Να τα λέω σε σένα

Κοιτώ την παραμορφωμένη αντανάκλαση της ταράτσας του κτιρίου που βρίσκομαι, στα απέναντι παράθυρα. Το μυαλό παίζει με τις παραμορφώσεις αρκεί να έχει γνωρίσει για μια φορά την ισορροπημένη εικόνα. Πάει να ισορροπήσει την παραμόρφωση. Να ισιώσει τις γραμμές που βλέπει, να βάλει μια τάξη, την γνωστή του τάξη. Αυτή, που αυτό γνωρίζει. Εάν το έχει μάθει λάθος, είναι αστείο το μυαλό για έναν τρίτο που το παρακολουθεί.Δεν αναγνωρίζει την παγίδα που έχει πιαστεί.

Μπορεί αυτό που βλέπω απέναντι να καθρεφτίζεται, να είναι η πραγματική ταράτσα και εγώ να μην το γνωρίζω. Έτσι με στραβά κάγκελα, άλλα να γέρνουν αριστερά και άλλα δεξιά, να κόβονται, τα μισά πάνω και τα μισά κάτω, με την υδρορροή να παχαίνει στη μέση και να λεπταίνει στα άκρα θεόστραβη και την κεραία της τηλεόρασης να γέρνει επικίνδυνα σε τεθλασμένη γραμμή προς τον δρόμο κάτω.
Η θεώρηση της πραγματικότητας, είναι η υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας που αμφισβητεί την ουσία της λέξης. Με τις αντανακλάσεις παίζει το μυαλό και τα μάτια.
Και εσύ που νομίζεις ότι με βλέπεις.

Τι νομίζεις ότι βλέπεις?

Αλλά σαν να άκουσα γλάρους πάλι σήμερα στο κέντρο της Αθήνας. Κάποτε είχα ένα λευκό γλάρο που με επισκεπτόταν που και που προσπαθώντας να μπεί από το παράθυρο. Τα παράθυρα όμως δεν επιτρέπουν στα πάντα να μπούν πιο μέσα. Tου είπε λοιπόν, ένα ηχηρό Όχι ! Αυτός δεν έφυγε. Ερχόταν συχνά. Τώρα έχω μήνες να τον δώ. Δεν ξέρω τίποτα για την ζωή των γλάρων γιατί αποφάσισα ότι δεν θέλω να μάθω. Από τότε που γνώρισα τον γλάρο Ιωνάθαν , χρόνια πολλά πίσω, δεν με ενδιαφέρουν οι άλλοι γλάροι. Αλλά έτσι είναι. Όταν σε αγγίξει κάτι που στέκεται τόσο ψηλά και με τόσο διαφορετικό τρόπο , παύεις να ενδιαφέρεσαι για τα άλλα πλάσματα του είδους του.

Να, μιλώ τώρα για γλάρους και αισθάνομαι την αλμύρα της θάλασσας γύρω μου.Πάντα ήθελα να ζω σε ένα πλοίο. Χαζεύω στις μαρίνες τα κότερα αλλά το δικό μου πλοίο το φανταζόμουν πάντα με πανιά. Ιστιοφόρο. Θα ζούσα εκεί. Κι’ όποτε ήθελα θα ανοιγόμουν στο πέλαγος. Θα άραζα στις προβλήτες των νησιών , σε λιμανάκια έρημα, σε λιμάνια κοσμοπολίτικα , σε ξερονήσια.

Δεν μπορώ πάντα τον πολύ τον κόσμο, την βουή του. Είναι φορές που σκέφτομαι ότι ίσως και να είμαι μοναχικό πλάσμα. Κανείς βέβαια δεν μπορεί να το διακρίνει αυτό σε εμένα. Είναι τόσο δυσδιάκριτο που ίσως, λέω και εγώ για τον εαυτό μου. Αλλά να, είναι φορές που λαχταρώ ένα καλύβι στο βουνό, ένα σπιτάκι σε μια έρημη παραλία, τζάκι να έχει και μόνο τα απαραίτητα. Λιτό. Υπερβολικά λιτό. Με υπερβολικά πολλά βιβλία. Τα έχω φτιάξει στη φαντασία μου και τα δύο. Και το γύρω περιβάλλον τους. Και τα θέλω δύο να είναι γιατί κάποια στιγμή θα βαρεθώ και θα θέλω αλλαγή.

