Για μια αγάπη

6 χρόνια.
72 μήνες
2160 ημέρες
Ζωής μαζί σου. Γέλια, κλάματα, παιχνίδια μαζί σου. Μάθηση μαζί σου.

Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα. Που χωρούσες όλος εσύ μέσα μου ?
Ψηλοί και οι δύο, 55 εκατοστά γεννήθηκες.

Ένα μακρύ πλασματάκι που δήλωσες τον ερχομό σου με το πρώτο κλάμα. Όταν με πρωτοκοίταξες με τα τότε μαύρα σου μάτια, ήξερα ότι θα είμαι δική σου για πάντα.

Ναι, εδώ χωρά το πάντα. Στέκεται στέρεα και στα δυό του πόδια.

Η ψυχή μου αγκάλιασε την ύπαρξή σου, όπως ποτέ δεν αγκάλιασε τίποτα.
10,20 ήταν πρωϊ. Σαν σήμερα. 13 του Νοέμβρη.
Είχε χειμώνα τότε θυμάμαι. Ηλιόλουστο. Αυτός ο ήλιος τρύπωσε μέσα μου και όλα μετακινήθηκαν ως προς το κέντρο βάρους. Με άλλαξες με ένα τρόπο που δεν περίμενα. Από εκεί και πέρα υπήρχε το πριν και το μετά. Σε όλα.

Στέκομαι δίπλα σου , μετέωρη μέσα μου ως προς τους τρόπους και τα λόγια, άλλοτε παιδί, άλλοτε έφηβος, άλλοτε ενήλικας, άλλοτε γριά.

Για να μεγαλώσω έναν άντρα – άνθρωπο.
Δεν το ξέρεις, αλλά είναι τρομερά δύσκολο για μια γυναίκα, να μεγαλώνει έναν άντρα – άνθρωπο.

Ή καλύτερα, έναν άνθρωπο – άντρα.
Βλέπεις , για εμένα και οι άντρες και οι γυναίκες είναι απλώς, πολυπλόκως, άνθρωποι.

Ίδια ουσία. Από την ίδια πλευρά κοιτάμε τις όχθες της ζωής. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε. Το ίδιο αίμα ρέει μέσα μας. Διαφορές ναι, υπάρχουν και αυτές. Όχι για να διαφέρουμε όμως , μα για να συμπληρωνόμαστε.

Σε μια κοινωνία που βαυκαλίζεται και ικανοποιεί τον ναρκισσισμό της κάτω από την ταμπελίτσα του υποτιθέμενου πολιτισμού, περισσότερα χαμένα έχουμε στις ημέρες αυτές παρά κερδισμένα.

Μα εγώ, θέλω να σου μάθω τα όμορφα .

Να σου μάθω την αγάπη, την αλήθεια, τον αλτρουισμό, την δύναμη της συγνώμης, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό, την υγεία στις σχέσεις, την αξία της διαφορετικότητας, τους ανοιχτούς ορίζοντες.

Να μη ζητάς την «μασημένη» τροφή.

Να βλέπεις πίσω από το προφανές.

Να μην ικανοποιείσαι με τα εύκολα.

Να ψάχνεις για τις σωστές ερωτήσεις.

Να σου μάθω να μη φοβάσαι.

Να μη φοβάσαι το λάθος, ούτε και τον πόνο, ούτε και το ρίσκο.

Να αγαπάς τον εαυτό σου γιατί έτσι μόνο θα γίνει όμορφος.

Να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.

Να στέκεσαι στέρεα στα δυό σου πόδια και να μη λυγάς.

Να μιλάς για τα συναισθήματά σου και να μη τα κρύβεις.

Να μη φοβάσαι, γιατί όλα τα μπορείς.

Να μην υπάρχει «Δεν» στην ζωή σου.

Να κοιτάς μπροστά.

Να κοιτάς ψηλά.

Να αγαπάς.

Να μην σε γεμίσω με ενοχές. Ούτε με λάθος ψυχικά αντανακλαστικά.

Και όταν έρθει η ώρα, να σε σφήσω να πετάξεις ελεύθερος...

Είναι τελικά εγωϊστικό αυτό το «Να σου μάθω». Προϋποθέτει, ότι εγώ τα γνωρίζω όλα αυτά.
Τα γνωρίζω άραγε? Στέκομαι στο ύψος που πρέπει ? Όχι στο 1,72 το δικό μου. Αλλά στο δικό σου , της ψυχής σου το ύψος.

Κράτα μου το χέρι. Εσύ τελικά θα μου μάθεις , εσύ τελικά μου μαθαίνεις να ξανανοίγω τα μάτια μου πιο καθαρά στην ζωή.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτό !
Σε ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου πριν από 6 χρόνια για να την αλλάξεις...