον κοιτάξεις κατάματα.."
Όπως τότε, τότε που είχαμε άγνοια κινδύνου, που το ρίσκο που πέρναμε ήταν ένα ματωμένο γόνατο, που ζούσαμε την κάθε ημέρα βαθιά, που το αύριο ήταν μια λαμπρή σφαίρα...
Πιστεύω στην σοφία των παιδιών. Την έχω δει, και την σέβομαι.
Μετά όμως έρχεται και μας κυβερνά ο φόβος.
Από που τρυπώνει...Πως κτίζει το κάστρο του...δεν γνωρίζουμε.
Και έτσι καταλήγουμε πολλά να μην κυττάμε κατάματα.
Ούτε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Πορευόμαστε σε επίπλαστες πραγματικότητες και ψάχνουμε τις ισορροπίες μας όχι με το δικό μας "μέτρο" αλλά με εκείνο των άλλων.
Κοπαδιαστά.
Θέλει δύναμη ν' ανέβεις αυτά τα σκαλοπάτια και να κυττάξεις από ψηλά.
Αλλάζει η οπτική, ακόμη και το ύψος σε αλλάζει. Αλλοιώς τα μετράς.
Και ναι , ίσως , να συνεχίσεις πια το ανέβασμα με χαμόγελο :)
Υποθέτω ότι πρέπει να χαίρομαι για εσένα :)
Καλώς ήρθες και καλή σου ημέρα .
Καλημέρα και από εδώ
Αν πιστεύεις στη σοφία των παιδιών τότε πιστεύεις γενικά στη σοφία γιατί το παιδί είναι πάντα μέσα μας ,το ίδιο και οι ιδιότητες του στο ακέραιο.
Τα υπόλοιπα είναι απλά σκόνη που κατακάθισε με τον καιρό.
Θέλει δύναμη ναι,δύναμη να ξανακερδίσουμε το κληρονομικό μας δικαίωμα.
Το μυστικό βρίσκεται στη λέξη δικαίωμα,πως θα το ασκήσει ο κάθε ένας είναι προσωπική του υπόθεση.
Φυσικά να, χαίρεσαι!Γενικότερα...για μένα θα ήταν ιδιαίτερη τιμή. :)
Valejo, ε;
Μου άρεσε από τότε που ήμουν 17.
Ηρωικές εικόνες, ηρωικά κείμενα, μερικές φορές το συναίσθημα πονάει με την έντασή του κι όχι επειδή ξεπηδάει από κάτι "κακό".
Γι' αυτό και προτιμάμε την επίπεδη και αναίσθητη πεζή καθημερινότητα, όπου όλα είναι άχρωμα και ελεγχόμενα.
Καλημέρες :)
κωνσταντίνε εάν μιλάς για το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή που ο καθένας μας έχει ονειρευτεί, είναι πανανθρώπινο αίτημα, και καίει στις εποχές που ζούμε.
Μεγάλο θέμα...
Το κληρονομικό δικαίωμα, χρειάζεται μια αποσαφήνιση εννοιολογική , έτσι για να γνωρίζουμε γιατί μιλάμε...
Ενίοτε κάθεται στο βάθρο του εγωϊσμού και αυτό θέλει προσοχή...
Άσε που τα προσωπικά δικαιώματα εμπλέκονται με των άλλων και μπορεί και να συγκρουστούν...
Ουφ!
Και ναι χαιρομαι!
Μου φαίνεται ότι στο σκαλοπάτι που κατάφερες να ανέβεις πατάς γερά :)
Και τώρα πιά σου εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο :)
sadmanivo
Έχω ακόμη τις κάρτες με θέματά του που μάζευα ως έφηβη !
(εδώ υπάρχει ένας κρυμένος ενθουσιασμός...που βρέθηκε και άλλος με τα ίδια γούστα...:)
Και μετά ήρθε η επιστημονική φαντασία. Μάλλον αναπόφευκτο :)))
Αυτό ακριβώς το άχρωμο και κυρίως το ελεγχόμενο είναι που πολλούς μας ενοχλεί, μας θυμώνει ίσως.
Δεν ταιριάζουν αυτά στην ανθρώπινη φύση. Δεν ταιριάζουν στην φύση γενικότερα.
Αποτελεί διαστρέβλωση.
Η βίωση του συναισθήματος ακόμη και εάν περιέχει πόνο, είναι σημάδι ζωής...
Στο κάτω-κάτω δεν θα είχε νόημα να συζητάμε για το φώς εάν δεν υπήρχε το αντίθετό του.
Μερικές φορές σκέφτομαι εάν ο πλανήτης μας είχε περισσότερους ήλιους, με τέτοιον τρόπο που να έχει πάντα φως, ποιά θα ήταν τα θρησκευτικά συστήματα που θα είχαν αναπτυχθεί?
Ξέφυγα εντελώς...χα χα χα χα χα
Θα τα πούμε από Δευτέρα.
Να περνάς καλά :)
Μα πάντα αυτο δεν θέλουμε;;Αυτό δεν έχουμε ανάγκη τις δύσκολες στιγμές;;
Κάποιον να μας πει πως θα περάσει!!Πως όλα θα πάνε καλα!!
Ακόμα και όταν βλέπουμε στα μάτια του πως μας λέει ψέματα..
Ενα φιλί στο μέτωπο, και μια αγκαλια, κάνουν όλα τα ψέματα να μοιάζουν αλήθειες...
Δημοσίευση σχολίου