Τα πλατιά χαμόγελα γίνονται ασπίδες καλογυαλισμένες. Κρύβουν από πίσω το ξίφος που θέλει να ματώσει. Κι΄ όλα αυτά αποκτούν με τον καιρό ένα βάρος που δεν το θέλω. Και η ασπίδα και το ξίφος. Όταν με κουράζουν τα αφήνω σε μια πέτρα και ξαπλώνω στην σκιά του κοντινού μου δένδρου. Δεν ξέρω πόσο μένω εκεί. Μάλλον η υγρασία με κάνει να ξανασηκωθώ και τότε πρέπει να τα ξαναπάρω στα χέρια μου και να συνεχίσω τον δρόμο.
Καμμιά ημέρα θα τα ξεχάσω. Είναι κι’ αυτός ένας τρόπος. Δεν θα τα χαρίσω όμως σε κανένα γιατί στην ουσία κανείς δεν τα χρειάζεται. Απορώ γιατί κουβαλώ αυτό το βάρος, το αχρείαστο. Συνήθεια θα είναι. Στο κάτω κάτω δεν είναι καρφωμένα πάνω μου Ίσως να είναι και από αγάπη αφού εγώ τα έφτιαξα.

Άλλα ξεκίνησα να πω σήμερα, για την Βιομετρία ήθελα να πω … τι κάθομαι και λέω τώρα? Για πλοία- σπίτια και γλάρους και μοναχικά σπιτάκια. Πως πήγα στις ασπίδες και τα ξίφη ?
Περίεργο πράγμα το μυαλό. Εάν χρησιμοποιούσαμε μεγαλύτερο ποσοστό από ότι χρησιμοποιούμε , τι θα ήμασταν άραγε? Τι σκέψεις θα κάναμε, τι λόγια θα είχαμε?
Κι΄όμως είναι μια όμορφη μη χειμωνιάτικη ημέρα σήμερα. Ίσως να φταίει ότι το «θέλω» έχει αντικατασταθεί πιά με το «πρέπει». Και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να γιγαντώνεται και το πιο μικρό θέλω. Να γίνεται επιτακτικό και να αποζητά την άμεση εκπλήρωση.

Σαν παιδί που θέλει το γλειφιτζούρι του, τώρα !

Στον κόσμο των ανθρώπων όμως, γίνεσαι λαστιχάνθρωπος.

Το εξωτερικό περίβλημα μαθαίνει να λειτουργεί αυτόνομα. Αποκτά την δική του ζωή.

Το αστείο, για να μη πω γελοίο, είναι ότι αποκτά και ένα «εγώ». Περιφέρεται το «εγώ», θαυμάζει τις αντανακλάσεις του, κορδώνεται. Υπάρχω λέει, χαμένο μέσα στον ναρκισσισμό του. Μιλάει και δυνατά, μήπως και δεν το ακούσει κάποιος, μόνο που αυτή η φωνή ξυπνά ένα άλλο εγώ , κρυμμένο, μπορεί και δεύτερο και τρίτο. Ναι, αυτό έχει ενδιαφέρον για κάποιον που παρατηρεί στεκόμενος πιο πέρα. Το καταλαβαίνεις γιατί κάθεται πιο αναπαυτικά , παίρνει και ένα τεράστιο κουτί ποπ-κορν και ετοιμάζεται να παρακολουθήσει την παράσταση. Κωμωδία είναι , όλα αυτά τα «εγώ» να τσακώνονται για το ποιο είναι το πραγματικό «εγώ» και πως μπερδεύονται όταν πιθανόν ακούσουν ένα ψίθυρο να λέει, «εγώ» δεν υπάρχει. Ποιος ξέρει τώρα, εάν κι’ ο ψίθυρος αλήθεια λέει. Έχει χιούμορ όμως !

