Οι μεγάλοι Άγνωστοι

Γνωρίζω τη μορφή σου χρόνια τώρα.
Την είδα να κεντιέται με ρυτίδες και γραμμές.
Σκέψεις, θυμούς, χαμόγελα και γέλια.
Εσύ κοίταξες για πρώτη φορά μέσα στα μάτια μου, και εγώ στα δικά σου.
Με κράτησες απαλά, με μύρισες και δάκρυσες.
Με υπερηφάνεια με έδειξες στη ζωή.
Νάτο το παιδί μου το πρώτο, της είπες.
Να το προσέχεις, μ’ ακούς?
Εκείνη έκλεισε το μάτι, γιατί έτσι πάντα απαντά, συνομωτικά, σιβυλλικά.

Μετά ο χρόνος, υδάτινος, ρευστός κύλησε και με έφερε στην ίδια θέση.
Ήμουν η πρώτη που κύτταξα μέσα στα μάτια σου, σε κράτησα απαλά σε μύρισα και δάκρυσα.
Με υπερηφάνεια σε έδειξα στην ζωή.
Νάτο το παιδί μου το πρώτο, της είπα.
Να το προσέχεις μ΄ακούς?
Εκείνη έκλεισε το μάτι, όπως τότε, με τον ίδιο τρόπο.

Σώμα από το σώμα σου και σώμα από το σώμα μου. Δεμένες υπάρξεις.
Μέσα από χρόνους, τρόπους, γεγονότα, κουβέντες, βιώματα, συναισθήματα.
Κι’ όμως δεν σε γνωρίζω και εσύ δεν θα με γνωρίσεις.
Οι μεγάλοι άγνωστοι της ζωής μας.
Οι πιο γνωστοί μας, οι πιο δικοί μας άνθρωποι.
Αίμα από το αίμα μας.

Άγνωστοι οι γεννήτορές μας, άγνωστοι και εμείς για τα γεννήματά μας.
Κλείνεις το μάτι έτσι ?
Άγνωστες οι βουλές σου…