3 Ιουνίου 1943, ημέρα Πέμπτη

"Είχαμε πει από μέρες, πώς οι Ιταλοί θα άρχιζαν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις σ΄όλη τη περίμετρο του βουνού Οίτη.
Είναι 3 Ιουνίου 1943, ημέρα Πέμπτη. Γιορτή της Αναλήψεως.

΄Ορθιος παρακολουθούσα το τουφεκίδι. Μια οβίδα από πυροβόλο έσκασε λίγα μέτρα παρακάτω. Για μια στιγμή ακούω να με φωνάζουν.
Σ… έλα δω είναι απυρόβλητο. Πήγα. Κοντά είναι, πίσω από ένα μεγάλο ανάχωμα αυτοί που με φώναξαν. ΄Ηταν ο Π.Φ. και ο Γ.Κ. Ο μικρός Υπήρχε και άλλος με το ίδιο όνομα ο μεγάλος, πρώτα ξαδέλφια.
Από τη θέση που ήμουν, βλέπω μερικούς Ιταλούς στα ισώματα να φεύγουν. Τρέχοντας χωρίς να σκεφτώ βγαίνω από το ανάχωμα και σαν αστραπή τρέχω στον κατήφορο. Περνάω δύο ρέματα, περνάω και το ποτάμι του χωριού και ανεβαίνω στις Γούβες εκεί που είχαν παραταχθεί οι αντάρτες. Δεν βρήκα κανένα, κατεβαίνω και φτάνω στα Γεμ…. χωράφια που είναι ακριβώς πάνω από τη γέφυρα του ρέματος στους αχερώνες. Εκεί βρήκα τον Π.Κ. που δοκίμαζε ένα Ιταλικο όπλο.

Η μάχη ήταν στο αποκορύφωμα της. ΄Ολμοι κανόνια πολυβόλα και λιανοντούφεκα να γίνεται χαλασμός κόσμου. Εγώ που πήγαινα, ούτε ήξερα. Παναγιώτη του λέω θέλω όπλο. Εχει πολλά στο ποτάμι μου λέει Στο ποτάμι γίνεται η μεγάλη μάχη. Τι με νοιάζει εμένα, εγώ το χαβά μου, πάω για όπλο, κατεβαίνω στο ποτάμι, είναι πολλοί ακροβολισμένοι χωριανοί. Βλέπω μπροστά μου ένα Ιταλό τραυματία, του παίρνω το όπλο, μια αραβίδα και τις φυσιγγιοθήκες, τις περνάω στη πλάτη μου και κείνη την ώρα μου λέει ένας αντάρτης: Θα καλύψεις αυτό το μονοπάτι. Να καλύψεις όλα τα τμήματα που είναι στο ρέμα.

Να καλύψω ναι να ρίξω πώς; Για πρώτη φορά πιάνω όπλο στα χέρια μου εκτός από το περίστροφο που είχα ρίξει δύο ή τρεις σφαίρες. Και όμως ό,τι κουνιόταν στο μονοπάτι εγώ έριχνα όχι μία δύο σφαίρες αλλά έριξα πολλές σφαίρες, αφού χάλασα πέντε δεσμίδες. Δεν ξέρω αν σκότωσα ή τραυμάτισα κάποιον ή κάποιους Ιταλούς. Εκείνο που αργότερα έμαθα ήταν ότι η προσφορά μου στη μάχη ήταν σημαντική. Στο σημείο που με έβαλαν να έχω ήταν η διάβαση που κατέβαιναν οι Ιταλοί για τη ρεματιά και χτυπούσαν από τα πλάγια τους αντάρτες που μάχονταν στο ρέμα.