Αναρωτιέμαι, εάν έφτασες εδώ κάτω.

Εάν είχες την υπομονή να διαβάσεις όλο αυτό το κείμενο.
Απλώς αύριο έχω τα γενέθλιά μου.

Γιορτάζω τον ερχομό μου σε αυτή τη ζωή. Στην ουσία είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί να, όλο και κάποιο αποτύπωμα θα αφήσω και εγώ στην άμμο των αιώνων.
Αυτοσαρκάζομαι τώρα.

Μην το παρεξηγείς.

Είναι που πάντα με κύκλωνε μια περίεργη διάθεση τις ημέρες αυτές, λίγο πριν, λίγο μετά.

Δεν είναι και λίγο να γιορτάζεις την ζωή. Και φυσικά την προσωπική.
Ναι ξέρω, δεν είχα ούτε τούρτες, ούτε πανηγύρια, μόνο μια περίεργη διάθεση να κεράσω, αλλά ίσως να την βρείς νόστιμη. Πάντως αυτό έχω.

Στην πραγματική ζωή χα χα χα χα χα θα έχω απ’ όλα. Κάτι , κάποιοι μου ετοιμάζουν, αλλά νομίζουν ότι δεν το έχω καταλάβει .
Να σου πω κάτι.
Χαίρομαι τα πάντα, και την αγάπη τους και τις εκπλήξεις τους και την τούρτα , τα κεράκια, τις ευχές, τις αγκαλιές ,όλα, και τους χορούς και τα τραγούδια, αλλά να είναι που έχω την εντύπωση ότι η ουσία είναι κάπου αλλού.
Σίγουρα κάνω λάθος. Τις έχω αυτές τις παρακρούσεις.

Αλλά , αυτή η περίεργη διάθεση, δεν μ’ αφήνει.

Αυτή :Πότε θα τις σταματήσεις αυτές τις χαζομάρες?
mrs smith : Ποιος μίλησε ?
Αυτή : Εγώ !
Η άλλη : Εδώ είμαι !
Η παράλλη: Ποιος με φώναξε ?
Και αυτή : Έρχομαι, έρχομαι, να πάρω τα ποπ-κορν…
mrs smith : Αχ! όχι πάλι…

..................................................................................

Φανταστικά Όντα

Η πρώτη παρουσίαση των έργων του διάσημου Μεξικάνου ζωγράφου Francisco Toledo στο Μουσείο Μπενάκη αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουμε αυτή τη συλλογή, η οποία έχει ταξιδέψει με μεγάλη επιτυχία τόσο στην Αμερική όσο και την Ασία.

(Από 19/11/2008 έως 11/1/2009
Mουσείο Μπενάκη, Κουμπάρη 1, Κολωνάκι
Τηλέφωνο : 210 3671000
Οργάνωση :ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΤΟΥ ΜΕΞΙΚΟΥ - ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ)

Ο Francisco Toledo είναι σήμερα 68 ετών και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του Μεξικού.
Γεννήθηκε στην πολιτεία της Oaxaca, περιοχή με πλούσια ιστορική παράδοση και γενέτειρα πολλών καλλιτεχνών. Κατά τη δημιουργική του πορεία ο Toledo έχει μια συνεχή παρουσία στην καλλιτεχνική σκηνή, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, αλλά και των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.

Η συλλογή Φανταστικά Όντα αποτελείται από 46 έργα (μελάνια και ακουαρέλες) φιλοτεχνημένα το 1983. Προοριζόταν να εικονογραφήσει μια ειδική έκδοση του βιβλίου Handbook of Fantastic Zoology του Αργεντινού συγγραφέα Jorge Luis Borges.

Η έκδοση αυτή πραγματοποιήθηκε από το μεγαλύτερο εκδοτικό οίκο του Μεξικού, Fondo de Cultura Económica, για να τιμήσει την πεντηκοστή επέτειο της ίδρυσής του.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα σπουδαίο βιβλίο τέχνης, το οποίο πέτυχε μια τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο σύνολο των φανταστικών όντων από ολόκληρο τον κόσμο που δημιούργησε ο Borges, και τις δυνατές, αλλά και ευαίσθητες εικόνες που συνέλαβε ο Toledo.

