Ίκαρος

Ο Ίκαρος αγνόησε τις φωνές του πατέρα του.
Γνώριζε ο Δαίδαλος. Αλλά ο Ίκαρος μέθυσε.
Τα φτερά που απλώνονταν πίσω του δεν ήταν κολλημένα με κερί.
Δεν ήταν στερεωμένα με ιμάντες στο κορμί του.
Ήταν φυτρωμένα στην πλάτη του. Και η στιγμή εκείνη, η συγκεκριμένη , ήταν όλα.
Όλα όσα είχε ζήσει και ποθήσει.
Όλα όσα θα ζούσε και θα ποθούσε.
Ήταν ολόκληρος.
Η στιγμή, η στιγμή του, απλώθηκε στο άπειρο και στάθηκε, πάγωσε.
Κάτω το γαλάζιο, απέραντο.
Πάνω το φως, τύφλωνε.
Ύψωσε όχι μόνο τη ματιά, μα τη ψυχή του ολόκληρη.
Μαγνητίστηκε από αυτό το φως.
Το πόθησε, όσο τίποτα άλλο στο κόσμο.
Ελεύθερος, εκεί ψηλά, τα φτερά πήραν άλλη κλίση, μόνα τους.
Τώρα πια είχαν ριζώσει στη ψυχή του.

"Δεν θέλω τίποτε άλλο. Δεν αξίζει τίποτε άλλο. Αυτό είναι το απόλυτο.
Δεν χρειάζομαι τίποτε λιγότερο.
Αξίζει να πεθαίνεις μια στιγμή που είσαι πλήρης.
Υπερπλήρης."

Και υψώθηκε…



Ακούω Vanessa Mae
http://www.youtube.com/watch?v=JqkFgeBFTWU