Την ώρα που η μάχη ήταν στο ζενίθ ακούσαμε ελληνική σάλπιγγα στα πλάγια. Η πλατεία είναι από τα βόρεια του αυχένα αετός και την τέμνει ο δρόμος που πάει στο χωριό, σ΄αυτό το δρόμο είναι οι Ιταλοί. Και από τα μετόπισθεν των Ιταλών και την πολεμική ιαχή της Αλβανίας (αέρα). Αυτό ήταν, έφτασαν ενισχύσεις με επικεφαλής τον Νικηφόρο. Εδώ η μάχη τελείωσε, οι Ιταλοί όπου φύγει φύγει. Πιάσαμε 70 αιχμαλώτους και κάπου είκοσι τραυματίες. ΄Οσο για σκοτωμένους κανείς δεν έμαθε ποτέ πόσοι ήταν.

΄Ολη τη νύχτα κουβαλούσαμε πολεμικό υλικό. Είχαν κατέβει οι χωριανοί με τα μουλάρια τους και κουβαλούσαν. Και την επομένη μέρα το κουβάλημα συνεχίστηκε. Είχε κατέβει και ο Μ., ο αδελφός μου με το μουλάρι και κουβαλούσε πολεμοφόδια.

Η μάχη άρχισε πρόωρα από λάθος παράταξης των ανταρτών που δεν είχαν υπολογίσει την πλαγιοφυλακή. Μια τέτοια πέρασε το ρέμα από τους αχερώνες και ανέβαινε πάνω από το δρόμο. Για να περπατά πλάγια και σε απόσταση του κυρίου όγκου των ιταλικών στρατιωτών. Η πλαγιοφυλακή αποτελείτο από έναν ανθυπολοχαγό και τρεις στρατιώτες. ΄Επεσαν απάνω σ΄ένα αντάρτη πολυβολητή που ήταν ακροβολισμένος πίσω από μια μεγάλη πέτρα.
Ο ανθυπολοχαγός έκανε τον ψύχραιμο και έλεγε μισά ιταλικά μισά ελληνικά (ελα μαλαντρίνο) και να που δεν χρειάστηκε να περιμένει τον Μαλαντρίνο γιατί ήταν εκεί πίσω από τη πέτρα και με μιά ριπή του πολυβόλου τους έκοψε το νήμα της ζωής για πάντα και των τεσσάρων.
΄Ετσι το μακελειό άρχισε, οι Ιταλοί ήταν ένα τάγμα (1100) άντρες και οι αντάρτες και χωριανοί κοντά στους εκατόν πενήντα. Σκόρπισαν οι Ιταλοί, παράτησαν όλο τους τον οπλισμό τον όποιον μετέφεραν και οι χωριανοί με τα μουλάρια τους που κατέβηκαν το βράδυ από το βουνό όταν έμαθαν τη νίκη των ανταρτών, τα πήραν.

Εμένα μου ανέθεσαν να κουβαλάω αιχμαλώτους και τραυματίες Ιταλούς στο χωριό. Από τον τραυματία Ιταλό που πήρα το όπλο μου φώναζε (άκουα άκουα) ήξερα τι μου ζητούσε. Νερό. Γιατί τόσο καιρό δούλεψα στο ΣΕΚ με τους Ιταλούς. Εμένα το όπλο με ενδιέφερε και όχι ο Ιταλός που δίψαγε. Βρήκα άλλο σκοτωμένο και του πήρα το μπουφάν και τον γηλαιό, σκέφτηκα ότι θα είχε αξίας πράγματα αλλά ήταν νοσοκόμος και είχε επιδέσμους και γάζες. Στο σακίδιό του είχε ένα ξυράφι και μια χειρουργική λαβίδα. Αυτά πήρα και η λαβίδα αργότερα χρειάστηκε. Τα υπόλοιπα τα έδωσα στη Β.Α. που περιποιούταν τους τραυματίες. Ναι πήρα και ένα παγούρι και μια καραβάνα.