Ορισμένοι κριτικοί το θεωρούν ως παραδεισένιο πάντρεμα της λογοτεχνίας με τη ζωγραφική. Η συλλογή αγοράστηκε από την περίφημη αίθουσα τέχνης Galería ARVIL της πόλης του Μεξικού, η οποία συνέβαλε σημαντικά στη διατήρηση του έργου ως σύνολο.

(Αναδημοσίευση από το site του Μουσείου Μπενάκη http://www.benaki.gr/)

Το βιβλίο των φανταστικών όντων
Συγγραφέας: Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Εκδότης: Libro
Μετάφραση: Βέης, Γιώργος
Σελίδες: 290
Ημ. Έκδοσης: 01/01/1991

«Έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, δεν ξέρω με ποια επιτυχία, για να γράψω ειλικρινείς ιστορίες. Δεν τολμώ να πω ότι είναι απλές. Δεν υπάρχει πουθενά στη γη ούτε μια σελίδα, ούτε μια λέξη απλή, γιατί κάθε πράγμα συνδέεται με το Σύμπαν, του οποίου τα ορατά χαρακτηριστικά είναι περίπλοκα... Οι ιστορίες μου, όπως εκείνες των Χιλίων και Μιας Νυχτών, προσπαθούν να διασκεδάσουν ή να προβληματίσουν -και όχι να πείσουν. Η τέχνη της συγγραφής είναι μυστηριώδης, οι απόψεις που υποστηρίζουμε είναι εφήμερες.»
Χ.Λ. ΜΠΟΡΧΕΣ

links : http://www.franciscotoledo.net/

http://en.wikipedia.org/wiki/Francisco_Toledo

http://www.mexconnect.com/MEX/kyron/kytoledo.html

http://www.bombsite.com/issues/70/articles/2275

http://www.benaki.gr/

Για μια αγάπη

6 χρόνια.
72 μήνες
2160 ημέρες
Ζωής μαζί σου. Γέλια, κλάματα, παιχνίδια μαζί σου. Μάθηση μαζί σου.

Θυμάμαι όταν σε πρωτοείδα. Που χωρούσες όλος εσύ μέσα μου ?
Ψηλοί και οι δύο, 55 εκατοστά γεννήθηκες.

Ένα μακρύ πλασματάκι που δήλωσες τον ερχομό σου με το πρώτο κλάμα. Όταν με πρωτοκοίταξες με τα τότε μαύρα σου μάτια, ήξερα ότι θα είμαι δική σου για πάντα.

Ναι, εδώ χωρά το πάντα. Στέκεται στέρεα και στα δυό του πόδια.

Η ψυχή μου αγκάλιασε την ύπαρξή σου, όπως ποτέ δεν αγκάλιασε τίποτα.
10,20 ήταν πρωϊ. Σαν σήμερα. 13 του Νοέμβρη.
Είχε χειμώνα τότε θυμάμαι. Ηλιόλουστο. Αυτός ο ήλιος τρύπωσε μέσα μου και όλα μετακινήθηκαν ως προς το κέντρο βάρους. Με άλλαξες με ένα τρόπο που δεν περίμενα. Από εκεί και πέρα υπήρχε το πριν και το μετά. Σε όλα.

Στέκομαι δίπλα σου , μετέωρη μέσα μου ως προς τους τρόπους και τα λόγια, άλλοτε παιδί, άλλοτε έφηβος, άλλοτε ενήλικας, άλλοτε γριά.

Για να μεγαλώσω έναν άντρα – άνθρωπο.
Δεν το ξέρεις, αλλά είναι τρομερά δύσκολο για μια γυναίκα, να μεγαλώνει έναν άντρα – άνθρωπο.

Ή καλύτερα, έναν άνθρωπο – άντρα.
Βλέπεις , για εμένα και οι άντρες και οι γυναίκες είναι απλώς, πολυπλόκως, άνθρωποι.

Ίδια ουσία. Από την ίδια πλευρά κοιτάμε τις όχθες της ζωής. Στον ίδιο πλανήτη ζούμε. Το ίδιο αίμα ρέει μέσα μας. Διαφορές ναι, υπάρχουν και αυτές. Όχι για να διαφέρουμε όμως , μα για να συμπληρωνόμαστε.

Σε μια κοινωνία που βαυκαλίζεται και ικανοποιεί τον ναρκισσισμό της κάτω από την ταμπελίτσα του υποτιθέμενου πολιτισμού, περισσότερα χαμένα έχουμε στις ημέρες αυτές παρά κερδισμένα.

Μα εγώ, θέλω να σου μάθω τα όμορφα .

Να σου μάθω την αγάπη, την αλήθεια, τον αλτρουισμό, την δύναμη της συγνώμης, την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, τον σεβασμό, την υγεία στις σχέσεις, την αξία της διαφορετικότητας, τους ανοιχτούς ορίζοντες.

Να μη ζητάς την «μασημένη» τροφή.

Να βλέπεις πίσω από το προφανές.

Να μην ικανοποιείσαι με τα εύκολα.

Να ψάχνεις για τις σωστές ερωτήσεις.

Να σου μάθω να μη φοβάσαι.

Να μη φοβάσαι το λάθος, ούτε και τον πόνο, ούτε και το ρίσκο.

Να αγαπάς τον εαυτό σου γιατί έτσι μόνο θα γίνει όμορφος.

Να έχεις το θάρρος της γνώμης σου.

Να στέκεσαι στέρεα στα δυό σου πόδια και να μη λυγάς.

Να μιλάς για τα συναισθήματά σου και να μη τα κρύβεις.

Να μη φοβάσαι, γιατί όλα τα μπορείς.

Να μην υπάρχει «Δεν» στην ζωή σου.

Να κοιτάς μπροστά.

Να κοιτάς ψηλά.

Να αγαπάς.

Να μην σε γεμίσω με ενοχές. Ούτε με λάθος ψυχικά αντανακλαστικά.

Και όταν έρθει η ώρα, να σε σφήσω να πετάξεις ελεύθερος...

Είναι τελικά εγωϊστικό αυτό το «Να σου μάθω». Προϋποθέτει, ότι εγώ τα γνωρίζω όλα αυτά.
Τα γνωρίζω άραγε? Στέκομαι στο ύψος που πρέπει ? Όχι στο 1,72 το δικό μου. Αλλά στο δικό σου , της ψυχής σου το ύψος.

Κράτα μου το χέρι. Εσύ τελικά θα μου μάθεις , εσύ τελικά μου μαθαίνεις να ξανανοίγω τα μάτια μου πιο καθαρά στην ζωή.
Σε ευχαριστώ γι’ αυτό !
Σε ευχαριστώ που ήρθες στην ζωή μου πριν από 6 χρόνια για να την αλλάξεις...

Για λίγα βιβλία

Η ημέρα ήταν ζεστή για τέτοια εποχή.
Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο. Έξω τραγουδούσαν οι κορυδαλλοί στα φυλλώματα και οι πάπιες πλατσούριζαν στη λίμνη.
Θα μπορούσαν να υπάρχουν και κορυδαλλοί και πάπιες, αλλά υπήρχαν μόνο μηχανές και αυτοκίνητα και καυσαέρια και γκρίζα κτίρια και άνθρωποι μουντοί, άγευστοι.
Ήταν φορές που φανταζόταν τους ανθρώπους ως γεύσεις. Τους κατέτασσε σε κατηγορίες, διακοσμούσε το πιάτο που αντιστοιχούσε στον καθένα… Έπαιζε.

Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο.
Τα βιβλιοπωλεία είναι μαγικά κάστρα.
Μπαίνεις με ένα θέλω και βγαίνεις με ένα άλλο.
Το αφήνεις σε ένα ράφι και κάποιος άλλος θα μπεί και θα το πάρει.
Μερικοί βγαίνουν με το δικό τους θέλω και μόνο.

Αυτοί, είναι οι προγραμματισμένοι. Έτσι τους έλεγε.
Τους άλλους ονειροπόλους.