Την επομένη συγκεντρωθήκαμε στο Κεφαλάρι του χωριού και μετρηθήκαμε. Είχαμε ένα τραυματία βαριά και ένα σκοτωμένο τον Π.Η.
Πάνω από το πεδίο της μάχης στην πλαγιά και σε μια βραχώδη περιοχή είχαν οχυρωθεί καμιά εξηνταριά Ιταλοί. Εκεί πήγε ο Π. με δυο αντάρτες και σκοτώθηκαν. Εκεί έμειναν όλη την νύχτα οχυρωμένοι και όλο το πρωϊ και όταν εμείς είμαστε στο Κεφαλάρι βλέπαμε πώς έφευγαν για το χωριό Σ.

Ξεκινήσαμε και φεύγαμε για το Μ.Λ. πήραμε και τον τραυματία μαζί μας. Στα μάρμαρα στο θυσιαστήριο του Ηρακλή συναντήσαμε καραβάνι χωριανών μας που πήγαιναν για καταβόθρες και από κει στο Σ.

΄Οταν εμείς φύγαμε, οι Ιταλοί το απόγευμα βομβάρδισαν το χωριό.

Σκοτώθηκαν μιά γριά η Α. και ο Λ.Κ. κρεμάστηκε στο Ιερό της Εκκλησίας και καταστράφηκε μια γωνιά από το σπίτι του Μπαρμπαντρέα. Το απόγευμα περάσαμε το Μ.Λ.

Εμείς οι χωριανοί πήγαμε στο χωριό Δ. και εγκατασταθήκαμε για πολλές μέρες. Μετά από δύο μέρες έφτασε στο χωριό ένα σύνταγμα Ιταλοί με πλήρη αεροπορική κάλυψη. Δεν πείραξαν ούτε ένα σπίτι που θάπρεπε να κάψουν όλο το χωριό.
Προχώρησαν και έφτασαν στον αυχένα Ξεροβούνι.-Καταβόθρες - Μάρμαρα – Τσικλέρι - Αγ. Τριάδα. Εκεί οχυρώθηκαν και κάθησαν λίγες μέρες. Τότε σκοτώθηκε και το παιδί του Κ.Κ. στο Μ. και το μάθαμε την επομένη και ο πατέρας του που ήταν μαζί μας στη Δ.

Μετά από λίγες μέρες φύγαμε από τη Δ. κι΄εγώ πήγα και βρήκα τους δικούς μου στο Τ. Είναι πίσω από τις Καταβόθρες, τους είδα και έφυγα μαζί με τους υπόλοιπους εφεδροελασίτες και πήγαμε προς τα Μ. βόρεια. Οι Ιταλοί έφυγαν και οι οικογένειες κατέβηκαν στο χωριό και στις δουλειές τους στα χωράφια. Στην Ιταλία μάθαμε πώς στις 25 Ιουλίου αιχμαλώτισαν τον Μουσολίνι και ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο στρατάρχης Μπατόλιο.

Εγώ κατέβηκα λίγες μέρες αργότερα στο χωριό δέν βρήκα κανένα στο σπίτι και πήγα στο χωράφι στους αχερώνες. Εκεί που έγινε πριν από λίγες ημέρες η μάχη. Είχαμε το κτήμα. Εκεί βρήκα τον ανήμπορο πατέρα ξαπλωμένο. Μόλις με είδε μου λέει: ΄Αντε παιδί μου. Τα σπαρτά θα ξεραθούν θα πεινάσουμε φέτος….

Οι Ιταλοί ήταν οι τελευταίοι που ήρθαν στο χωριό μας γιατί συνθηκολόγησαν με τους συμμάχους και έφυγαν από την Ελλάδα. Αν έφευγαν και δεν τους σκότωναν οι Γερμανοί που τους θεωρούσαν προδότες. Τώρα μας έμειναν μόνο οι Γερμανοί που στο χωριό μας δεν ήρθαν ποτέ. Στο τόπο της μάχης έχει στηθεί (Ηρώο)."

Το παραπάνω αποτελεί τμήμα ημερολογίου.

Αποτελεί προσωπική εμπειρία και καταγραφή της ημέρας εκείνης.

Παρακαλώ , να το σεβαστείτε.