Της άρεσε αυτή η λέξη γιατί περιείχε το όνειρο. Λεπτοφυές από την φύση του. Σκοτεινό ή φωτεινό, με μια ενέργεια υπόγεια, που μπορούσε να διεισδύσει παντού αόρατη. Σαν μια ανάσα. Κανείς δεν την βλέπει, κανείς δεν την συνειδητοποιεί αλλά η απουσία της σημαίνει θάνατο.

Οι προγραμματισμένοι έχουν όλα τα θέλω τους τακτοποιημένα σε ωραία κουτάκια, ξεσκονισμένα και γυαλισμένα. Είναι όμορφοι οι προγραμματισμένοι. Πάντα τους εκτιμούσε και τους κοιτούσε με δέος .
Οι ονειροπόλοι ζουν μέσα στην ανακατωσούρα και στην αναρχία.
Τα θέλω τους τα κάνουν σχήματα και τη μία βρίσκονται νύχτα στη κορφή ενός πανύψηλου βουνού να τεντώνονται να γυαλίσουν τα αστέρια και την άλλη δίπλα σε μια λίμνη στο λυκόφως να χορεύουν με τις ξωτικιές.
Αν περάσει άνθρωπος από εκεί, δε βλέπει τίποτα.

Μόνο μια υπέροχη ευφορία τους αγκαλιάζει ζεστά σαν την αγκαλιά της μάνας και τους κεντά χαμόγελο στα χείλη.

Οι άνθρωποι είναι περίεργα όντα. Βλέπουν μόνο ότι θέλουν να δούν. Τα υπόλοιπα είναι αόρατα στο μάτι. Εκεί είναι όμως όλα, για να βρεθούν, να ιδωθούν, να λάμψουν.

Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο. Με μερικά θέλω στην αγκαλιά της ψυχής της. Είχαν περάσει άλλοι όμως, και της τα είχαν πάρει. Ανακάλυψε άλλα στα ράφια, ονειροπόλων όπως και η ίδια, που τα είχαν αφήσει εκεί.
Μάζεψε μερικά, και αφού υπέβαλλε τα σέβη της στην πριγκίπισσα του κάστρου, γιατί κάθε καλό κάστρο έχει και μια πριγκίπισσα, ίσως και έναν δράκο, αλλά εκεί δεν βρήκε, βγήκε έξω στο φως της ημέρας.
Είχε κεντημένο ένα χαμόγελο στα χείλη και το βάρος που κρατούσε στο αριστερό της χέρι σαν πούπουλο το ένιωθε.
Βιαζόταν να ανακαλύψει τα θέλω των άλλων. ΄Ισως και να έβρισκε και τους ίδιους μια ημέρα.
Τότε θα έβαζαν κάτω τα θέλω τους, σαν κομμάτια ενός παζλ και θα έφτιαχναν την πιο όμορφη εικόνα όλου του κόσμου.

Αυτό, το... όλου του κόσμου, παιδικό της φάνηκε.

Γι’ αυτό το αγάπησε, πιο πολύ.

Ακούω Loreena McKennith στο Mystic's Dream

http://www.youtube.com/watch?v=BV3WkBZrcp0&feature=related

Run

Θάθελα να μπορούσα

τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Για μια στιγμή
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Για λίγο τόσο
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Μάγισσα να είμαι
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να σε παγώσω
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να σταθείς ακίνητος
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να ησυχάσω από τη βουή του κόσμου
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Να ακούσω μια άλλη φωνή
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Που ψιθυρίζει μέσα μου
τρέξε, τρέξε, τρέξε, τρέξε
Χρόνε

Στρίβω ένα τσιγάρο.

Αργά...

Ακούω Time από Pink Floyd φυσικά.... http://www.youtube.com/watch?v=ntm1YfehK7U&feature=related

Και ένα remix από την ταινία Run Lola Run .... http://www.youtube.com/watch?v=NobcCK5bv5w&feature=related

Η εικόνα είναι της Kinuko Y. Craft http://www.kycraft.com/